Na een erg bewogen week bood James Bay zaterdagavond de kans weg te vluchten uit de harde realiteit en te genieten van een 1.5 uur lang durende mix van powerfulle tracks afgewisseld met gevoelvol gitaargetokkel.
Bay een ietwat quirky jonge Britse singer-songwriter gaf zaterdag de aftrap met het stevige ‘Collide’. Enkel een wit doek met daarop de zanger zijn schaduw zette de toon voor het publiek om er in te vliegen. Zijn lyrics “I can't bear to let you go. So keep on throwing your sticks and stones.” komen er overtuigend uit als hij over het podium loopt. Ik hoor goedkeurende commentaar van enkele jonge dames achter mij op de rij: “Dat is keigoe”.
Ook zijn 2de nummer ‘craving’, waarbij het podium in roze rode kleuren word gewikkeld, kan rekenen op enthousiast geklap en gejuich in de zaal.
Al is het overgrote deel van zijn set doorweekt in stevige bas beats, zoekt de 25 jarige zanger ook intiemere sferen op door te kiezen voor een soms bijna akoestische start met enkel zijn gitaar en stem, bijgestaan door zacht getik op de drum en piano. Zo ook bij het nummer ‘When we were on fire’. Al blijkt bay zich niet lang los te kunnen maken zijn band en komt de bas al snel terug tevoorschijn.
Dat de Brit van soberheid houdt, is al lang duidelijk uit zijn outfitkeuzes. Telkens opteert hij voor een grijze/zwarte skinnyjeans, simpel donker t-shirt en matching fedora, zijn signature look. Ook in zijn optredens is simpelheid key. Buiten de kleurvolle (rood, roos, paars, blauw, geel, oranje) belichting - waarbij paars lijkt te staan voor de kleur van de liefde – en zijn hevig stampende bewegingen bij zijn gitaarspel, laat hij de muziek voor zich spreken.
En dat lukt grotendeels van de tijd. Zo getuigen de vele lichtjes in de zaal tijdens ‘Need the sun to break’ en ‘Incomplete’. En het spontane gezang van het publiek wanneer ze de noten herkennen van het wondermooie ‘I can’t help falling in love with you’. Al is hier en daar wat aanmoediging nodig van de zanger, maar toegegeven, hij moet maar één keer vragen om de handen in de lucht te doen en iedereen volgt.
Bay laat wel enkele steken vallen bij de uitvoering van ‘Best Fake Smile’ en ‘Proud Mary’. Twee topnummers waarbij de instrumentale begeleiding niet helemaal in sync lijkt te zijn met de zang. Dat lijkt de aanwezigen echter niet te deren. Misschien dat James zijn twistende dansbeweging voor wat afleiding zorgt? Het publiek is in ieder geval eindelijk dansend te spotten aangezien Bay’s original songs zich niet echt verlenen om te dansen.
Natuurlijk spreekt de jonge Brit doorheen de set zijn publiek ook aan. Al doet hij dat in beperkte mate, en in alle eerlijkheid, met niet erg veel persoonlijkheid. Uitroepen als “Are you ready to sing tonight” en “You sound great” getuigen van weinig creativiteit. Het moet wel gezegd worden dat hij een stapje verder gaat bij de aankondiging van zijn minder bekende track ‘Move Together’. Hierbij vraagt hij iedereen hun armen om de persoon naast hem/haar te leggen en mee te ‘swayen’ op de muziek. Ook de uitroep “I think we need to sing out for Brussels.”, waarop een aanwezige een Belgische vlag omhoog steekt, is een teken van goede wil en wordt in warmte ontvangen.
Eindigen doet de singer-songwriter met het nummer waarop iedereen al heel de avond in ongeduld zit te wachten: ‘Hold Back The River’.
Een erg muzikale kerel die James Bay. Hij krijgt het voor elkaar met een toch eerder beperkt repertoire, een mooi concert te geven.