Flashback naar 2008. Barack Obama zwaait de plak in de Verenigde Staten, China organiseert de Zomerspelen en ‘Back To Black’ van Amy Winehouse heerst in de charts. Dichter bij huis, in Aalst, beslissen vier vrienden van vrienden om samen muziek te maken. Een klein jaar later boekt Intergalactic Lovers zijn eerste successen en in 2011 is er met ‘Greetings and Salutations’ een eerste plaat. De pers is laaiend enthousiast, de optredens stapelen zich op, de trein gaat aan het rollen…
13 jaar en nog twee succesalbums (‘Little Heavy Burdens’ (2014) en ‘Exhale’ (2017)) later, kennen zangeres Lara Chedraoui, gitarist Maarten Huygens, bassist Raf De Mey en drummer Brendan Corbey elkaar van binnen en van buiten. Samen doorzwommen ze al heel wat water – privé en persoonlijk. Als onbreekbaar viertal staan ze samen klaar om het volgende hoofdstuk in de carrière van Intergalactic Lovers aan te vatten. “De laatste twee jaar heb je met een vergrootglas moeten zoeken naar ons,” geeft Brendan toe,“ maar we moeten na een tour altijd even verdwijnen. Van het podium en van elkaar. Anders blijf je dit geen 13 jaar doen met daarnaast een job, een gezin…”
De hoofdvraag op de eerste bandmeeting na die rustperiode: waar willen we naartoe met de volgende plaat? “De sterkte van onze groep is dat we allemaal vooruit willen. We delen een gezonde ambitie en nieuwsgierigheid om onze muziek steeds verder te doen evolueren,” verduidelijkt Lara. “Deze keer kwam ‘mensen laten bewegen’ als gedeelde ambitie naar voor.” Met een doel voor ogen, kon het schrijfproces beginnen. Normaal gebeurt dat met zijn allen samen in het repetitiekot. Maar zoals dat gaat in het leven, kwamen de onverwachte wendingen. Maarten verhuisde om persoonlijke redenen naar Ierland en Lara was een groot deel van 2019 mentaal niet in op een plaats om aan muziek te werken. “Er moest een nieuwe manier van communiceren gevonden worden om die verschillende soorten afstand te overbruggen. Uiteindelijk werd dat een dropbox waarin iedereen apart basisideeën kon delen met de anderen,” zegt Maarten.
Die dropbox raakte vlot gevuld met meer dan veertig muzikale hersenspinsels. Een overvloed, als je weet dat ze de 11 nummers op hun vorige plaat selecteerden uit zo’n 14 demo’s. Leuk? Voor een band zonder duidelijke leider - “We zoeken steeds naar de beste som van de delen in plaats van toe te geven aan de wil van één iemand,” verklaart Maarten – leidt zo’n overvloed eerder tot besluiteloosheid. Hoewel de Lovers geen problemen hebben met eerlijk zijn tegen elkaar – “soms moet je gewoon zeggen dat je wilt dat iemand eens iets anders doet” - bleek het deze keer een uitdaging om elkaars ideeën tot een geheel te smeden. Enter the producer.
Lara: “Een producer moet bij ons een actieve rol vervullen en eigenlijk de bandleider ad-interim zijn. Wij hebben natuurlijk een visie als band maar de blauwdrukken waarmee wij bij een producer aankloppen, zijn altijd ruw. Wij vertrouwen op een producer om ons te sturen, ons de bomen door het bos te doen zien en onze visie te versterken met een eigen visie. In de zoektocht kwamen we uit bij Luuk Cox.” Een weloverwogen keuze; de band wilde dansbaarder klinken zonder hun herkenbare sound te verliezen. Cox – aka Shameboy – is thuis in verschillende werelden (elektronica, pop, indie…) en weet die altijd naadloos samen te brengen. Het is een weggever om te zeggen dat de nieuwe plaat elektronischer klinkt dan wat de meeste mensen zouden verwachten van de groep maar het voelt uiteindelijk aan als een logische evolutie, een hybride overgang naar een nieuwe invloed.
De producer was gekozen, plannen waren gesmeed en omdat de band graag een productievacuüm weg van huis creëert, werd besloten op te nemen in Malta. Dat was buiten de laatste onvoorziene omstandigheid gerekend: COVID. Dat trok een streep door de reisplannen. De groep trok met Luuk naar Wallonië. Iets minder exotisch maar zeker even inspirerend. COVID had echter nog een andere bijwerking want Lara werd er zwaar door getroffen. “Het was heftig, de revalidatie is nog bezig. In de studio merkte ik meteen dat mijn stem niet meer aan kon wat vroeger wel lukte. Ik kon minder lang zingen, minder vast zingen… Zingen is wat ik doe… Als dat opeens niet meer gaat, is dat extreem frustrerend. Ik jaagde me daar dan in op maar dat maakte het enkel erger. De mannen hebben veel geduld moeten oefenen. Het was opnieuw een leerproces doormaken en vooral doorzetten, niet opgeven.”
Het resultaat van de samenwerking met Luuk, het geduld oefenen, het doorbijten en de bewegingsvisie voor ogen houden, heet ‘Liquid Love’. Het is een plaat die eerdere vergelijkingen als Interpol of Feist de kop indrukt en andere geluiden aan bod doet komen. Een plaat die vertrouwd klinkt zonder in herhaling te vallen. Een plaat die gaat over verandering en het omarmen daarvan. Een plaat over liefde in al zijn vormen. Een plaat over tijd en de relativiteit ervan. Een plaat over de onzin van perfectie ook want perfectie is stilstand en alles is altijd in beweging. ‘Liquid Love’ is de volgende stap in de richting van de gezonde ambitie die Intergalactic Lovers al vier platen naar voorschuift (“werelddominantie”) en de sleutel tot hun terugkeer naar het podium en het publiek. En die terugkeer kan niet snel genoeg komen.
LIVE
- 10/3, Roma, Antwerpen
- 9/12, AB, Brussel
Check het album HIER.