Onlangs stelde Guy Van Nueten ‘Pacman’ live voor in DeStudio te Antwerpen. Pacman, het vervolg op ‘Merg’, is een pareltje waar klassiek, barok, hedendaags en impressionisme mekaar ontmoeten in het pianospel. ‘Wederopstanding van de Pacman’ is de eerste single uit dit album.
Guy Van Nueten – Achtergrond en Pacman
4 jaar na het bloedmooie “Merg” weet hij wederom naar de keel te grijpen met ontwapenend speelse piano-uitvoeringen op een uiterst persoonlijke plaat. Vanaf de eerste seconde roept zijn pianospel een haast filmisch universum op waarin je liefst zou willen verdwalen om er vervolgens nooit meer uit te komen.
"Guy behoort tot de zeldzame muzikanten die wars van alle trends zijn tijdloze idioom weet vol te houden." (Mauro Pawlovski)
Guy Van Nueten - klassiek geschoolde pianist/componist - was in een ver verleden te horen bij The Pink Flowers en The Sands (herinner hun hit ‘April and June’). Recenter kon je hem ook live of in de studio terugvinden bij Sukilove, dEUS, Daan, Magnus, Tim Vanhamel, Admiral Freebee, Zita Swoon ...etc. Zelf trad hij oa op de voorgrond met Live, de cd van ‘Tom Barman&Guy Van Nueten’ uit 2003, waarvoor hij pianobewerkingen - van dEUS, Nick Drake, Bowie en Gainsbourg - schreef en uitvoerde.
Hij componeerde daarnaast muziek voor theater- en dansproducties en films: orchestraties voor het Koninklijk Vlaams Filharmonisch Orkest, Laika, HETPALEIS en de Roovers. Voor les ballets C de la B schreef hij bâche. Deze cd werd door het tijdschrift Oor 'een meesterwerk' genoemd. Eind 2012 maakte hij muziek voor de film Pulsar (met Matthias Schoenaerts) van regisseur Alex Stockman, en de bekroonde documentaire ‘Epilogue’ van Manno Lansens om vervolgens ook de soundtrack van de internationale filmproductie ‘Milo’ af te werken (Fu-works). Het toonaangevende blad ‘Variety’ vermeld Guy’s bijdragen aan Pulsar ‘...spooky, yearning nonsource music by Guy van Nueten’.
In de herfst van 2009 bracht hij het prachtige Merg uit, een hedendaags klassiek solo-album met verwijzingen naar o.a. barok en zijn held J.S. Bach, tevens het eerste deel van een trilogie. "Een heuse Steinway To Heaven" (zei Dirk Steenhaut erover in zijn compleet subjectieve top 40 van 2009)
En dan is er nu Pacman, een nieuw album en deel 2 uit de trilogie.
De melodieën zijn er nog steeds, maar ze blijven maar duren...Soms verdwalen ze schijnbaar in het labyrint van de pacman,om plots weer op te duiken: getransformeerd, in een andere context, met een ander gevoel. .Er wordt voor de tijd gespeeld, na de tijd en op de tijd. Soms is het ritme flexibel en speels, dan weer strak als een huis, altijd ondersteund door die stalen linkerhand van hem waar zoveel andere muzikanten al beroep op hebben gedaan. De harmonie is rijk, gevarieerd maar nooit pompeus of gekunsteld. We horen flarden Arvo Pärt, maar ook Gilberto Gil. En ja: rock is er ook. Er is geen keyboard meer, geen orgel, geen synths. Alleen nog een piano, die bemeesterd wordt, gestreeld, gehamerd. Waaruit alle mogelijke klanken worden gehaald. En waarop Bach wordt gespeeld alsof het niets is. Het talent is rijp geworden, of zoals hij zelf zegt: "Ik heb gewoon doorgewerkt".