Deze zondaarsdag was een speciale, New Wave blies immers 40 kaarsjes uit, én een 5e editie van Sinner’s Day met een supersterke feestelijke line-up.
1 december, een dag waarop het zonlicht buiten niet meer scheen ( vraag maar aan presentator Marcel Vanthilt naar het nummer, alias Arbeid Adelt jaren 80) , maar wel op het podium in de Limburghal, waar de schaarse hanekammen terug de kop opsteken. Het wordt een bezienswaardigheid…je moet er tegenwoordig voor naar Camden Town (UK) gaan. Het Sinner’s publiek kleedt zich met de jaren minder opvallend.
New wave en punk mogen dan wel een respectabele leeftijd bereikt hebben, steeds meer jonge en gedreven muzikanten worden erdoor geïnspireerd. Daarom focuste Sinner’s Day 2018 niet enkel op tijdloze classics als John Cale, Gang of Four, Claw Boys Claw en GBH, ook de nieuwe generatie kwam met o.a. Cocaine Piss en Whispering Sons aan bod.
Proto-punk Wayne Kramer (MC5) kwam het legendarische ‘Kick out the Jams’ album integraal spelen, geruggesteund door supergroep MC50 en met leden van Soundgarden en Fugazi in de rangen.
O Veux gaf de aftrap met het performen van The Beauty and The Beast, een weelderige buikdanseres naast een man met pekkerige baard, die Hiroshima leek overleefd te hebben en het publiek trakteerde met uitgetrokken haren. Zanger Peter te Bos van Claw Boys Claw is een echte karakterkop, die nog eens aan de tieners van de jaren 80 vraagt of ze niet naar school moeten?
Marcel Vanthilt kondigde om 14 uur zichzelf aan en trok vervolgens een glitter fluohesje aan om met muziek én taal te protesteren tegen de macht van het grote kapitaal. Marcel zong “tik tik”, maar het is beter “tok tok”, want hij imiteerde nog altijd hetzelfde zot energieke kieke als op MTV, toen nog naast de zijde van Ray Cokes. Is het imiteren of zijn? Vernieuwend is Vanthilt alleszins, met een jonge garde achter de instrumenten, Marcel en zijn kinderen ? Odes waren zeker op hun plaats met ‘Beats of Love’ van Nacht und Nebel en ‘Rikkie’s Hair’ van Fad Gadget. Marcel bleef vooral zichzelf en dat is goed! Wegenwerken zijn er tegenwoordig overal, dus ook op het podium, de geel-zwarte signalisatie was van keyboards tot microfoon beplakt.
De Brassers uit Limburg, afstammend uit het post-punk tijdperk, zijn ondertussen ontdekt door nieuwe generaties en bewezen dat ze er nog steeds staan in hun genre na 40 jaar. Ook de punklegende GBH schreef een gelijkaardig verhaal in het Sinner’s Day dagboek.
Cabaret Voltaire stond iets teveel op de achtergrond, de aanstekelijke machinale beats en roestige beelden maakten het goed. Met de Luikse Cocaïne Piss aanschouwden we eigenlijk, sport-bh gewijs de échte punk, méér punk dan de stoere mannen van Funeral Dress. Krijsende chaos, dat was het, wat het publiek nog eens wilde horen. Gang of Four startte met een scene uit de psychiatrie, een schijnbaar verlamde man die de podiumvloer stofzuigt met een omgekeerde gitaar, die aan diggelen gegooid werd, verder een zeer sterke muzikale en visuele set.
Ook de oudste zebra van Europa, nog wel een rode, mocht nog eens uit zijn living room stal. Zanger Peter Slabbinck hield zich graag aan het imaginaire met een vermomming tijdens de eerste nummers, een mixed USSR en US uniform. Peter verliet met de nodige risico’s zijn podium-comfortzone en zong samen neus aan neus met de fans de niet te missen topper : ‘I Can’t Live in a Living Room’, de Pogo-song der jeugdhuizen van weleer.
De 76 jarige John Cale voelde zich meer thuis achter de keyboards dan rechtstaand met een gitaar, het chaotisch klinkend experimentele universum blijft het meeste bij. Een muzikaal standbeeld met wortels in The Velvet Underground.
De jongelingen van Whispering sons hadden zangeres Fenne Kuppens met zeer abrupte en onvoorspelbare bewegingen, om de zaal te begeesteren. De zangeres keek niet terug op de zwarte new wave mode, maar hult zich in een wit pak. Iedereen was mee! Sommige nummers vroegen erom, de ogen even te sluiten, en enkel te genieten van de heruitgevonden 80’s sound. Deze groep heeft een groot potentiëel, met een Humo’s Rock Rally gouden medaille in het voordeel.
De MC50’s intro was best ok, er werd gejongleerd met gitaren en muziek, doch het publiek vond het op den duur welletjes, wanneer het op theater begon te lijken. De blonde panty girl van Vive la fête bleef van begin tot einde dartelen in de donkere Sinner’s weide, de set sluit af met de laatste noten uit de musical van Jesus Christ Superstar.
De zondaars werden geheiligd!