Opgepikt door Conan O’Brien en een passage op SXSW in de VS, een uitnodiging voor de legendarische tv-show Album De La Semaine (Canal+) in Frankrijk, een uitgebreide Europese tournee en ondertussen bijna 1,4 miljoen streams voor single Got it Bad. Belgische rockers The Sore Losers gingen internationaal met hun derde album Skydogs. Dat gaf veel goesting om snel een vierde plaat te maken en dus is er nu Gracias Señor.
De band is er open en avontuurlijk ingestapt. Een keuze die gediend wordt door de productie van James Petralli en Steve Terebecki van het Amerikaanse White Denim. Een band die bekend staat om haar virtuoze en springerige interpretatie van de recente rockgeschiedenis.
En Gracias Señor stuitert in het rond: het raast van swampy blues over dirty disco tot 70's New York rock. The Sore Losers grabbelen weer gretig in de bak 'gitaarmuziek, gratis mee te nemen': de Zeppelinzweeft voorbij (All In A Day's Work) en de Stones rollen binnen met werk uit hun Some Girls' periode (Dark Ride). Ze krijgen goed gezelschap van Television (Eyes On The Prize), Iggy Pop op z'n popst, The Pretenders (Where are you?) en White Denim zelve (Get It Somehow).
En het mag nog iets meer zijn, het gaat ook ergens over op dit vierde album. Tussen de eerste en delaatste zin op de plaat - Looking for answers en I'll see you soon - zoeken ze naar betekenis: breed beschouwend in A Little More, klein anekdotisch in All In A Day's Work, loslatend en relativerend in Eyes On The Prize, vol ongeloof in het rond starend in Anything Goes en drie keer de hakken klikkend in I'll Be Back. Daarnaast mag het uiteraard ook nog gewoon over mannen en vrouwen gaan zoals in Denim On Denim. Of in het door ZZ Top geïnspireerde Little Baby (doughboy) waar het alfamannetje opnieuw van stal komt.
De tien songs op Gracias Señor blinken van het joie-de-vivre en laten een band horen die weer wat dichter bij zichzelf komt. En misschien daardoor ook wat dichter bij u?