Peter Kernel is een Zwitserse Canadese post-pop-art-punk band, opgericht in 2005 rond Aris Basetti en Barbara Lehnhoff.
Hun muziek klink heel simpel, maar tevens ingewikkeld. The band klink kunstig, maar zet tevens stevig de beuk erin, terwijl de melodieën vaak naar pop refereren. Je treft Aris en Barbara aan in musea, maar tevens in rock clubs. Met andere woorden, een eclectisch gegeven om u tegen te zeggen, boeiend genoeg om ondergetekende naar Trix te lokken …
Hun pad, blijft vanaf hun debuutplaat ‘How to Perfom a Funeral’ tot hun vijfde en laatste nieuwe langspeler ‘Drum to Death’, zeer boeiend en in mooie tegenstellingen gehuld. Muzikaal waant je jezelf in New York en proef je magische gekte als in Velvet Underground, Sonic Youth en B’52s, maar al die vergelijkingen zijn wellicht te beperkt, het is tenslotte een zeer unieke collectief. Je kan zeggen dat hun muziek moeilijk te vatten is, persoonlijk vind ik het zeer aanstekelijk, hoe men van liefelijk naar noise springt en pop gewijs de vele emoties aftast.
Wanneer ik op Spotify hun nieuw worp, ‘Drum to Death’ te horen kreeg, was ik snel overtuigd tot een avondje Trix. In de gezellige huiskamersetting van de club werd het dan ook van de eerste noot duidelijk dat dit een bijzondere muzikale trip ging worden.
De 150 mensen aanwezig genoten met volle teugen en deze post-punk band. Ze deden het genre dan ook alle eer aan; laagdrempelig, sfeervol, DIY en een fijne interactie tussen de muzikanten en publiek; kortom, ‘volop genieten’!
De band zet aan met het het nummer ‘He’s a Heartattack’ uit hun album ‘How to Perform A Funeral’. ’t Kan tellen als binnenkomer en het relativeert in één klap onze passage in dit univerusm. Naast het scherpe Sonic Youth achtige gitaargeluid en de wall of sound priemen Barbara’s scherpe sloganeske vocals er mooi doorheen.
De sfeer en spanning wordt gestaag opgebouwd naar de volgende worp; ‘I’ll die rich at your funeral’. De catchy zinsnede ‘I am on my way, I’m not ok, my heart hurts …’ leidt ons naar de essentie van waar gemis. Neen geen materialistisch gemis, want dat is uiteindelijk maar lucht, maar de rijkdom van iemand echt gekend te hebben om dit vervolgens kwijt te geraken. De avond is alvast mooi ingezet. Vervolgens krijgen we het very noisy ‘Bzzz’ uit ‘Drums to Death’. De smeekbede van Barbara leidt ons naar een repetitieve gitaar rif van Aris, een trip … een ritueel dat snakt naar verlossing, hard en rauw, maar zeer genietbaar.
‘Amen’ houdt ons in dezelfde sfeer ; de gitaar riff neigt naar een wijde vlakte, waarna Aris ons onderdompelt in een donkere klaagzang terwijl de zeer indringende drums je meezuigen in een smeekbede …
‘Men of the women’ uit het album ‘The Size of the Night’, gedijt op een zeer aanstekelijk deuntje, als een bootje dat op de zee dobbert. Het publiek geniet, de interactie tussen de bandleden is optimaal en Barbara’s woorden galmen zacht na in de zaal.
Bij ‘I Kinda Like it’ worden een paar enthousiaste dames uit het publiek op het podium gevraagd. Zalig om zien hoe zij percussie gewijs opgaan in het muzikaal spel tussen Barbara en Aris. Ondertussen is er geen ziel meer die stil staat in de zaal, wat een mooie muzikale avond toch.
‘You’re Flawless’ bouwt zachtjes op met een zeer hypnotische gitaar rif om uit te monden in een vraag en antwoord spel in de zanglijnen. Het klinkt als een open vraag; wat speelt er zich af in mijn hoofd en wat breng ik ervan naar buiten. De bezwerende gitaar, drums en bass lijnen geven het extra elan. ‘Don’t say this, don’t say that, It’s all in your mind … Try this, don’t try, try that …’ Het eindigt in één grote razernij, een wall of sound van jewelste
Via ‘John’ belanden we bij ‘Pouf’, een bezwerend nummer dat een spirituele trip bewandeld, met Oosterse percussie en een gitaar die in het heelal verdwaalt. Het publiek danst en geniet met volle teugen.
Aris vraagt of er een gitarist onder de toeschouwers zit. Na wat grapjes over en weer neemt een man te midden van de band plaats, waarna men het gekke zalige ‘Panico, this is love’ aanzet. De toeschouwer krijgt zijn moment de gloire en speelt akoestisch mee in wat een spelletje welles nietes wordt tussen Barbara en Aris. Het publiek danst en grolt mee. Wat is dit toch een zalig kunstig nummer, het knettert, als de vlinders in een buik van een verliefde tiener, maar waarschuwt op een zeer punky manier over de uitgebroken adrenaline. De zelfverklaarde tweede gitarist beleeft ondertussen de avond van zijn leven. Zalig hoe deze band ook de gave bezit om zichzelf niet te au serieux te nemen.
Panico wordt naadloos vervolgd door ‘High Fever’, een dadaïstisch nummer vol waanbeelden. Barbara scandeert dit zeer verfijnd aan elkaar, de aan wereldmuziek refererende gitaarriffs van Aris doen de rest. Genieten, dansen en vooral dankbaar voor een zeer unieke avond, waarin we in zeer intimistische kring mochten genieten van een zeer unieke band. Neen, geen uit te pan swingende ego’s, geen gedoe, geen clichés, maar wel een groep die er stond en verdomd veel speelplezier uitstraalde. Ook de gesprekjes nadien waren zeer spontaan en fijn en dat is wat rock’n’roll zo mooi maakt.
Als toegift krijgen we nog het zalige ‘We’re not Gonna Be the Same Again’, wat zeer sprookjesachtig begint om dan dreigend op te bouwen. Want neen, we zullen niet hetzelfde zijn na wat drinks en wat pillen, zoals in dit nummer bezongen wordt. Het nummer kent een zalige opbouw en draagt het soort tweeslachtigheid in zich waarmee een mens worstelt na wat verdovende middelen. De ‘no, no, no’ van Aris, zet de boodschap nog wat kracht bij.
Het publiek praat en geniet nog wat na, na een denderend applaus … Iedereen is het er duidelijk over eens. Dit was een zeer fijn optreden van een zeer unieke pretentieloze groep. Pik ze alvast eens mee als ze in jou buurt komen spelen, je zal het je niet beklagen.
Tekst: Ben Nys
