In Telefacts vertellen de 4 Lommelse ouders van Emma, Eline, Roma en Luc, 4 kinderen die zijn overleden bij het busdrama in Sierre, éénmalig en uitzonderlijk hoe ze het afgelopen jaar hebben beleefd. Over hoe het nieuws bij hen is aangekomen, over de twijfels die ze hebben bij het onderzoek door de Zwitserse autoriteiten en over de vele vragen waarop ze nog altijd geen antwoord hebben gekregen.
Op 14 maart vorig jaar, om 6u30, rinkelt in Lommel de telefoon bij Michael en Olga Van Polen, de ouders van Eline. “Toen die telefoon ging, had ik al zo’n gevoel van: hier is iets niet goed. Het is te vroeg. We hadden ze pas om negen uur verwacht.”
“Mijn partner was ondertussen al naar beneden gegaan, die had intussen ook al de tv opgezet om te zien van: is er al iets van extra nieuwsuitzendingen of zo”, vertelt Tony Reynders, de papa van Emma. “Toen ik halverwege de trap kwam zag ik het wrak van de bus. Dat was de eerste confrontatie en dat was wel vrij choquerend. In die zin dat eigenlijk mijn eerste idee op dat moment was: ik hoop dat ze niet vooraan zat.”
De balans is zwaar: 28 dodelijke slachtoffers. 6 volwassenen en 22 kinderen van de basisscholen ’t Stekske in Lommel en Sint-Lambertus in Heverlee, hebben het busdrama niet overleefd. De ouders vertrekken in allerijl naar Melsbroek om vandaaruit naar Genève te vliegen. Maar op dat moment weet niemand wie precies is overleden en wie nog leeft. “Je kon een speld horen vallen. Twee uur lang is daar niks gezegd op het vliegtuig. Je zit allemaal in spanning. Is mijn kind er wel bij of niet? Dan heb je niks te zeggen.”, vertelt Paul Schilders, de vader van Luc.
Pas na de middag is er voor het eerst duidelijkheid. Tijdens de busrit tussen Genève en Sion krijgen sommige ouders bericht dat hun kind het heeft overleefd. Bij aankomst aan het hotel krijgen alle andere ouders het verschrikkelijke nieuws te horen. “Het spijt me, jullie kinderen zijn door de kinetische energie overleden. Op slag dood. Allemaal. Allemaal op slag dood. Dat was het. Dan stort je wereld in”, herinnert Michael zich de mededeling.
De ouders werden in Zwitserland bijgestaan door een team van psychologen. Die moesten uitmaken welke ouders hun overleden kind konden zien en in welke gevallen het best was dat dat niet gebeurde. “Luc was één van de kinderen waarvan psychologen bedacht hadden: het is best dat je die niet meer ziet. Want de verwondingen zijn te erg. Ja, maar ik kom wel voor mijn kind. Het is mijn kind. En hoe Luc er ook uit had gezien, ik had hem altijd willen zien. Altijd.”, vertelt Paul.
3 maanden na het ongeval gaan de ouders opnieuw naar Zwitserland om met de hulpdiensten te praten en hen te bedanken. Maar ze hebben intussen ook een pak vragen over het onderzoek. Pas in oktober krijgen de ouders op het Parket in Hasselt bijvoorbeeld 19 minuten filmbeelden te zien van de bewakingscamera in de tunnel. Het zijn de eerste 19 minuten na het ongeval. Maar de volledige opname duurt 3 uren en die worden niet getoond. “Ik wil graag de volledige film van drie uur zien. Waarvan de procureur zegt: ‘dat is niet relevant voor het onderzoek’. Maar voor mij wel. Want mijn kind lag daar dood te gaan uiteindelijk. Voor mij is het wel relevant.”, vertelt Paul.
Sommige ouders beginnen zich meer en meer vragen te stellen over de omstandigheden van het ongeluk. En als ze 3 maanden na het ongeval aan het Zwitserse parket vragen of ze het wrak van de bus mogen zien, groeit het wantrouwen nog meer. Het officiële antwoord van de Zwitserse instanties luidt: ‘het wrak van de bus is allang weg uit Sierre’.
“Maar 300 à 400 meter van de plaats waar we stonden, stond een vierkant voorwerp, dat was met een beige dekzeil afgedekt en aan de onderkant waar dat het nog open was zag ik dat dat ging over de bus waar onze kinderen dat ongeval mee gehad hadden”, vertelt Tony. “Iemand van de politie heeft dan ook geprobeerd te ontkennen dat het wel degelijk dat wrak was maar uiteindelijk was het overduidelijk dat het inderdaad de verongelukte bus was”, voegt traumapsycholoog Erik De Soir eraan toe.
Na 11 maanden onderzoek zijn een aantal pistes uitgesloten: de chauffeur was niet dronken en hij was niet aan het telefoneren op het ogenblik van de crash. Hij heeft duidelijk een vernauwing van de hartslagader gehad, maar of dat invloed heeft gehad op zijn rijgedrag is ook niet duidelijk. Eén van de hypotheses die volgens het parket openblijft, is die van zelfmoord. Maar het onderzoek is vandaag nog steeds niet afgerond.
“Wij realiseren ons ook heel goed dat we waarschijnlijk nooit honderd procent bij die waarheid gaan komen. Maar we accepteren niet dat het onderzoek niet grondig wordt gedaan naar die hypotheses.”, stelt Michael.
"Het is iets waar we recht op hebben. Wat is daar gebeurd? Stel dat er langs Zwitserse kant een fout zou gebeurd zijn tijdens de reddingsoperatie… Ik ga niet minder respect hebben voor die mensen, als ze dat toegeven. Ik voel gewoon aan dat wij het recht hebben om bepaalde te dingen te weten, zodat we tot rust kunnen komen en alles een plaats kunnen geven. Wij willen opnieuw kunnen denken aan morgen. Nu is morgen één groot vraagteken.”, besluit Tony.
Vragen over Sierre, 4 ouders getuigen. dinsdag 12 februari 2013 in Telefacts om 21u30 bij VTM.