Het gekende koppel, Els Pynoo & Danny Mommens, heeft de dag van vandaag een drukke agenda. Met hun band Vive La Fête hebben ze dit jaar -een tweede jaar oprij- een nieuw album uitgebracht. Het album van vorig jaar noemde "Produit de Belgique", dat van dit jaar kreeg de naam "2013" mee. Naar eigen zeggen wilde ze niet langer wachten om een nieuwe plaat uit te brengen omdat hun inspiratie en goesting veel te groot waren om hun ideeën terug in de kast te stoppen. Benieuwd naar wat dat teweeg heeft gebracht trokken wij zaterdag richting Trix in Antwerpen.
Vive La Fête bracht een zeer divers publiek op de been. De meeste vrij alledaags gekleed, sommige al iets extravaganter. Ook qua leeftijd was er van alles wat, jonge mensen maar ook wat ouderen. VLF staat dan ook al een tijdje op de planken. "2013" is ook al hun achtste album dus dat kan al tellen. Pynoo & Mommens zijn met dit laatste album terug naar hun roots gegaan, geen vernieuwingen, maar terug naar die stijl van in hun beginjaren, een mix van elektropop en Franse teksten.
De immer vriendelijke Els Pynnoo stond direct bij de eerste tonen van 'Decadense' heel energievol op het podium. Blootvoets en strak gekleed in het zwarte legging en body, met als finishing touch een wit minirokje, stond ze geen moment stil op dat podium. Bij momenten leek het alsof bepaalde lichaamsdelen uit haar body zouden springen, maar het bleef toch allemaal netjes zitten. Haar publiek volgde haar voorbeeld en stond uitgebreid mee te dansen.
De teksten van o.a. 'Le Diable' zijn vrij simpel, maar hun muziek, het ritme en de beats die doen je gewoon zin geven om mee te bewegen. Tussen het publiek van VLF zijn er dan ook maar enkelen die niet dansen, terwijl dat op ander optredens vaak omgekeerd is. De mannen van VLF zien er altijd wat mysterieus uit, met hun zwart geschminkte ogen, maar naarmate het concert vorderde en het warmer en zweterig werd, dreigden sommige hun mysterieuze touch te verliezen. ‘La Vision’ was ook eentje van de nieuwe, maar het verschilde inderdaad niet veel van de oudere nummers. De beats blijven gekend in de oren klinken. Ze speelden natuurlijk ook hun oudere nummers, zoals ‘Mon Dieu’, waar de rollen eventjes omgekeerd waren. Mommens nam de meeste zang voor zijn rekening en Pynoo deed de achtergrondgeluidjes, want die kreuntjes konden we niet echt zang noemen. Op 'Nuit Blanche' zong het publiek gretig mee "vive la fete". 'Noir Desire' kreeg een "Jesus Christ Superstar" einde mee. Hun set sloten ze af met 'Ace of Spades' van Motörhead met een gast zanger uit het publiek. Maar Els Pynoo kwam natuurlijk nog terug voor de bisnummers zoals het gekende ‘Touche Pas’.
Vive La Fête slaagde er in om een vermoeiende werkweek een gepast einde te geven. Het ritme van hun elektropop, die beats en baslijnen, die geven je een gevoel waar je niet anders dan in mee kan gaan. Neem daarbij nog eens een Els Pynoo die zich op dat podium staat uit te leven en een mens krijgt gewoon goesting om mee te springen en dansen. Vive La Fête is geen muziek voor een rustig avondje thuis, maar des te beter voor een stevige work-out!
