Lieve zon, bedankt om je eindelijk toch nog even te tonen dit weekend. Het duurde 2 dagen en je verstopte je zondag zelfs nog even achter een regenwolkje maar goed. De zonnebril kon toch 1 dag op om niet alleen mijn wallen te verbergen maar ook mijn ogen te beschermen. Hoe het met de muziek zat? Wel:
Dope
Je hebt mensen die iets kunnen en je hebt mensen die veel te veel dingen kunnen. Mensen waar je wel eens jaloers zou kunnen op zijn. Jonny Greenwood is zo iemand. Hij speelt niet alleen bij Radiohead als gitarist maar componeert ook nog eens een hoop muziek. En samen met The London Contemporary Orchestra mocht hij de Best Kept zondag openen. Applausje aan de organisatie voor het gevarieerde programma. Een orkestje op de mainstage om te openen is gewaagd maar Jonny en zijn bende tonen met verve dat klassiek een plekje heeft op ’t podium. Dat is mede mogelijk dankzij de vele filmmuziek die Greenwood al heeft mogen componeren. Inherent Vice, There Will be Blood en nog een paar andere scores passeren tijdens de set. Genoeg om het publiek aan het wiegen te krijgen. Ideale opener op zondag.
Er stonden wel wat knappe dames geprogrammeerd dit weekend op Best Kept. Niet dat dit mijn oordeel beïnvloedde, maar het viel best op. Eentje daarvan is Ellie Roswell, de frontvrouw van Wolf Alice. Tijdens een druilerig moment op zondag brengt zij op Stage Two een mix van indierock, folk en af en toe wel wat grunge. Ze kan wel rocken, zoveel is duidelijk. De nummers uit haar debuutalbum ‘My Love Is Cool’, dat vandaag trouwens uitkomt, zijn best nice. Hopelijk staan het op het album wel ietsje harder en ietsje rauwer want in de tent zelf speelt Ellie alles net ietwat te braaft. Neemt niet weg dat ik alvast heb genoten. Van haar leuk voorkomen en van de muziek.
Winnaar voor beste outfit van het weekend gaat naar Johanna Söderberg van First Aid Kit. Haar witte, kanten jurkje past perfect op dit toch wel hipsterfestival. Jawel, hier nog menig baard en tattoo te bespeuren. En dames met zwarte hoedjes. De Zweedse zusjes hebben er duidelijke zin in. Johanna, met haar guitige glimlach, dartelt rond haar piano, haar schuttere zus Klara houdt het wat soberder. Ze worden bijgestaan door een drummer en een pedalsteelgitarist. Sorry maar ik wil pedalsteelgitaarsolo’s zien. Die miste ik het hele weekend. Wat een zalig instrument.
Maar goed, terug naar de set. First Aid Kit bracht vrij veel aangename folk/country nummers die hier en daar iets te veel op elkaar leken. Hoogtepunten waren dan ook geen eigen nummers maar odes aan de groten der aarde. De cover van Emmylou Harris? Dicht bij hun eigen sound en daardoor ontzettend te pruimen. Die van Black Sabbath? Heel wat verrassender. En een streepje ‘War Pig’ had de set wel nodig. Want hoewel de jongedames er vocaal constant perfect op zaten werd het allemaal toch wat saai.
We zijn eind juni. Het jaar is halverwege. Sorry aan alle bands die nog moeten spelen, maar hét optreden van 2015 is wat mij betreft al bekend: Kate Tempest. Stage Three staat afgeladen vol met net daarbuiten ook nog een hoop zonnekloppers die kiezen voor het beste van beide werelden: lekker bruin worden en genieten van Engelstalige poëzie met hier en daar een vette beat onder.
Gatverdamme (ja, ik zit al 3 dagen in Nederland) wat maakt Tempest spoken word plots helemaal in. Ze spreek met zoveel overtuiging, zoveel hartstocht dat zelfs de zonnekloppers na elk nummer met open mond keihard klappen. Geen thug life toestanden zoals bij A$AP ROCKY de dag voordien maar bloedeerlijke Generation Y rap. De zon is dan wel komen opdagen, in het repertoire van Tempest is het toch nog even donker. Maar er is licht aan het einde van de tunnel althans dat probeert de Britse mee te geven. De hele tent hapt bij elk nummer naar adem. Ook zij is zichtbaar aangedaan door de ontzettend warme ontvangst. Je kijkt om je heen en voelt de magie. Je hoort om je heen en je weet: dit is het. Dit is het concert van ’t jaar. Wat Kate Tempest dat uur ook vertelde, ze bracht het met zoveel overtuiging dat iedereen haar geloofde. Had ze opgeroepen tot een spontane mars voor de vrede of een wereldoorlog, het publiek was haar blindelings gevolgd. Wat. Een. Vrouw.
En Kate is niet de enige hiphopwinner van de dag. Op Stage Two speelt Typhoon een thuismatch. De tent zit afgeladen vol en het duurt maar 1 nummer voor de jongeman uit Zwolle de hele keet meekrijgt. Geen idee waarom ze ‘m eigenlijk niet op Stage One of Three hebben gezet. Een zandbakje onder je voeten had veel beter gepast bij de wat vrijblijvende, rustige hiphop die Typhoon weet te brengen. Geen rauwe shit zoals A$AP, geen opruiende teksten als Kate maar gewoon heerlijk dansen op goedgevonden teksten. Sowieso hiphopalbum van het jaar in Nederland.
Nope
Ik wil van deze eigenlijk ‘Hell Nope’ maken. In een muzikale roes dankzij Kate Tempest zweef ik naar Stage One. Daar staat Future Islands geprogrammeerd. Twee minuten later word ik met een smak tegen de grond gegooid. Weg roes, bloednuchter weer. Wat is dit? Op het podium staat een hyperactieve frontman Samuel T. Herring die nog het best kan omschreven worden als: de zatte nonkel. Zijn nummers worden gezongen en gegrunged. Zijn bindteksten vooral gewauweld. Ik begrijp er niets van. En dan begin ’t ie nog te dansen. Als een soort interpertive dance. Of een overgangsritueel bij een primitieve stam. Ik houd het een nummer of drie vol alvorens ik haast huilend wegloop. Please, vertel me waar die Future Islands liggen zodat ‘k er ver genoeg van kan wegblijven.