Katie Melua heeft op 16 september, haar 29ste verjaardag, het zesde studio album Ketevan, gelanceerd. Na haar single ‘The closest thing To crazy’ in 2003, werd ze één van de meest succesvolle artiesten van het millenium, met de verkoop van 11 miljoen albums, 1 miljoen concerttickets en 56 platina awards. We ontmoetten de Twitterende,intelligente schone in een Brusselse hotelsuite op een schitterende herfstnamiddag.
Welk verhaal schuilt achter de cover van je nieuwe album Ketevan?
Het album heeft een sterk thema, de oceaan en de zee. Ik verwijs graag naar 2 nummers, “where does the ocean go?” en “sailing ships from heaven”.Ik groeide immers op aan de Zwarte zee in Georgië, ik associeer vele dingen met de zee en het geeft een romantische dimensie. Een kopie van het originele schilderij(achtergrond cd cover) kwam in 2 dagen tot stand, we deden eerst de fotoshoot, zonder het schilderij op de achtergrond.
Besteed je zelf veel aandacht aan covers van albums? Spoort een opvallende cover je aan om een album te kopen en te beluisteren?
Meestal wil ik een album beluisteren, als de single me bevalt op de radio, of omdat iemand het me heeft aanbevolen. Natuurlijk mag een cover altijd in het oog springen.
Je hebt een obsessie voor de Engelse taal, hoe ervaar je de typische Engelse humor?
Ik groeide op met The Cilla Black show, ik ben er dol op maar de humor is zo diepgaand, snel. Mijn echtgenoot is van Yorkshire en het duurt een tijdje vooraleer je gewend bent aan de specifieke humor. Wat de taal zelf betreft, ik hou van de poëzie, vooral van werken van schrijver Dylan Thomas.
Mike Batt met zijn hilarische Wombles, heeft zijn humoristische kijk invloed gehad op het album?
Mike is een kampioen in tekstschrijven, en ik zoek in het co-writing altijd iemand op die sterker in teksten is dan ikzelf. Het nummer 'Idiot School’ is komisch omwille van het verfijnde woordspel. Ik heb lang geworsteld met dit nummer en vroeg me af, hoort dit nummer wel op het album? Maar deze song geeft het album een extra kleurenpalet. Ik wil mezelf ook niet altijd te "au sérieux" nemen.
Wanneer ik het album beluisterde, nam ik eerst de teksten door, het geeft een heel andere invalshoek, wat zeker ook aan te raden is.
Een lied schrijven is zoals het schrijven van een script. Het arrangement van het nummer is zoals in een film, waarbij je talentvolle acteurs en een regisseur voorziet. Zonder een goed script, maar wel met de beste acteurs, bereik je niet het gewenste resultaat.
Nu de Queen & Queen vraag….Welk gevoel gaf het jou om samen met Queen “too much love will kill you” te spelen, en hoe was het op te treden, oog in oog, voor de échte Queen van Engeland?
Samen optreden met Roger Taylor en Brian May is een jeugddroom die uitkomt, ik droomde helemaal weg als ik naar Queen luisterde als kind. Nu was het écht, het optreden flitste voorbij en het voelde als ‘even weg van deze wereld’ en ik was zéér nerveus! Er was kort voor het optreden een probleem met mijn kleed. Het werd pas 24 uur voor het concert ter plaatse gebracht, maar het zat niet goed. In allerijl werd uiteindelijk voor een mooie gele jurk gezorgd.
Zingen voor de Queen of England dit jaar, terug een fantastische ervaring. De eerste keer dat ik optrad voor haar was in 2003, net voor mijn eerste album uitkwam. Ze schudde elke artiest de hand, ze had me op de radio aan het werk gehoord.Very cool!
Mensen die je niet kennen en je live horen spelen voor de eerste keer, willen vaak meer horen.
Een mooi compliment. Ik heb trouwens een heel apart gevoel als ik een podium betreed, ik voel me als een superhuman.
Je concert, diep onder het zeeniveau op een olieplatform in Noorwegen (2006), bijna poëtisch?
Ik had gehoopt om te zingen, uitkijkend op een glazen wand waarachter vissen en walvissen passeerden, maar het was een setting in fabriekstijl, maar toch had het een zekere romantiek, want ik besefte dat ik aan het optreden was in het diepste hart van de oceaan. En wat een akoestiek! Stel je een grote kamer voor zonder plafond.
Ik verbleef één nacht op het olieplatform. We kwamen in de namiddag aan met de heli, vervolgens een fotoshoot en een persconferentie en dan bracht ik een nacht door in een arbeiderskamer. De dag nadien deed ik een soundcheck in de lift, die 10 minuten nodig had om af te dalen, vervolgens het unieke onderwaterconcert.
De rode draad doorheen het album is de liefde?
Het is zo’n ongelofelijk thema! Liefde kan zich in zovele vormen manifesteren. Het representeert zich vooral in het nummer ‘Love is a silent Thief’.
Het nummer ‘Love is a silent Thief’ zou een Dylan Thomas song kunnen zijn, het is een verzameling van eufemismen. Eén van de passages in een gedicht van Dylan T. is immers ‘do not go gentle into that good night’, hij bedoelde hiermee de dood, maar verwoordde het niet letterlijk.
Wow! Het is een groot compliment om met deze schrijver vergeleken te worden. Het nummer werd eigenlijk geschreven door Toby Jepson, hij werkte de fenomenale tekst gedachten achter de song uit en creëerde de titel. Ik zal deze vergelijking doorspelen aan Toby himself.
In ‘Mad mad men’, worden Oscar Wild & Joan of Arc vernoemd. Wat is de connectie tussen beiden?
Het nummer gaat over mensen die niet conventioneel zijn,die de richtlijnen in de handleiding juist niet volgen, en die zo invloed op de wereld hebben, vandaar mad men & wild women. Oscar was homo en duwde mensen in een bepaalde richting met zijn ideeën. Ik vind het fijn dat jullie mijn teksten zo analyseren!
Van het nummer ‘Idiot School’ naar je eigen schooltijd, wat voor een studente was je?
Een zeer voorbeeldig student, ook al zeg ik het zelf. (lacht) Mijn eerste schooljaren bracht ik in Georgië door, gepaard gaande met majeure economische en sociale problemen. In de wintertijd hadden we 2 maand geen school, want de gebouwen konden niet verwarmd worden. Er leken ook niet veel mogelijkheden weggelegd als vrouw, er heerste een zeer conservatief klimaat. Toen we naar Belfast verhuisden, ging er een hele wereld open, ik zou elke job kunnen uitoefenen die ik wilde, en ik kreeg een Westerse opvoeding, ik werkte hard om iets te bereiken.
‘I will be there’ heeft het over een zij, met haar zo wit als beladen met sneeuw. Wie is zij?
Een jaar geleden werd ik door Buckingham Palace gevraagd te zingen op het Coronation concert. Mike Batt schreef een song met de Queen in het achterhoofd, maar het was niet zo simpel omdat we de Queen niet echt kennen. Het werd uiteindelijk geschreven vanuit de invalshoek van een moederfiguur.
Met ‘Shiver and shake’ drijf je richting rock, balanceer je graag tussen verschillende stijlen, van jazz naar rock?
Het was altijd een tikkeltje frustrerend, ik speelde op festivals het hardere werk, blues & rock. In de studio trachtte ik dit te herhalen, maar het werkte niet echt. Nu wel, met ‘Shiver and Shake’ en ‘Love is a silent thief’. Ik speelde het live, een jaar voordat het opgenomen werd, ik betwijfel het nog steeds of het vuur en de energie van de song goed vastgelegd kan worden in een studio zonder die interactie met het publiek.
Wanneer ben je geïnspireerd om te schrijven?
Het zijn velerlei dingen, maar het helpt om een deadline te hebben! (lacht). Het nummer ‘I never fall I always jump’ is geschreven op basis van indrukken van een schilderij en de beroemde uitdrukking ‘falling in love’,jumping en flying into love’. Ik zag een schilderij in iemands huis, een figuur van een lichaam, het gaf de indruk ‘aan het vallen te zijn’. Dat is zo’n inspirerend voorbeeld.
Je hebt een muzikale carrière van reeds 10 jaar, zorgt dit voor een extra tint op het album?
Absoluut, ik passeer een mijlpaal van de eerste 10 jaar, tijd om eens na te denken en terug te kijken op mijn leven in Georgië. De titel ‘Ketevan’ (Katie’s originele naam) lijkt dan ook zeer passend gekozen, alsook het oceanisch thema. Iemand postte op Twitter:het album is een soort samenvatting van wat al gepasseerd is en géén Best of.
Heb je al favoriete plekken om op te treden?
Speciale locaties zijn altijd aan meren of in bossen. Als het maar in openlucht is, maar het mag niet regenen en in Engeland kennen ze daar wat van. Het publiek wordt dan verpakt onder paraplu’s.