Het is de voorlaatste dag van het Gent Jazz Festival en we krijgen opnieuw een lading fantastische artiesten voorgeschoteld. Terwijl op donderdag de Bijlokesite vooral werd overspoeld door veel soul, werden we deze vrijdag getrakteerd op een meer exotische mix van klanken. Het beloofde een kleurrijke avond te worden.
Daymé Arocena
Door het fileleed rond Gent moest de jonge Daymé Arocena de avond in gang trekken met slechts een handvol toeschouwers, maar dat lukte haar aardig. Naar haar gewoonte van kop tot teen in het wit, inclusief witte hoofddoek en stralend witte glimlach, zette ze meteen de toon. Tijdens haar eerste nummer voerde ze ons meteen mee naar haar thuisland Cuba. Ze begint namelijk steevast elk optreden met een eerbetoon aan Yemaya, de godin van de zee volgens de santeria. Ook haar witte outfit refereert naar de band met haar religie. Tijdens haar uitleg in ietwat gebroken Engels kwam deze 23-jarige aanvankelijk wat bedeesd over, maar daar schoot weinig van over eens ze begon te zingen. Met een klok van een stem en bijgestaan door een fantastische band bracht ze zwoele nummers die ons meteen deden dromen over exotische stranden. Ook in de rest van haar repertoire mixt ze de typische santerialiederen met een fameuze portie rumba en jazz. Heel even voelden we ons niet langer in Gent maar in het verre Havana.
The Budos Band
Het zootje ongeregeld dat daarna het podium mocht betreden was The Budos Band. Hun zwarte outfits stonden in schril contrast met die van Daymé Aroncena. We hadden de bandleden eerder al gespot aan de Duvelstand waar ze tot een halfuur voor het optreden nog probeerden een Duvel perfect uit te schenken én te drinken uiteraard. En ook op het podium bleek het uiteindelijk een onmisbaar accessoire te zijn. “Raise your Duvels in the air!”, riep de saxofonist Jared Tankell en meermaals grepen ze tijdens hun optreden terug naar het gouden goedje. De presentator had ons gewaarschuwd dat we ons mochten verwachten aan een opzwepend en uitputtend concert. En ze zagen er misschien uit alsof ze de afslag naar de Graspop Metal Meeting hadden gemist, maar nee hoor. Ze komen namelijk oorspronkelijk uit de stal van Daptone Records en dat hoor je aan hun muziek. Een swingende mix was van zuiderse klanken, Afrobeat en psychedelische rock met hier en daar toch wat metal. Toch kwam het feestje niet helemaal op gang zoals we gehoopt hadden. Lag het aan het feit dat het daglicht nog te veel in de tent viel, aan het publiek dat wel enthousiast was maar zijn dansschoenen nog niet had aangetrokken of aan het feit dat de band bij momenten meer geïnteresseerd was in de Duvels dan in iets anders? Aan hun muziek lag het in elk geval niet, want die was wel degelijk opzwepend, mede dankzij de ophitsende blazers en percussie. En aan hun présence op het podium zal het ook niet gelegen hebben. Misschien was hun opzwepende sound net niet voldoende om den duvel zelf te bezweren.
Ibeyi
Vervolgens was het de beurt aan de tweelingzusjes van Ibeyi, wat in het Yoruba ook tweeling betekent. Met amper negentien jaar trakteerden de Frans-Cubaanse zusjes ons op een wondermooie samenzang van twee stemmen die genetisch heel goed blenden. De zweverige elektronica was beklijvend en bij momenten betoverend. Hun vader was Miguel ‘Anga’ Diaz, de overleden percussionist van Buena Vista Social Club. En ongetwijfeld haalden ze daar de mosterd voor hun muziek die geïnspireerd is door de Cubaanse Yoruba-cultuur, maar wordt opgefrist met hedendaagse invloeden van jazz, pop en hip-hop. Lisa beschikt over een stem die zelfs in de hoogste regionen loepzuiver klonk, terwijl Naomi met net iets meer swag de percussie voor haar rekening nam. Maar misschien had er toch een tikkeltje meer variatie mogen zitten in hun optreden. Ze hebben op hun jeugdige leeftijd echter nog maar één album waar ze kunnen uit putten, maar ongetwijfeld beschikken ze over tonnen talent om hun muziek de komende jaren nog verder te laten evolueren. Wij zijn alvast benieuwd.
St Germain
De laatste artiest op het appel was de Franse DJ St Germain, bijgestaan door een Afrikaanse band. Zij zorgden naast de zuiderse klanken bovendien ook voor het enige visuele aspect van de DJ set. De Fransman zelf bleef eerder statisch achter zijn draaitafels. Het duurde even eer de boel op gang kwam, maar eens de dreunende en uiterste dansbare beats van zijn bekendere nummers door de boxen schalden, ging het publiek wel uit zijn dak. Dat hypnotiserende effect kon hij echter niet gedurende de hele set volhouden en af en toe verslapte onze aandacht dan ook. Dus of hij met zijn nieuwste album “St Germain” dezelfde roem zal vergaren als met zijn succesalbum “Tourist” is nog maar zeer de vraag. Maar het was in elk geval voldoende om de tent op te warmen en het publiek aan het dansen te brengen. Dat dansfeestje waar we al de hele avond op wachtten, kregen we uiteindelijk dan toch nog een beetje.
