Maandag 30 november streek de Schotse poprockgroep Texas neer in de Lotto Arena in Antwerpen om hun vijfentwintigjarige bestaan te vieren. Voor deze verjaardag werd niet alleen een tournee in het leven geroepen, maar ook een gloednieuwe cd ‘TEXAS 25’. Het album, dat eerder dit jaar gelanceerd werd, bevat alle grote hits van de afgelopen 25 jaar plus 4 volledig nieuwe tracks.
Na een kleine vertraging en niet al te vlekkeloze muzikale intro betreedt de eeuwig jong lijkende, maar reeds 48-jarige, zangeres Sharleen Spiteri relaxed het podium in een zwarte broek en blazer met gestreept shirt om het nieuwe nummer ‘Start A Family’ akoestisch te brengen. Ze wordt hierin bijgestaan door haar matching (outfitgewijs) gitarist.
Na deze rustige start van de avond kan het echte werk beginnen. De overige bandleden zoeken hun plek op het podium op en Sharleen begint haar eerste, van vele, conversaties met het publiek. En daarbij is ze niet verlegen om het licht aan te doen om haar oude, maar toch ook jonge, fans beter te kunnen zien. Ook on stage ontbreekt de belichting niet. Elk nummer lijkt zijn eigen kleur(en) toegewezen te krijgen. Zo baadt ‘Halo’ in paars blauwe laserlicht, krijgt ‘Everyday Now’ een blauw gele schijn, en ‘Thrill Has Gone’ een rood paars oranje tint. Dit allemaal flitsend en golvend op de stevige beats van de band.
Het doel van de avond: ons meenemen op reis naar 25 jaar Texas. En dat doen ze zeker. Zowel in verhaal als zang. Door terug te blikken naar hun beginperiode lang geleden, een ontmoeting met wereldster Madonna, de samenwerking met de Amerikaanse producer en songwriter, en nu goede vriend, Dallas L. Austin. Als ook met bijna al hun grote hits, waaronder het het catchy ‘Once in a lifetime’, publieksfavoriet ‘Summer Son’, het meezing- en springbare ‘Black Eyed Boy’ en hoogst genoteerde single ooit ‘Say What You Want’.
Dit alles brengt Spiteri met zoveel energie, dansend, springend en fistpumpend, dat halverwege haar stem nu en dan eens wegzakt door de inspanning. Ze herpakt zich echter snel en zorgt voor een opwaartse beweging in sfeer en participatie bij de toeschouwers.
Spiteri is een oude rot in het vak en dat is te merken. Ze deinst er niet voor terug om halverwege songs stil te zetten om zo een reactie uit te lokken bij het publiek. En het werkt, met luid applaus en geroep. Ze krijgt ons aan het zingen (Happy Birthday), zwaaien en dansen, althans sommigen van ons dan toch. Als encore nog een cover van ‘the king himself’ ‘Suspicious Minds’ en de avond was af.