Voor sergeant John Jones, 29, is 3 januari 2005 zijn alive day : de dag dat hij in Irak zwaar gewond raakte en toch in leven bleef. Jones verloor zijn twee benen toen er een projectiel ontplofte onder zijn voertuig. Hij maakte zich zorgen over wat zijn vrouw en zijn kinderen wel zouden denken, maar dat viel mee. Zijn kinderen vinden de robotbenen van hun pa zelfs cool. “God heeft me een tweede kans gegeven,” zegt Jones. Na zijn verjaardag is 3 januari 2005 de datum die hem het meest zal bij blijven tijdens de rest van zijn leven.
Marinier John Jones vertelt zijn verhaal in De dag dat ik in leven bleef-Terug van Irak, mogelijk de meest aangrijpende oorlogsdocumentaire van de afgelopen jaren. Net zoals de andere veteranen in de documentaire wordt Jones geïnterviewd door acteur James Gandolfini (Tony Soprano uit de gelijknamige maffiaserie). Het is het eerste project van Gandolfini na de stopzetting van The Sopranos. De militairen vertellen hem hoe ze hun verwondingen opliepen, over hun revalidatie, hoe ze de toekomst zien en over hun vaderlandsliefde. Soms wordt hun verhaal versterkt door beelden van het incident waarbij ze zijn gewond geraakt, opnames die zijn gemaakt door een embedded cameraman of in enkele gevallen zelfs door de daders van de aanslag.
Gandolfini heeft veel respect voor de Amerikaanse militairen die dienen in het buitenland. Hij is het type acteur dat de troepen in Irak gaat bezoeken en op bezoek gaat in het legerhospitaal. Ook tijdens de interviews steekt hij zijn bewondering voor de gewonde militairen niet weg. Als de geïnterviewden Gandolfini danken voor het gesprek, verbetert hij hen beleefd, maar beslist: “No, thank you.”.
De kracht van de getuigenissen in combinatie met de eerbied van Gandolfini voor zijn onderwerp maakt van De dag dat ik in leven bleef een uniek document, een pleidooi voor nooit meer oorlog ook, zonder dat het met zoveel woorden gezegd wordt.