In een nokvolle Lotto Arena zetten we vrijdagavond goed het weekend in dankzij een sterke performance van de voornamelijk Nederlandse Ladies of Soul. Voor deze show hadden ze Natalia gevraagd hen bij te staan. Een slimme zet: steeds wanneer er een glimp werd opgevangen van de goedlachse Kempense, ging de zaal uit de bol.
De zes dames wiens zangkunsten we mochten aanhoren waren Trijntje Oosterhuis, Edsilia Rombley, Berget Lewis, Glennis Grace, Candy Dulfer en natuurlijk Natalia. Het concept was al eerder bedacht en succesvol uitgevoerd in Nederland, waar Natalia te gast was geweest. Dit jaar zakten de dames ook af naar Antwerpen.
Deze ladies hebben allemaal stuk voor stuk prachtige stemmen, die niet altijd even goed door de muziek heen te horen waren. Niet alle nummers waren even bekend. Ook al deed het uiteraard geen afbreuk aan de goede zang, de sfeer kwam pas echt in de zaal bij de bekendere nummers.
Verrassing van de avond was saxofoniste Candy Dulfer, die ook vocaal haar steentje bijdroeg. Natuurlijk klinkt dat heel anders dan wanneer Edsilia Rombley een prachtige uithaal doet, maar het blijft een staaltje kunst om al dansend op naaldhakken met een lap bungelende stof je instrument te bespelen en dat af te wisselen met zang zonder vals te zingen. Ze leek het moeiteloos te doen en kreeg al een beetje beweging in de toen nog vrij rustige zaal.
Er zaten veel medleys in deze show, maar iedere zangeres kreeg haar eigen spotlight ook. Toch waren de meer energieke nummers verwerkt in die medleys en het dak vloog er voor de eerste keer af tijdens het nummer 'Think', voornamelijk met dank aan Natalia. Ook zij heeft een totaal ander stemtimbre dan het merendeel van de dames, maar wist toch een geheel met hen te vormen én zelf boven de muziek uit te komen. Ze bracht sfeer in de zaal met haar aanstekelijke lach en dansmoves.
Trijntje Oosterhuis kreeg de zaal ook aan het dansen tijdens haar renditie van Stevie Wonder's "Signed, sealed, delivered" die niet altijd even zuiver op de graat klonk. Het stoorde niet, de ambiance bleef er in en zinderde na tijdens Natalia's stomende versie van "Crazy in love" met Candy Dulfer. Hun samenwerking tijdens "I can't make you love me" was ook prachtig, wij willen gerust meer van deze zaken horen in de toekomst!
We gingen de pauze in na de Fun Medley (Let's get it on, Wiggle wiggle, Push it, Jump Jump, This is how we do it, Can't touch this, Blurred Lines en Lady Marmelade). Die ving zwak aan doordat de eerste nummers amper hoorbaar waren, maar het duo Edsilia Rombley en Glennis Grace maakte veel goed door hun aanpak van de volgende nummers. Het smaakte alvast naar meer, en de dames leverden dat.
Voor de tweede maal die avond vloog het dak er af toen we omver werden geblazen door de ongelofelijke gusto en energie tijdens Uptown Funk. Het werd vervolgd door een rustiger nummer gezongen door Glennis Grace, die toonde over een enorm stembereik te beschikken. Natalia speelde nogmaals de pannen van het dak met haar eigen nummer "Risin' ", wat een beetje het laatste hoogtepunt van het concert was.
Het optreden eindigde matig, al is dat wellicht te wijten aan het feit dat de nummers een stuk minder dansbaar waren dan waarmee we de pauze startten en het tweede deel eindigden.
Al bij al was dit een schitterend concert dat absoluut naar meer smaakt. Ik hoop alvast dat het een jaarlijks terugkerend evenement wordt.
