Het eerste concert van de Europese ‘Book Of Souls Tour’ was maanden geleden in een mum van tijd uitverkocht. Iron Maiden tourt met de songs van hun laatste album ‘The Book Of Souls’ Europa rond om in intieme arena’s te performen. Vorig jaar deden ze onder andere Graspop Metal Meeting aan tijdens de festivaltour, maar dit jaar willen ze hun fans plezieren met unieke concerten in zaal. Het Sportpaleis zat dan ook bomvol met de 20.000 fans van alle leeftijden. We zagen zowel 10-jarigen als ruime 60-plussers, en de meerderheid van alle fans waren trotse drager van een Iron Maiden t-shirt.
Samen zijn de bandleden goed voor zowat 300 jaar rockgeweld op het podium. En dat geweld mag gerust letterlijk genomen worden, de oude heren staan immers op het podium als waren het jonge veulens. Zanger Bruce Dickinson vertelde, niet zonder trots, dat zij geen autocue gebruiken, in tegensteling tot vele andere wereldbekende topbands. Het was ook Dickinson die bijna 2 uur lang letterlijk geen seconde heeft stilgestaan, en die tijdens het zingen rondliep, de massa ophitste, grapjes uithaalde met de gitaristen van de band... Maar ook de andere bandleden verzorgden mee de show door onophoudelijk te staan springen, huppelen en gekke stoten uit te halen met hun gitaren.
En dat allemaal terwijl ze een meer dan voortreffelijke set speelden. Werden de eerste nummers nog iet of wat braaf gehouden, vanaf ‘The Trooper’ schakelde de band een versnelling hoger. De
gitaarsolo’s werden langer, de sfeer broeierig en het nodige vuurwerk op het podium maakte het geheel af. De band speelde dus ook enkele van hun klassiekers. In ‘Powerslave’ wisselde Dickinson zijn Trooper-kostuum om voor een Mexicaans worstelmasker met bijhorende outfit. Het sprak tot de verbeelding en het publiek was volledig mee in het verhaal dat Iron Maiden reeds 42 jaar schrijft. Dickinson sprak tussendoor verzoenende taal in deze wereld van oorlog, en gaf het publiek mee om voor elkaar te zorgen en elkaar lief te hebben.
Met de titelsong van het album ‘The Book Of Souls’ leerden we een nieuw topnummer van de band kennen. Wanneer zanger Dickinson dan ook nog eens het gevecht aangaat met een grote Maya versie van Eddie (de metalmascotte van de band) die het podium betreedt, wordt het publiek dolenthousiast. Maya Eddie moest uiteindelijk het onderspit delven tegenover Dickinson, die Eddie’s hart uit z’n borstkas trok en vervolgens het publiek inwierp.
En dán moest de echte show nog beginnen! ‘Fear Of The Dark’ werd ingezet en het zittende publiek sprong plots rechtop om luidkeels mee te zingen. Twintigduizend mensen in volle overgave, het doet iets met een mens.
In ‘Iron Maiden’ verscheen een gigantische opblaasbare versie van Eddie boven de drums van Nicko McBrain. Indrukwekkend om te zien, en dat allemaal terwijl de virtuoze gitaarolo’s ons om de oren vlogen. Virtuoos jawel, want deze band is meer dan in vorm. De lange ‘ouderwetse’ gitaarsolo’s zijn samen met de hoge zangpartijen het handelsmerk van de band, en blijven nog steeds tot de verbeelding spreken...
De zang van Dickinson was niet altijd even zuiver, maar dat kwam dan vooral door zijn hyperkinetische drive om iedere vierkante centimeter van het podium in te palmen en het publiek volledig te entertainen, het weze hem vergeven.
We werden vervolgens getrakteerd op ‘The Number Of The Beast’. Er verscheen een gigantische pop van de duivel op het podium en de massa werd volledig gek, wat de muzikanten nog meer ophitste en wat dan ook leidde tot een prachtige versie van ‘Blood Brothers’!
De set, in een prachtig Maya decor, werd afgesloten met de mooie gitaarsolo’s van ‘Wasted Years’. ‘Zijn die twee uren nu al voorbij’ leken velen onder ons te denken, en dat was inderdaad reeds het gaval...
Dickinson verklaarde “We are rock’n roll!”, en dat kunnen we gerust bevestigen. Het langharig tuig dat Iron Maiden vormt is nog steeds op de top van hun kunnen en zal nog vele fans verblijden met hun snedige en melodieuze gitaarsolo’s!
