Van de max tot anticlimax
Kid Ink, jongen met tattoo, het had de titel kunnen zijn van een modern schilderwerk maar werd uiteindelijk de artiestennaam van Brian Todd Collins. Of de artiestennaam er kwam voor Brian zijn lijf vol ink bezette of erna is niet geweten. Dat hij een stevig hiphophitje kan schrijven dan weer wel. In 2010 lanceerde hij zijn eerste succesvolle mixtape 'Crash Landing'. Nu, zo'n 4 jaar, twee full albums, een EP en een hoop mixtapes later passeert hij langs de AB met zijn My Own Lane Tour. Op zijn gelijknamige plaat staan samenwerkingen met andere hiphopfenomenen als Tyga, Pusha T, Machine Gun Kelly en de grootste bad boy van de bende Chris Brown. Het is vooral hun nummer ‘Show Me’ dat Kid Ink in een YouTube hitmachine veranderde.
Negenduust represent
Het voorprogramma voor Kid Ink werd verzorgd door hiphop van eigen bodem. De Gentse crew van Gangthelabel schreef dit jaar Putrock, de Lokerse Feesten, Pukkelpop en Crammerock op hun tourlist en hun singles 'No Reason' en 'Underestimated' zijn al wel eens te horen op Stubru. Als ingeweken Gentenaar waren de verwachtingen voor mij dan ook hoog gespannen.
Vanaf minuut 1 bleek duidelijk dat Gangthelabel nog wat autoriteit mist. Ook al kregen ze de best goed gevulde AB in gang, toch leken ze vooral als kippen zonder kop over het podium te stuiteren. Geen van de 4 crewmembers leek de lead te hebben en de vocals waren tussen elk van hen vrij inwisselbaar. Hun nummers hadden gelukkig wel een best aangename Yeezus-vibe en het enthousiasme waarmee ze hun hits-in-wording brachten, zorgde ervoor dat je langzaam maar zeker mee begon te stuiteren. En dan, zat het er alweer op. Nog geen kwartiertje duurde het optreden van Gangthelabel. Kort en best rommelig. Ik geef ze met plezier wel nog een kans. Er zat in hun nummers zeker het nodige potentieel.
Drie kwartier rondstaren in de steeds heter wordende AB (wat is het daar altijd pokkewarm). Check. Klaar voor LA's rising hiphop star. De lichten werden gedimd en het feestje gestart. De ene stevig hiphopschijf na de andere werd daarbij door de DJ van dienst door de boxen geramd. Het publiek en hun bijhorende smartphone ging in de lucht. Een grote ergernis doorheen het hele concert: de DJ die ooit dacht dat zo'n irritant toetergeluid sfeervol is mogen ze wat mij betreft post-aborteren. Hoe ongelofelijk vervelend. Zeker wanneer je die k*ttoeter ook nog eens 7 keer na elk nummer indrukt.
"Where my smokers in the room"
Het publiek opgewarmd, de zaal op kooktemperatuur, het projectiescherm klaar. Kid Ink stormde het podium op en brak de hele tent meteen af. In het publiek daarbij verdacht veel dames. De reden daarvan werd al vrij snel duidelijk op het moment dat Kid Ink zijn t-shirt uitspeelde en zijn beschilderde torso liet zien. De eerste simultane gil van de avond werd ingezet.
De tweede simultane gil was iets lager van toonaard en kwam er bij de vraag: 'Where my smokers in the room?' Zowat de helft van de AB stak zijn hand en joint op, de andere helft was te uitgerookt om te reageren. Kid Ink liet meteen ook weten zelf knetterstoned te zijn en er vooral een feestje van te willen maken. "We just came to party."
"I just want it all."
Verrassend aan het optreden was het projectscherm dat achteraan het podium stond. Daar werd nu eens een felle kleur op geprojecteerd, dan een vreemde tekening, en later een impressionant filmpje. Er was duidelijk nagedacht over de podiuminkleding en dat ontbreekt toch wel vaak bij rappers en hiphoppers. Puntjes voor Kid! Negatieve verrassing bleek de pauze tussen echt elk nummer. Zo ging het dus telkens weer: Kid Ink bracht een tophit genre 'Main Chick', de hele zaak schreeuwde mee en zat mee in de vibe en dan bam nummer gedaan. Even een kort babbeltje. Start volgend nummer. Er zat daardoor geen echte flow in het optreden. Geen gestuiter van begin tot eind. Bummer
Anticlimax to the max
22u05, zo'n goeie 5 minuten lang speelt Kid Ink zijn ene topschijf na de andere. Het publiek van voor tot achter zingt mee en bouncet op de beat. Net op dat moment laat Kid weten dat hij Brussel een leuk publiek vindt en terwijl de muziek blijft spelen signeert hij on stage nog wat materiaal. Twee minuten lang. Daarna neemt hij nog even een Instagram (#abconcerts I hope) en vertrekt. Zomaar. Zonder duidelijk einde. Zonder bisnummer. De inkt is nog niet droog wanneer hij alweer in de tourbus is verdwenen. Mensen kijken wat verdwaasd naar elkaar en hier en daar hoor ik zeggen: "Al bij al was het nog wel goed, ik heb gehoord wat ik moest horen."