Spreekwoordelijk gezegd dan. Al voelde het met momenten wel redelijk letterlijk aan. De hete zomerdag, de gigantische opgetrommelde massa en de gepassioneerde performance van American Idol Adam Lambert, Queen’s originals Brian May en Roger Taylor maakten dat de temperatuur door het dak schoot. Maar wat hadden we dat er graag voor over. Een schot in de roos. Een verbluffende show met muzikaliteit ten top. May en Taylor staan nog duidelijk hun mannetje. Een waardigere vervanger voor wijlen Freddy Mercury hadden ze niet kunnen kiezen.
Na een kleine halfuur vertraging, waarbij gefluisterd wordt dat Taylor nog onder handen werd genomen door een kinesist ivm zijn rugklachten, stak de show van wal.
Al van het begin wordt onze curiositeit geprikkeld. Een stalen constructie schermt het podium af. Deze wordt al snel afgebroken, of beter gezegd omhoog gehesen, door ‘Frank’, de geprojecteerde robotachtige pop. Waarop de flamboyante Lambert als een echte spring-in-het-veld ten tonele verschijnt en aan zijn set start met de voor mij minder bekende nummers ‘Tear It Up’ en ‘Play The Game’. De American Idol runnerup voelt zich duidelijk goed in zijn rol als nieuwe frontman van Queen. Zijn zelfgenoegzaamheid en theatrale houding brengen de nodige humor in de show. Zo spreekt hij het publiek aan met “My Fat Bitches”, kruipt hij voor het nummer ‘Killer Queen’ op een robothoofd en geeft hij nog even mee “This is Frank. He is so far up my ass.” Helemaal top is als hij na een korte pauze plots vooraan het podium verschijnt op een damesfiets en al fietsend het catchy en toepasselijke ‘Bicycle Race’ brengt. Hilariteit gegarandeerd. Lambert komt er allemaal mee weg. Ondanks al deze capriolen blijft zijn zangkwaliteit uitmuntend. Deze jongeman ga je op geen valse noot betrappen. Ook Brian May en Roger Taylor zijn duidelijk hun zangkwaliteiten nog niet kwijt. Dat laten beide heren horen tijdens hun solo moment in de spotlights. Zo brengt, en begeleidt, May zichzelf op gitaar voor ‘Love of My Life’. En geeft hij welgeteld twee op elkaar volgende gitaarsolo’s, waarvan één op het einde van ‘Last Horizon’. Ondanks het prachtige gitaarspel had deze wellicht iets korter gemogen. Ook Taylor laat zich van zijn beste kant zien en drumt er op los tijdens een ware drum battle met de andere drummer. En natuurlijk mag Freddy Mercury niet ontbreken. De hele show is een ode aan hem. En dankzij projecties op de gigantische tv schermen lijkt het alsof Brian en Roger toch even het podium nogmaals kunnen delen met deze fantastische performer. Want ook al zet Adam Lambert een fantastische performance neer in de meest uitzinnige, glitterende, leren outfits en met zijn eigen theatrale attitude, hij is niet Freddy Mercury... Maar wel the next best thing!
Ik hoop dan ook voor hen die er niet bij konden zijn vanavond dat dit powertrio spoedig wederkeert naar België voor een nieuwe show. En dit idealiter in het Sportpaleis dat zich als uitstekende locatie biedt voor een optreden van dergelijk formaat.
