Donderdag 7 juni was het eindelijk zo ver, na het uitstellen van haar concert op 12 november door stemproblemen, maakte de schone Colombiaanse haar intrede in het Sportpaleis in Antwerpen. Aanleiding van haar concertenreeks is haar laatste album ‘El Dorado’ dat vorig jaar op 26 mei 2017 werd gelanceerd. Ondanks de korte tijdspanne bracht dit album al enkele welgekende hits als ‘Chantaje’ en ‘Me Enamoré’ voort.
Na wat onduidelijkheid over de timing, betreedt Shakira rond 21u20 het podium met als opener ‘Estoy Aqui’. En het is een niet al te fantastische start. Ondanks de mooie visuele vertoning van foto’s van Shakira in haar jongere, en recente, dagen, laat het geluid te wensen over. De bas overheerst de song en het nummer wordt krakerig gezongen.
Dat kan het publiek echter niet deren. De sfeer echter zit er meteen in. Het publiek gaat wild als Shakira op haar synthesizer begint te spelen en als bij het eerste nummer het confettikanon wordt leeggespoten. Een spetterende indruk en een dankbaar publiek.
Het showelement in haar concertenreeks is duidelijk goed uitgewerkt. Bij aanvang van ‘She Wolf’ zien we een vastgeketende Shakira, huilend naar de maan. En doorheen de hele set worden al mogelijke tricks boven gehaald om de show zo wervelend en spectaculair mogelijk te maken. Pyrotechniek, vuur, gouden confetti, outfitchanges, sensuele dansmoves, alles wordt aangehaald.
Ook muzikaal wordt er gebruik gemaakt van verschillende instrumenten. Zo is er een kleine vioolintermezzo, neemt Shakira zelf even plaats achter de drums, haar keyboard of doet ze beroep op één van haar gitaren. Bij deze laatste laat ze ook trots de afbeelding zien van haar knappe voetballende man Gerard Piqué en haar twee zoontjes. En ondanks dat deze artieste een echte familiemens is geworden, blijft Shakiraook een waar podiumbeest. Ze voelt zich duidelijk als een vis in het water on stage. En bijna was dit niet meer mogelijk geweest, zo geeft ze aan. Ze betuigt dan ook haar immense steun aan al haar vrienden en fans die haar hebben bijgestaan tijdens haar stemproblemen en operatie. En dat ze nu de het geluk heeft om terug voor ons te mogen zingen. Al denk ik dat iedereen in de zaal dit andersom ziet. Al haar oudere hits passeren de revue (Underneath Your Clothes, La Tortura, Waka Waka, Hip’s Don’t Lie, etc.), alsook haar nieuwere (Chantaje, Perro Fiel, Nada, Me enamoré) en enkele minder bekende nieuwe nummers (Amarillo, La Bicleta).
Naar het einde van de avond toe verdwijnt Shakira van het podium om terug op te duiken achteraan in de zaal op een minimalistisch podium voor een akoestische uitvoering van ‘Je l’aime à mourir’ van Franse singer-songwriter Francis Cabrel. Een geloofwaardige, sobere vertolking die aantoont dat Shakira zich alle genres eigen kan maken. Dit steeds met haar aparte en herkenbare stem. Gevolgd ten slotte door het opzwierende ‘Hips Don’t Lie’ en luchtige ‘La Bicecleta’ kan de avond in volle enthousiasme afgesloten worden.