Extreem sporten, steeds meer Vlamingen pushen hun lichaam tot het uiterste. Ze testen zichzelf en willen almaar verder gaan. Maar waarom? Niemand die er een eenduidig antwoord op kan geven. Ook Eric Scharpé niet. Zo’n 10 jaar geleden woog de 44-jarige verkoper nog 100 kilo, in september stond hij aan de startlijn van – volgens nieuwszender CNN – “the thoughest race on earth”. Samen met drie landgenoten loopt hij zes dagen lang in de Braziliaanse jungle door moerassen en rivieren en elke nacht slapen hij en zijn lotgenoten in hun eigen hangmat, ver weg van enige luxe of comfort. Giftige dieren en planten houden hen niet tegen, want ze hebben maar één doel: de finish halen. Eric Scharpé: “Moeten opgeven is mijn ergst nachtmerrie. Nog willen maar niet meer kunnen. Of een ziekte die me plots zou overvallen. Het lijkt me vreselijk om na een half jaar zeer intensief trainen zo te moeten stoppen.”
De jungle-marathon is de zwaarste ultraloop ter wereld. Cathérine Moerkerke trekt naar de jungle van Brazilië om het traject van Eric te volgen. De deelnemers lopen 240 kilometer door het regenwoud, met temperaturen boven de 40 graden en gevaar voor kaaimannen, jaguars, pijlgifkikkers en andere gevaarlijke beesten. Toch heeft z’n huisarts Eric niet afgeraden om deel te nemen aan deze race. Eric: “Een mens kan veel meer dan hij zelf denkt. Daar ben ik het levende bewijs van. Je moet vooruitdenken en niet te voorzichtig zijn.”
Met deze uitzonderlijke race is geen prijzengeld te verdienen. Eric doet dit enkel en alleen voor de eer. Cathérine wil te weten komen wat deze fanatiekeling drijft. Ze probeert te achterhalen waarom hij zichzelf zo uitdaagt en ontdekt wat deze ultramarathon doet met een mens.
De werklozenbusiness
In Vlaanderen zaten vorige maand 237.736 mensen zonder job. In hun zoektocht naar werk worden ze geholpen door de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB). De VDAB stuurt sommige werkzoekenden op cursus, om bijvoorbeeld beter te leren solliciteren. Die begeleidingen worden steeds meer uitbesteed aan externe partners. Vorig jaar kregen die bedrijven samen meer dan 116 miljoen euro Vlaams belastinggeld om de cursussen te organiseren.
Maar heel wat werkzoekenden zijn niet tevreden over de begeleiding. Ze vinden het tijdverlies of zelfs compleet nutteloos. Zoals Sammy: hij moest vier keer naar dezelfde training waar hij een CV leerde maken bij vier verschillende begeleiders. En die vertelden hem telkens iets anders.
Sammy: “De eerste keer dacht ik: OK, dat is goed, ik kan daar nog iets uit leren. De tweede keer zeggen ze dan dat de lay-out niet goed is. Bij de derde en de vierde keer idem. Bij de derde cursus was de lay-out van de tweede immers niet goed, bij de vierde was dan dat van de derde niet in orde.”
Een andere jonge werkzoekende moest groepsoefeningen doen. “Dat ging dan over fietstochten door de stad en wandelingen in het bos om elkaar beter te leren kennen. Niet één keer, maar vier of vijf keer. Dat was echt gewoon tijdverdrijf.”
Telefacts onderzoekt wat er fout loopt met de begeleiding van werkzoekenden. Cathérine Moerkerke spreekt met een ex-begeleider die een boekje opendoet over de nutteloze cursussen. “Er was bijvoorbeeld een groepje die een schoonmaakcursus kreeg aangeboden. Er werden ook mensen in die opleiding gestoken die daarmee helemaal niets mee waren op de arbeidsmarkt. Na die week schreef de begeleider zelf diploma’s uit. Dan kregen we daar extra subsidies voor.”