Vrijdag startte jammer genoeg niet zo denderend. Ik ging Alex Vargas en Sleeping With Sirens kijken, maar bij beide shows liet het geluid te wensen over. Dit zorgde ervoor dat Alex genoodzaakt was om enkel op gitaar te spelen en dat er bij de eerste 4 of 5 nummers van Sleeping With Sirens geen vocals waren.
Tussen deze twee vorige bands, was er ook nog even de tijd om naar de ‘Lift’ te gaan. Dit was sinds dit jaar een nieuwe tent en op vrijdagvoormiddag mochten de Amerikaanse gasten van Swmrs hier hun ding doen. Deze band komt uit Oakland, Californië en speelt feel-good punkrock. Vorig jaar brachten ze hun derde studioalbum ‘Drive North’ uit en dit was het eerste album dat niet werd geproduced door Billie Joe Armstrong (vader van Swmrs’ drummer Joey).
De volgende op de lijst was rapper Hoodie Allen. Hij speelde in de Dance Hall voor redelijk wat enthousiaste mensen. Muziek klonk goed, vocals klonken goed en bij zijn grootste hit ‘No Interruption’ ging iedereen los. Alhoewel ik niet wist dat hij zo gekend was, kon hij toch op heel wat steun rekenen van de Pukkelpopgangers.
Terwijl ik moest wachten op de volgende band, nam ik de tijd om even van de festivalweide af te gaan en een wandeling te maken op de Kempische Steenweg, de baan voor het festival die sinds dit jaar autovrij werd gemaakt. De sfeer was relaxed en overal waren er kleine kraampjes waar je kleinigheden kon eten of drinken aan een schappelijk prijs.
Van rap naar de hardcore van Comeback Kid. Ik zag deze band al meermaals en nog nooit stelden ze mij teleur. Hoogtepunt van de set voor mij was wanneer ze ‘Didn’t Even Mind’ speelde. Dit is al een tijd een van mijn favorieten van hun laatste plaat ‘Die Knowing’, maar tot nu toe speelden ze het nog niet live.
Terwijl ik uitkeek naar de volgende band in The Shelter, ging ik even over en weer naar de Marquee. Daar zou Jack Garratt namelijk het podium betreden. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar meerdere mensen vertelde me hoe goed deze man wel niet was. En gelijk moet ik ze geven. Deze 24-jarige Brit is een singer-songwriter en multi-instrumentalist. Zijn hele optreden lang staat hij dan ook alleen op het podium en bespeelt hij verschillende instrumenten. Ook dit was een van de shows die me het meeste is bijgebleven.
Ondertussen was het beginnen regenen en moest ik de keuze maken of ik erdoor zou lopen om de mannen van Stick To Your Guns te gaan zien. Aangezien ik maar van de Marquee naar The Shelter moest lopen, was de keuze snel gemaakt. Toen ik aankwam was iedereen ‘Nobody’ al uit volle borst aan het meezingen. Ik zag deze band de laatste jaren meerdere keren, en elke keer opnieuw verschiet ik van de energie die zij op een podium uitstralen. Hen dit jaar opnieuw laten spelen, was dus een goede zet van de organisatie.
Een ander hoogtepunt van 3 dagen Pukkelpop was voor mij Noel Gallagher’s High Flying Birds. Ik ben nooit een echte Oasis-fan geweest, maar wat Noel live bracht vond ik wel straf. Topmomenten van de set waren natuurlijk ‘Wonderwall’ en ‘Don’t look back in anger’. Ook hier stond er te weinig volk op de weide dan dat deze artiest eigenlijk verdiende. Dit was echter leuker voor mij, aangezien ik dan makkelijk een goed plekje vond om te kijken.
De main stage van de tweede dag Pukkelpop werd afgesloten door de drum ‘n bass van Chase And Status. Het was niet de eerste keer dat Saul en Will op het festival mochten spelen, maar hun passage dit jaar was er nog maar eens boenk op. Ook dit was een van de weinige bands die de weide voor hen konden laten vollopen. Een geslaagde headliner dus.
