Het einde van het festival-zomer-seizoen en dat betekent feest in Leffinge. Het is één van de middelgrote festivals waar je je als bezoeker eerder "à l'aise" voelt, het is gezellig en goed georganiseerd. Ik vraag me af hoe ze zulk een sterke line-up kunnen binnenhalen. Hoedanook, mijn focus is steeds gericht op Belgische bands en vooral op het ontdekken van opkomend talent.
Eerst naar Geppetto and the Whales
Hydrogen Sea had ik enkele dagen geleden al aan het werk gezien, dus koos ik eerst voor Geppetto and the Whales. Waar komt die naam vandaan ? Anyhow... met een open mind naar de openers van Leffingeleuren 2014. Ze hadden begin dit jaar de release van de CD "1814" en toen was er erg veel media-aandacht. Maar op de zomerfestivals heb ik hen niet echt opgemerkt !?
Ben je een fan van Mumfords & Sons, dan kan je ook genieten van deze band. Ze zijn sinds die beruchte finale van Rockrally 2012 aan het werken aan een opmars en dat merk je aan de soepelheid waarmee ze de set neerzetten. Een sterk repertoire met, volgens mij, geen enkel zwak moment. Soms blijft een nummer wat te lang hangen in een zweverige sfeer (zoals bij Americana-nummers) maar uit het niets breekt alles los en gaan ze er weer tegen aan.
Genieten was het van "1814", natuurlijk zou ik zeggen, maar stevigere nummers zoals "Animals" mogen er ook zijn. Ik hou van de afwisseling tussen dromerig, tempowisselingen en de soms verrassende uithalen in volume die je attent houden op hetgeen deze band je allemaal te bieden heeft. Openen op een festival was vroeger geen geschenk, nu bepalen de opkomende kwaliteitsbands de nieuwe teneur.
Genieten van Intergalactic Lovers
Geen verrassingen, althans dat had ik niet verwacht. En de Lovers deden wat er van hen verwacht werd, een vlekkeloos optreden brengen. Lara met haar pure zang, impecable zelfs, is een echte frontvrouw en bepaalt de dynamiek van de groep met haar wat speciale, maar toch opvallende bewegingen. Het is een plezier om naar te kijken, vooral de expressie op haar gezicht.
Eerste of tweede nummer, whtvr, was Nothern Rd waarmee de toon al direct gezet was. "We are driving, ... - oohoohooh" en je hart gaat bonken. Ook Brendan doet al drummer zijn duit in het zakje door het publiek steeds aan te sporen om in de handen te klappen, oa. bij het super "Islands" waar het publiek uit de bol ging toen ze mochten/moesten meezingen : "we are, we are".
Toen ik de akkoorden van "a stairway to heaven" meende te herkennen, verscheen er toch even een "smile" op mijn gezicht en kwam de gedachte : halen zij een deel van hun inspiratie daar ? Het nummer "Delay" bleef in mijn hoofd hangen, zelfs lang na het optreden als een gedicht : It will get better, That's what I told you from the start.
Deense power op het podium
Duister, zware beats en veel synths, dat is heel zeker Trentemøller. Ik moet toegeven dat ik voor deze band een uitzondering maakte als niet Belgische band. Maar "Moan" en "Miss You" zijn dan ook zulke monumenten in de muziekgeschiedenis, dat ik dit echt wel wou beleven. Ik hoopte dat ze niet als DJ-set zouden aantreden maar met een volledige band en mijn hoop werd waarheid. Anders Trentemøller had zijn band mee met één voor één speciale muzikanten, zowel in performance als muzikaal talent.
Marie Fisker fungeerde als gitarist maar viel vooral op door haar vocale bijdrage. Ze bracht afwisseling in de set door in nummers zoals Moan naar voor te komen en het publiek aan te moedigen om uit de bol te gaan. En Anders bracht het publiek tot rust met de xylofoon in Miss You, solo, zonder band, een magisch moment.
Ze schreven geschiedenis door verschillende genres met elkaar te mengen : krautrock, indie-rock, post-punk en zelfs jazz en classical invloeden. Zoiets moet elke rechtgeaarde muziekliefhebber gezien en vooral gevoeld hebben. (Google Authorship for Gommers Sarah)
