"Mémoiré Perdue", het theaterinitiatief van Nick Delafontaine en Aron Wade ging op 19 oktober in première met "SPEED THE PLOW" van David Mamet, in Theater Klokhuis te Antwerpen. Deze keer een komedie met een ruw randje voor het publiek dat zeker de link zal leggen naar de vele #metoo verhalen in de media. Ook dit stuk met Emelien Raats, Hans Ligtvoet en Wim Danckaert in de hoofdrollen verwijst naar seksistische toestanden in de filmwereld. Regisseur Nick Delafontaine getuigt: "Dit stuk speelt zich een flink aantal decennia geleden af en toch zie je dat de thematiek razend actueel is... Helaas." "SPEED THE PLOW" speelt van 19 tot en met 28 oktober in Theater Klokhuis te Antwerpen.
Over de voorstelling Speed The Plow
Deze vileine komedie met messcherpe dialogen is een typische "Mamet" en geeft een hilarische en genadeloze inkijk in een wereld geobsedeerd door macht en geld: de wereld van de film. We zien geen glamoureuze sterren in felle spotlights over de rode loper gaan, maar we zien de "achterkant" ervan: een kantoor van een producer waar wordt beslist welk scenario het meeste geld zal opbrengen en welke sterren zullen stralen. In deze door mannen gedomineerde biotoop heerst een constante wedloop; een "survival of the fittest". Wie heeft 't gouden idee? Wie brengt het juiste scenario binnen? Wie aast op de positie van wie en wie is baas boven baas? Temidden van dit "hanen-geweld" verkeert elke vrouw in een kwetsbare positie.
Het mag dan ook niet verbazen dat in een dergelijk kantoor de #metoo-beweging haar trieste oorsprong vond. Bobby en Charlie, twee door de wol geverfde filmproducers, krijgen plots de kans van hun leven als een beroemde filmster een van hun scenario’s wil verfilmen. In een wereld waar het aantal kijkers belangrijker is dan wat er wordt vertoond, zien zij in één klap hun fortuin gemaakt en dromen hardop van rijkdom en macht. Een toevallige assistente, invalster voor een zieke collega, wordt gretig meegevoerd in de juichstemming van ’t moment. Ze lijkt een schaap tussen wolven, maar laat zich niet intimideren. Na een discussie over wat een “goede” film zou moeten zijn, haalt ze zelfs een werkopdracht binnen: ze moet een roman lezen en oordelen of er een film van te maken is. Diezelfde avond dient ze verslag uit te brengen bij een van de heren thuis. Aldus is de wolf zeker van zijn prooi en lijkt een volgend “metoo”-slachtoffer onafwendbaar. Maar het loopt niet als verwacht.
Memoire Perdue koestert duidelijke ambities in de theaterwereld
Er is een bijzondere voorliefde voor repertoirestukken waarvan ze merken dat het publiek hier zeker interesse in heeft, maar het genre niet zo vaak meer gespeeld wordt in onze contreien. De mens is zijn verhaal. Steeds op zoek naar houvast en koestering, begrip en troost. Theater is de plek waar hij met zichzelf, auteurs en spelers in gesprek kan gaan. Confrontatie en loutering, reflectie en beleving. Mémoire Perdue wil zo’n plaats zijn.
