De laatste dag van Gent Jazz Festival werd in gang getrokken door het akoestische trio Gogo Penguin. De bassist, pianist en drummer uit Manchester brachten een vernieuwende mix van elektronische muziek en future jazz, zoals hun muziek ook wel eens wordt omschreven. Ze wisten hun nummers perfect op te bouwen om zo naar een apotheose toe te werken. Het is dan ook terecht dat hun album v2.0 in 2014 de Mercury Prize won voor album van het jaar. Dat bleef trouwens ook niet onopgemerkt bij Blue Note Records. Daar kregen ze namelijk een contract aangeboden voor drie albums, waarvan het eerste album begin 2016 wordt verwacht.
Het akoestische thema werd verder gezet door Snarky Puppy, een band die ooit omschreven werd als ‘best kept secret’. Het is een collectief dat bestaat uit een 40-tal muzikanten die steeds met een wisselende bezetting optreden. Vanavond bestond de band uit negen muzikanten en daarmee was het podium meteen volledig ingenomen. Ook het publiek was meteen volledig ingenomen met de veelzijdige instrumentale mix van funk, soul, jazz en R&B.
Het optreden van Neneh Cherry stond dan weer in schril contrast met het overvolle podium bij Snarky Puppy. Samen met de tweekoppige band RocketNumberNine toonde ze aan dat men soms een sterker geluid kan produceren met enkel een goede stem, een synthesizer en drums. Voor een enkeling was haar performance waarschijnlijk een teleurstelling omdat deze Neneh Cherry mijlenver verwijderd was van de Neneh Cherry van weleer die we kennen van haar hit Seven Seconds samen met Youssou ’N Dour. Maar voor de grote meerderheid was het een aangename verrassing om de zangeres aan het werk te zien in een meer experimentele setting. Dit paste volledig bij haar ietwat donkere, melancholische trip-hop muziek uit haar album Blank Project (2014). Maar om haar fans van haar oudere werk niet volledig teleur te stellen, kon haar hit Manchild natuurlijk niet ontbreken. Later bracht ze ook nog een verrassende versie van Buffalo Stance. Haar optreden kon dan misschien niet door iedereen gesmaakt worden, toch was het een geslaagde performance.
Op de Garden Stage konden we tussendoor genieten van BRZZVLL, een instrumentale band uit Antwerpen. Later op de avond werden ze vervoegd door Anthony Joseph, de Britse poëet/muzikant met roots in Trinidad & Tobago. De interactie tussen de muzikanten was erg leuk om zien en het was meer dan duidelijk dat ze zich kostelijk amuseerden op het podium. Met hun uiterst dansbare fusion vibes en zuiderse afro-klanken wisten ze de temperatuur in de tent met een paar graden te laten stijgen.
Op deze slotavond werd ook de award voor Jong Jazztalent Gent 2015 uitgereikt. De winnaar werd gekozen uit twaalf inzendingen die meedongen naar de geldprijs van 10.000 euro. Het was het Antwerpse Wout Gooris Trio dat de cheque in ontvangst mocht nemen en hiermee de kans krijgt om samen met de organisatie een project uit te werken en op de volgende editie van Gent Jazz Festival mag optreden.
Na de uitreiking was het dan eindelijk tijd voor Gregory Porter, de headliner waar iedereen de hele avond al reikhalzend naar uitkeek. Nog voor hij het podium opkwam, scandeerde het publiek al zijn naam. Begrijpelijk, want wie de naam Gregory Porter niets zegt, heeft de voorbije maanden hoogstwaarschijnlijk op een andere planeet doorgebracht. De man met de fenomenale soulstem en het onafscheidelijke hoofddeksel verwierf namelijk heel wat bekendheid bij het grote publiek door de zomerhit Liquid Spirit, een nummer van Porter dat in de Claptone remix hoge toppen scheert in de hitlijsten. Maar onder de beat zit een ijzersterk nummer dat in zijn originele vorm een echt pareltje is. Dit kan trouwens gezegd worden over het volledige gelijknamige album van Porter uit 2013 dat hij uitbracht onder het legendarische platenlabel Blue Note Records. Daarin weerklinken ook de roots van Porter die opgroeide in een muzikale omgeving waar gospel, soul en blues nooit veraf waren. En het werd een onvergetelijk optreden. De tent die tot de nok gevuld was, kreeg hij muisstil tijdens nummers als Water Under Bridges en bij No Love Dying deed hij beroep op het publiek als achtergrondkoor, een vraag waar dan ook vol overgave werd op ingegaan door zowel de nieuwe als de oude fans. Want wat zeker is, Gregory Porter heeft vast en zeker nog wat zieltjes gewonnen die avond. Het was dan ook een volwaardige afsluiter van alweer een topeditie van Gent Jazz Festival.
En dat het een topeditie was, bleek ook uit het bezoekersaantal dat met 38.000 een waar record vestigde. Wij kijken alvast uit naar de 15de editie van volgend jaar!
