Loïc Nottet mag dan momenteel nog net te jong zijn om in de Verenigde Staten een pintje te bestellen – hij wordt in april 21 – toch heeft hij al een CV dat stevig gevuld is. Loïc werd geboren in Charleroi en groeide op in een klein dorpje in de buurt. Een babysitter had hij niet nodig. Loïc hield zichzelf wel bezig met het kijken naar Disneyfilms en muziekzenders. Een grote openbaring kreeg de jonge Loïc toen hij de iconische clip van ‘Ghosts’ van Michael Jackson zag. “Plots vielen de puzzelstukjes in mekaar. Ik vertelde aan mijn moeder dat ik vanaf dat moment wist wat ik wilde doen in mijn leven. Ik hield van tekenen, schrijven en dansen, maar het werd me duidelijk dat ik in de eerste plaats nood had aan muziek. Dat is de basis van alles voor mij”, zo vertelt Loïc. Maar voor een jongen van het platteland is de weg naar het sterrendom nogal hobbelig.
The Voice
De deur naar een leven als muzikant ging open toen hij op de radio hoorde dat de Franstalige openbare omroep kandidaten zocht voor ‘The Voice Belgique’. Een vriend pushte hem om zich in te schrijven. Hij nam zonder probleem alle hordes van de casting en tijdens zijn eerste verschijning op tv verraste hij de jury met zijn versie van ‘Diamonds’ van Rihanna. Drie juryleden draaien hun stoel om. Loïc kiest Beverly Jo Scott als coach. Hij walst door de voorrondes en weet een plaats te bemachtigen in de finale. Een sprookje? Nee hoor! Dit is nog maar het begin van een groots avontuur. “Toen Sia mijn coverversie van ‘Chandelier’ retweette, zag ik dat als een aanmoediging om door te zetten. Als kind keek ik naar Star Academy en droomde ik om daar ooit aan deel te kunnen nemen. Maar alleen wist ik niet hoe ik in die wereld terecht kon komen. Ik kende niemand die in de muziekwereld werkte”, bekent Loïc.
Danse Avec Les Stars
De bazen van de RTBF hadden het talent van Loïc ook opgemerkt en stelden hem voor om de Belgische eer hoog te houden op het Eurovisiesongfestival. Loïc aarzelde, maar de Franstalige omroep drong aan en uiteindelijk ging hij akkoord. Echter op één voorwaarde: hij wilde volledige inspraak in de visuals voor het decor, de choreografie, de kleding én het nummer waarmee België zou vertegenwoordigen. De rest is geschiedenis. Loïc behaalde met ‘Rhythm Inside’ een prachtige vierde plaats tijdens het Eurovisiesongfestival in Wenen in 2015. Choreograaf Marie-Claude Pietragalla die in de jury zit van de Franse versie van ‘Sterren op de Dansvloer’ was meteen gecharmeerd door de prestatie van Loïc en stuurde hem een berichtje. Voor hij het goed en wel besefte, zat hij in de cast van ‘Danse Avec Les Stars’ van TF1, een topprogramma met immense kijkcijfers. “Ik was de jongste deelnemer en had een beetje schrik voor het Franse publiek dat er om bekend staat moeilijk te overtuigen te zijn. Ik was er half van overtuigd dat ze me zouden haten. Maar kijk, ik won de wedstrijd met 68% van de stemmen, de hoogste score ooit in ‘Danse Avec Les Stars’.”
Stromae
Het publiek was duidelijk dol op Loïc als danser, maar wat zouden ze van hem denken als zanger? Dat antwoord volgde toen hij zijn volgende single ‘Million Eyes’ uitbracht. Hij vond met zijn manager Dimitri, die ook een hand had in het grote succes van Stromae, alvast een gelijkgestemde ziel. “Ik hou van filmmuziek, zoals die van Hans Zimmer en Danny Elfman. Ik had zin om die filmische sfeer ook in mijn album te verwerken. Ik wilde een verhaal vertellen en ‘Million Eyes’ was het begin van dat nieuwe hoofdstuk van mijn carrière”, vertrouwt Loïc toe.
Selfocracy
Om aan z’n muziek te werken zag Loïc Nottet het groots, maar hij wilde wel over alles controle blijven houden. “Ik wilde alles zelf doen, daar had ik ook echt nood aan. De basis van de nummers nam ik zelf op en dat stuurde ik dan naar de producers die mijn composities in een arrangement goten. Zo ging het ook met de teksten. Als ik m’n melodieën zing, lijken de teksten soms een soort yoghurt van woorden. Maar eens ik een titel heb gevonden, weet ik waar het nummer over moet gaan en valt alles in z’n plooi. Ik wist dat het eerste nummer voor m’n album ‘Million Eyes’ zou heten, nog voor ik alles goed en wel geschreven had. En zo ging het met alle nummers.”
Voor de definitieve sound werkte Loïc samen met drie producers: Luuk Cox van Shameboy (voor ‘Million Eyes’), de jonge Ico en Alexandre Germys. Zij gingen aan de slag met de basis die Loïc hen had aangeleverd. De rode draad door alle songs op zijn album? Een boodschap van tolerantie in een wereld waarin alles gedomineerd wordt door het ego. “Ik sta achter alles wat ik zeg in mijn teksten en met mijn songs. Ik heb van niks spijt en er staat geen enkel nummer op het album dat zo maar werd geschreven om de tracklist vol te krijgen. ‘Hungry Heart’ gaat over een jongen die vindt dat hij niet de liefde kan geven die zijn partner van hem vraagt en dan besluit om te vertrekken omdat de relatie meer slecht dan goed voor hem doet. Dat lijkt een liefdesliedje, maar ik heb het geschreven vanuit het standpunt van iemand die zichzelf in de spiegel ziet. Het gaat dus eigenlijk over narcisme.”
‘Cure’ begint als een soundtrack van John Carpenter, ‘Mud’ kronkelt rond een magische tribal beat en ‘Poison’ doet het tempo weer wat zakken. Op ‘Wolves’ haalt Loïc z’n inspiratie bij het verhaal van ‘Belle en het Beest’ terwijl ‘Dirty’ de minachting oproept van iedereen die tegen alles is wat anders is. “Het album is opgevat als een soort filmverhaal, met een inleiding en een grote finale die ‘Mirrors’ heet. Een spiegel is dan ook erg belangrijk in hoe we onszelf zien en met ons imago bezig zijn”, zo legt Loïc uit.
Voor deze eerste collectie van songs die samen z’n album vormen zocht Loïc lang naar de juiste titel. Uiteindelijk heeft hij die ook gevonden: ‘The Reign of Selfocracy’. “Het album gaat veel over mezelf en ik vond daarnaast dat het woord ‘selfocracy’ wel goed klonk. We leven in een tijd waarin de selfie alles overheerst. Dat sluit mooi aan bij de boodschap van het album.” Zwevend tussen pop en electro, tussen filmmuziek en melodieën vol van nostalgie is deze verzameling van elf nummers een plaat met een open geest en hart. Badend in de sfeer van Peter Pan die je meeneemt naar zijn ingebeelde land.
“Na de Mona Lisa kon Da Vinci zeggen dat hij een schilder is. Met Harry Potter kon JK Rowling aantonen dat ze een fantastische schrijfster is. Dat zijn zaken die je moet verdienen. Ik vind van mezelf dat ik nog geen aanspraak kan maken op de titel ‘artiest’. Ik probeer om er eentje te worden, maar ik ben er nog niet. Ik ben heel kritisch en hard voor mezelf”, weet Loïc. Die bescheidenheid siert hem, maar het klopt niet helemaal met de kwaliteit en de emotie dat zijn album ‘The Reign of Selfocracy’ uitstraalt. Het is een plaat die het begin vormt van een ongetwijfeld lange en mooie carrière. Een album van een gevoelige artiest, met een jong en fris gezicht maar een beminnelijke ziel.
Het eerste album van Loïc Nottet waarmee hij ons met z’n melodieën z’n emoties toont en z’n hart opent, zal ongetwijfeld ook het hart veroveren van al wie er naar luistert.
Ancienne Belgique en Vorst Nationaal
Na twee tjokvolle concerten in de AB en een in recordtempo uitverkochte show in Vorst Nationaal, kondigt Loïc aan dat hij op 26 november om 18 uur voor een extra concert op het podium van Vorst Nationaal zal staan! De kaartverkoop voor deze nieuwe show start vrijdag 31 maart om 11.00 uur.
Beluister ‘Selfocracy’ via: https://smebe.lnk.to/Selfocracy