Van grote liefde was er misschien niet echt sprake, alhoewel er toch wel af en toe een lief woordje viel. Met een eenvoudige setting van twee stoelen vertelden de twee geliefden hun verhaal. Een vergeetachtige dame en een ongeduldige heer zorgden voor verschillende typische situaties... Vanaf de trouwdag, tot de jaren erna, we maakten alles mee. Cliché's en taboes werden niet uit de weg gegaan en werden op een ludieke wijze verwerkt. Ook al zag je de andere personages nooit in beeld, toch leek het alsof ze echt op de scène waren. Het bevriende homokoppel dat komt eten, de beste vrienden waar ze beide tegen praten, de gasten op het huwelijk, allemaal waren ze er, en ondanks ze geen woord zeiden, toch konden we begrijpen wat ze bedoelden. De twee stoelen werden omgebouwd van auto, tot living, tot stoelen aan de eettafel, tot stoelen voor het altaar... Telkens kregen ze een nieuwe duidelijke betekenis.
Bert Cosemans en Marleen Merckx hebben dit stuk op een voortreffelijke manier gebracht. Het kan niet eenvoudig zijn om, met zo weinig materiaal en tegenspelers die er eigenlijk niet zijn, zo'n prestatie neer te zetten. Het beste visuele effect, was toch de denkbeeldige kip die tegen het hoofd van de man vloog. Verbaasde blikken werden gevolgd met lachbuien of zelfs geapplaudiseer. Het publiek was aangenaam verrast door de frisse wendingen in het stuk. Sommige dingen waren uiterst voorspelbaar omdat het zo'n cliché's waren maar andere dingen waren zo taboe dat niemand het had kunnen denken.
Het was zeker de moeite om een kijkje te gaan nemen. Het geeft een totaal ander effect, dan als er een groep met overduidelijke kostuums op het podium staat. De setting was zo eenvoudig, dat het spel er des te beter uit kwam. Een dikke pluim voor de acteurs! Onze lachspieren hebben alvast goed gewerkt!
