De concertagenda van Stef Bos’ voorstelling “Kern” loopt naar zijn einde… Nog één optreden in België en enkele in Nederland. Maar zelfs al is Stef binnenkort niet meer in de zalen te horen en zien (spijtig voor hen die het gemist hebben), zijn nieuwe album ligt in de winkels. Om stilletjes van te genieten.
Stef Bos bracht in het concert vorige zaterdagavond (Arenberg, Antwerpen) de liedjes van zijn laatste album “Kern”, over de elementen die voor hem zeker in de kern, - de kern des levens -, horen, ingeleid met persoonlijk observaties en verhalen uit zijn verleden. Deze nieuwe songs werden aangevuld met Papa, Vuur, Wodka, Witsand, en Is dit nu later, liedjes die perfect aansloten bij dit thema. De zoektocht naar de kern, heeft zichzelf al eerder, misschien soms onbenoemd en onzichtbaar, in zijn leven en oeuvre genesteld. Zo was er zes jaar geleden immers ook al Dichter bij de kern, een liedje dat dus evenmin kon ontbreken in dit concert.
Stef Bos heeft een repertoire van naadloos in elkaar overvloeiende, elkaar aanvullende liedjes. Hij zingt “we zijn allemaal een woord in een eindeloze zin” (Rivier van tijd), en zo zijn ook zijn liedjes allemaal zinnen in een eindeloze tekst. Zijn teksten bezingen al jaren een aantal terugkerende onderwerpen. Universele teksten maar toch steeds zo herkenbaar van de hand van Stef Bos, telkens vanuit een ander perspectief, een nieuw standpunt, … een beetje verder op de weg, hetzelfde verhaal.
We zijn nog hier en altijd weer
Opnieuw begonnen
Met andere woorden
Voor hetzelfde verhaal
(Bakzeil)
Het verhaal van Stef Bos is dat van een man die met open armen, maar zoekend in de wereld staat, evenwichten zoekt, altijd vragen blijven stellend, …
Wat teveel is achter laten
En weer teruggaan naar de bron
Altijd vragen blijven stellen
Tot je niet meer weet waarom
(..)
Open staan voor wat je bang maakt
Open staan voor wat zich sluit
(De kern)
[Ik] open mijn armen voor wat komen zal
(Geen verweer)
En naar de essentie zoekt. Dit laatste doet hij ook tekstueel, zijn teksten zijn ook dit keer zeer puur, uitgepuurd, en zonder teveel tierlantijntjes, zoekt hij het onbenoembare te benoemen, …
Het onbenoembare benoemen
Het onverklaarbare verklaren
En altijd blijven zoeken
Voorbij de grens
Van wat wij denken
Voorbij de grens
Van wie wij zijn
Voorbij onszelf
En wat we kennen
Het onverlangbare verlangen
Het onverzoenbare verzoenen
Het onbereikbare bereiken
En altijd blijven zoeken
(Het roer moet om)
Stef zoekt daarbij steeds de grenzen op, om deze te verleggen, voorbij de grens te gaan, zichzelf te overstijgen. Een parel die ik wil koesteren is zijn uitspraak: “de ruimte is oneindig als je maar je grenzen verlegt”. Ook: “Het is niet de ruimte die kleiner wordt, het is jij die groeit.” En, de verwijzing naar de eindeloze ruimte, het oneindige heelal, waar je kan worden wie je bent (cfr Witsand in de gebrachte versie)
Tijd en stromende rivieren (en de omliggende landschappen) komen ook nu in verschillende liedjes terug, zoals uiteraard in de Rivier van tijd.
Het leven is een sprong
In een rivier van tijd
De stroming die beweegt
Het landschap trekt voorbij
(Rivier van tijd)
Maar wat me nu trof, waren de steeds terugkerende ogen in zijn liedjes. De ogen van een ander om zichzelf te leren kennen (“je leert jezelf pas kennen in de ogen van een ander”), te verliezen of jezelf terug te vinden.
En je kunt jezelf soms verliezen
In een wereld die verandert
Maar je vindt jezelf altijd terug
In de ogen van de ander
(De kern)
Maar vooral, het kijken naar de wereld met de ogen van een ander, van geliefden, vaak overledenen. Zo beschrijft Stef hoe hij de wereld ziet door de ogen van zijn vader, of zingt hij al tegen zijn kind:
Later als ik dood ben
Wil ik wonen in jouw ogen
Om jou te laten zien
Waar ik zelf blind voor was
(Later als ik dood ben)
Een verbondenheid, een in elkaar vervlochten zijn, met geliefden, vaak overledenen, over de generaties heen, vertolkt Stef ook :
Uit een lange rij van mensen
Die nog diep in jou bestaan
(..)
Jij komt ons in jezelf tegen
Want al vind je ook de vrijheid
Wij blijven in elkaar gevangen
(Welkom in de wereld)
En nu ben ik waar zij [zijn ouders] toen waren
En al zijn ze weg, ze zijn nog steeds een deel van mij
(Achter in de rij)
Tenslotte: de blauwdruk van het leven. Er is een blauwdruk van het leven, iedereen loopt tegen hetzelfde aan. Anderen hebben het al voor je meegemaakt, het beschreven, daar kan je je voordeel mee doen. Een wijze les van Stef Bos’ vader.
Wel, dank je Stef, voor jouw liedjes die ik steeds meenam op mijn wandeling door het leven, nu, achter in de rij… En ik kijk uit naar wat volgt.
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen
Met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd.
(..)
Wij lopen achter in de rij.
Niemand die ons volgt,
Wij hebben alle tijd
Als we willen zijn we vrij
Want we lopen achter in de rij
En als wij willen zijn wij vrij
(Achter in de rij)