Rock Am Ring laat zich niet kisten door het mindere weer
De zomer is nog niet gestart, maar het festivalseizoen al wel. Dit weekend strijken we neer op het welgekende Duitse festival Rock Am Ring. Dit populaire rockfestival, opgezet in 1985, is uitgegroeid tot één van Duitsland grootsten en is reeds toe aan zijn 31te editie. Toch kan het goed zijn dat de naam je niet direct bekend in de oren klinkt. Locatie voor deze happening is namelijk het Nürburgcricuit nabij Adenau in de Eifel (Duitsland). Niet echt bij de deur dus. Dat hield ons echter niet tegen om vrijdagochtend de auto in te stappen voor onze Rock Am Ring editie 2018.
Op Rock Am Ring, kort RAR, kan iedereen aan z’n trekken komen qua muziek: van rock tot pop tot metal. Drie muziekpodia zijn beschikbaar gesteld om de resem bands te kunnen huizen. Met name de Volcano Stage, aka de Main Stage, alsook het Beck’s Crater Stage dat iets meer gericht is op het ruigere genre, en als laatste het kleinere Alternastage waar de iets minder bekende artiesten hun opwachting maken. Het Beck’s Crate Stage kan zelfs gelijkgesteld worden aan een tweede Main Stage, althans als het op formaat van artiesten aankomt. Met namen als de Foo Fighters en Gorillaz die op de twee grote en verschillende podia optreden, spreekt dit voor zich. Zeker als je weet dat Gorillaz dit jaar op Rock Werchter headlinet. Indrukwekkend. Net als de bezoekersaantallen. Deze lopen de laatste jaren op tot in de 90.000.
Ik start mijn eerste Rock Am Ring ervaring aan de Main Stage met Walking on Cars, een voor mij tot voorheen onbekende naam. Met zicht vanuit het opengestelde dak aan het Media Center in het Nürburgcircuit is er geen betere plaats denkbaar om deze band te bezichtigen. De wind en regen neem ik voor lief. De sympathiek ogende leadzanger Patrick Sheehy trekt snel de set op gang. Stormend over het podium met zijn roze petje brengt hij de eerste festivalgangers in beweging. Al grappend dat hij het slechte Ierse weer heeft meegebracht en met zijn mooie ietwat hogere zangstem en uptempo voorkomen brengt hij het publiek in bekoring. De eerste gele foamfingers gaan enthousiast de lucht in bij ‘Tick Tock’ en tegen de tijd dat ‘Speeding Cars’ passeert, wordt er enthousiast meegezongen en geklapt. Geen slechte performance van deze jonge Ierse rockgroep die op het einde van de set enkele publiek gangers verblijdde met hun gitaarplectrum en drumstokjes.
De volgende groep die het Main Stage podium bekleedt is de Amerikaanse rockband Jimmy Eat World. In tegenstelling tot de vorige groep, die wat zachter in het rockgenre staat, is deze groep volledige Rock On. Er ontstaan verschillende kleine mosh pits om alles te kunnen geven op de hevige beats. En, in tegenstelling tot Nederland, lijkt crowdsurfen hier nog wel toegestaan en dus ook gedaan. De sfeer zit er ondertussen al goed in. Wanneer Jimmy Eat World als afsluiter ‘The Middle’ spelen, kan ook deze set niet meer stuk.
Op het Beck’s Crater Stage treedt Jonathan Davis op in de vroege vooravond. Deze zanger van Korn blijkt met zijn gevoelsvolle stem erg populair. Alsook zijn muzikanten. Zijn drummer jongleert met enkele drum sticks en ook een violist en cellist komen op de proppen. Na drie nummers ben ik echter al pleite. Gelijktijdig met Jonathan Davis hebben het Duitse duo Milky Chance namelijk plaats genomen op het hoofdpodium. En het mag gezegd worden dat deze groep bestaat uit enkele knappe jongeheren. Alsook dankbare, zo lijkt zanger-gitarist Clemens Rehbei oprecht happy met het luide applaus en betuigt hij zijn dank om hier op het podium te staan. Ondertussen is het feest op Rock Am Ring 2018 helemaal op gang gekomen. De weide, of beter gezegd het parcours, is volledig gevuld met partygangers. Een indrukwekkend zicht van bovenuit gezien. Fans klappen tot in het derde vak - het gebied voor de Main Stage is verdeeld in drie grote vlakken – terwijl, ik geloof, percussionist Philipp Dausch ritmisch op zijn bongo’s slaat. Clemens danst erop los op de bass van ‘Cocoon’. Tussen twee nummer in is het tijd voor een jaarlijkse traditie op Rock Am Ring; zo is mij verteld. Het publiek begint luidkeels “scheiße Bühne” te scanderen. Een grappig zicht. Gelukkig kalmeren de beats van ‘Paradise’ het rumour en heel toepasselijk komt eindelijk het zonnetje er even door die voor een klein beetje, welgekomen, warmte zorgt. Het publiek zingt bij deze laatste overtuigend het refrein verder. En ook deze set blijkt een succes.
Na de ietwat saaie Britse Indierockband Alt-J en het uit Los Angeles overgevlogen Hollywood Undead is het tijd voor de main acts van de dag. Als laatste performer op de Main Stage werd geopteerd voor Thirty Seconds To Mars, of 30STM. En die stelt niet teleur! Deze rockband is met name bekend voor zijn beruchte frontman, Hollywood acteur, en hartenbreker, Jared Leto. Hij maakt zijn reputatie waar. Met hel wat showmanship windt hij het publiek moeiteloos om zijn vinger. Wat verfrissend trouwens, een artiest die zeer duidelijk verstaanbaar is in zijn communicatie. De set vangt aan met vuurwerk. Letterlijk en figuurlijk. En niet 1 of 2, maar meerdere malen gaan er vuurpijlen de lucht in en wordt er gebruik gemaakt van pyrotechniek. Festivalgangers worden non-stop mee op het podium gevraagd. Een keer om marginaal te dansen tijdens ‘Rescue Me’ “We need some really bad dancers!” aldus Leto. Een andere keer om een huilend meisje te troosten dat zo onder de indruk is van het gehele gebeuren. Niets wat een knuffel van Shannon Leto en een peptalk van broederlief Jared Leto niet kan oplossen. Er is gewoon geen tijd voor verveling of afleiding. Ballonnen, opblaasbanden en -eenhoorns worden in het publiek gesmeten en het publiek smeekt voor meer. Leto krijgt alles gedaan. Hij duwt het publiek tot op hun knieën tijdens ‘Up in The Air’ , eist geklap, gezwaai, gescandeer en fistpumping. Eén simpel verzoek en iedereen kruipt op elkaars schouders. Het enige wat hij niet voor elkaar krijgt, is het publiek laten crowdsurfen ondanks een kleine aanmoediging vanuit Leto’s kant. Voor het laatste nummer ‘Closer to the Edge’ nodigt hij nogmaals fans uit op het podium, deze keer een hele resem. Deze man kent geen schrikt. Een spetterende vuurwerkshow, witte confetti, en een welgemeende “Thank You” aan de fans, de organisatie en alle andere artiesten waarmee 30STL het podium deelt (Foo Fighters, Gorrilaz en Muse), sluiten de avond af. Op naar dag 2!
