De metal- en rockliefhebbers die regelmatig al eens een videoclip op YouTube bekijken werden er de voorbije weken allicht tureluurs van, de advertenties waarin Joakim Brodén ons ‘good news’ kwam verkondigen omdat zijn bandje Sabaton verzet was naar ‘a bigger venue’. Inderdaad, na de aankondiging dat The Great Tour halt zou houden in de Antwerpse Lotto Arena was die show op een mum van tijd uitverkocht. Omdat het tourschema geen ruimte liet om een 2e concert te geven besloten de organisatoren daarom maar uit te wijken naar het Sportpaleis. Dat ook volledig uitverkocht krijgen zou een bijzonder mooie prestatie geweest zijn maar zover kwam het jammer genoeg niet helemaal. Toch zakten tal van metalheads op deze zondagavond af naar Antwerpen om er daar een warme avond van te maken. Op de tickets stonden er geen zones, rijen of stoelnummers vermeld maar ‘General Admission’, wat dus betekende dat u kon gaan staan en zitten waar u wou op voorwaarde dat daar al niemand anders stond of zat natuurlijk.
Dat systeem zorgde ervoor dat iedereen die zich van een goed plekje wilde verzekeren ruimschoots op tijd aanwezig was. Het feit dat het een zondag was hielp daar een flink handje bij. Daardoor kwam het dat toen Amaranthe rond 19u de debatten mocht openen, zowel het middenplein als de zittribunes al zo goed als volgelopen waren. Deze Zweedse band rond Olof Mörck en Elize Ryd is geen nobele onbekende voor de muziekliefhebbers natuurlijk en vult op zichzelf toch ook al venues en festivaltenten met een +1000 capaciteit maar een Sportpaleis is toch wel een koekje van een ander deeg. Toch betraden Ryd en de mannen het podium met een flair alsof ze er voor gemaakt waren. De Helix intro diende om ieders aandacht alvast op te eisen en in de veertig minuten speeltijd die ze kregen waren ze vastbesloten om ons een overzicht te bieden van hun inmiddels ook al grote oeuvre. Ze kregen slechts een smalle strook vooraan op het podium ter beschikking wat best wel grappig overkwam wanneer de muzikanten van positie wilden wisselen maar Ryd, Nils Molin (cleane vocals) en Henrik Englund (grunts) benutten de randen van de Sabaton loopgraven volop. Vanaf de eerste noten van Maximize werd het gaspedaal ingedrukt en zelfs de semi-ballad Amaranthine haalde de vaart geenszins uit de set. Het middenplein diende volop mee en wanneer er om handen gevraagd werd kreeg men die ook. Vaak is bij een groot concert de openingsband zo’n groep die jij alleen lijkt te kennen en die door de andere aanwezigen professioneel genegeerd wordt. Ik ben er zeker van dat het grootste deel van het publiek vanavond Amaranthe al wel kende. Voor wie hen nog niet kende, wel, die pletwals die daar zoeven over u kwam heen gerold, dat is Amaranthe, één van de f*ckin’ beste bands in de huidige metalwereld.
Sabaton hadden nog meer vrienden uitgenodigd om hen tijdens deze tour te vergezellen. Volgende band die ons mocht opwarmen was het Finse Apocalyptica. Moet ik mijzelf nu als een ouwe rot beginnen beschouwen wanneer ik u kan meegeven dat ik hun debuutalbum, Plays Metallica by Four Cellos, destijds bij het verschijnen in 1996 al heb gekocht? De vier cellos zijn er ondertussen drie geworden en terwijl het internet tegenwoordig vol staat van mensen die metalsongs op allerhande instrumenten als doedelzakken, triangels en kazoos uitvoeren kon er destijds niemand vermoeden dat de gimmick zou uitgroeien tot een volwaardige zelfcomponerende band met tot nu toe al negen albums op hun actief. Hun jongste worp, Cell-0, is nog maar enkele weken oud en was bij nog niet veel mensen gekend vanavond. Op basis van het openingsnummer van zowel dat album als de setlist vanavond, Ashes of the Modern World, denk ik dat het een bijzonder mooi album moet zijn geworden. Na al die jaren sta ik er nog steeds van verbaasd dat die gitaarsolo die je hoort uit een cello blijkt te komen. Ik had echter het gevoel dat in tegenstelling tot de reacties die Amaranthe kreeg, het Antwerpse publiek niet echt goed wist wat ze hiermee aan moesten. Het middenplein bleef tamelijk roerloos en ook vanop de stoeltjes kwam er niet veel reactie. Wanneer de leden op de verhogingen gingen staan en rockstar poses aannamen met hun cello’s kwam er wel wat applaus. Er kwam wat meer schot in de zaak toen Elize Ryd opnieuw op het podium verscheen in een prachtige zwarte jurk en de band vocale bijstand gaf tijdens de Rammstein cover Seemann en het prachtige I Don’t Care. Pas toen ze de Metallica covers bovenhaalden kwam het publiek volledig los en nam de zang voor Seek & Destroy op zich. Edvard Grieg’s Hall of the Mountain King is een prachtig klassiek stuk maar ik vond de manier waarop Apocalyptica het hier neerzette (met een almaar opgedreven tempo) nogal goedkoop. De versie van Nothing Else Matters was dan weer heel herkenbaar en werd bijzonder mooi neergezet.
Het grote doek werd weer voor het podium gehangen maar de bedrijvigheid die daarachter zichtbaar werd was voor niemand echt een geheim. Stipt om 21u15 weerklonk In Flanders Fields door de speakers waarna het doek viel en we midden in de trenches van The Great War zaten. Loopgraven, zandzakjes, prikkeldraad, een tank, enfin, the full monty. Met een luide pyro knal werd vervolgens Ghost Division ingezet, het ultieme openingsnummer voor een Sabaton set. Snel, krachtig en BAM, iedereen wordt bij z’n nekvel gegrepen en bij de les getrokken. Als de Panzer Elite die ze zijn trokken Joakim en zijn kornuiten hun blitzkrieg op gang. Voor wie goede punten wil scoren bij de leerkracht geschiedenis wil scoren kan een Sabaton show ook heel leerrijk zijn want de intro visuals bevatten vaak historische fragmenten en speeches. Voor deze The Great Tour spaarde Sabaton schijnbaar kosten nog moeite. Voor The Attack of the Dead, een beklijvende aanklacht tegen de gifgasaanvallen, zong Joakim met een gasmasker over het gelaat.
Nu pas sprak Joakim tot het publiek. Brodén beschikt over het talent om, zelfs wanneer hij een bomvolle arena of afgeladen festivalterrein toespreekt, iedere aanwezige het gevoel te geven dat je gewoon, samen als vrienden, staat te keuvelen ergens op een feestje. We weten allemaal dat hij in zowel de vorige als de volgende shows de fans daar de ‘most awesome crowd in the world’ vindt maar op dat moment meent hij dat ook over ons. En wanneer er op een geven moment een cockpit van een dubbeldekker mee op het podium komt wilt hij ons er van overtuigen dat achter die cockpit ‘the world’s coolest hammond organ’ schuil gaat. En wanneer hij daar niet de reactie op krijgt die hij verwacht sneert hij geamuseerd dat Antwerpen op z’n minst toch even kan doen alsòf we enthousiast zijn. Om vervolgens achter het zgn orgel plaats te nemen en er een paar volledig fout synthesizer intro’s uit te halen. Het beeld van het vliegtuig zelf staat natuurlijk voor het nummer The Red Baron. Later in de set komt ook Resist and Bite aan bod, het nummer waarbij ook Joakim een stukje gitaar speelt. Die grootse gebeurtenis wordt voorafgegaan door het laten lijken alsof Judas Priests’ Breaking The Law het enige nummer zou zijn dat hij op gitaar kan spelen.
Aandachtige fans hadden vooraf zeker al gehoord en gelezen dat de cello’s van Apocalyptica een aantal nummers zouden gaan meespelen. Het enkele weken geleden op single verschenen duet Angels Calling was daarvan het eerste nummer. Zouden nog volgen: Fields of Verdun, The Price of A Mile, Dominium Maris Baltici, The Lion From The North en Carolus Rex. De bijdrage van de Finnen leverde stuk voor stuk beklijvende, bijzonder emotionele en krachtige nummers op.
Waarna Joakim aankondigde dat het morgen maandag is (work and school and all that shit) en met een krachtig bye-bye verdween. Dat geloofde niemand natuurlijk en inderdaad, na een korte tijd kwam daar een video gevuld met beelden van D-Day, Churchill en dergelijke meer, gevolgd door het obligatoire Primo Victoria. Na Bismarck toonde J zijn arm uitgebreid aan de camera opdat we allemaal zouden kunnen zien dat zijn goosebumps niet geveinsd waren. Het Antwerpse publiek werd collectief compleet zot. Alsof het in het Sportpaleis nog niet warm genoeg was ondertussen werden alle nummers in de toegiften nog eens voorzien van een uitgebreid arsenaal aan pyro’s, vuurballen en confetti. Swedish Pagans en To Hell and Back waren de finale uitsmijters en na afloop hadden zowel band als publiek geen ziertje energie meer over.
Sabaton is meer dan enkel zomaar wat power metal gespeeld door Zweden in camobroeken. Ze benadrukten het zelf ook even tijdens hun show hoe speciaal het was om te zingen over historische gebeurtenissen in het land waar het grootste deel van die gebeurtenissen ook effectief heeft plaatsgevonden. Ik weet niet of de meeste fans hier even hard bij stil stonden en dat hoeft ook niet, deze avond was er niet om ons collectief een geweten te schoppen. Sta er misschien even bij stil dat dankzij de strijd die moedige jongemannen enkele decennia geleden gestreden hebben wij hier allemaal vanavond en ook vele ander avonden zorgeloos kunnen genieten van goede muziek en een zalige show. (Auteur: Jan Guisset)
Amaranthe setlist
- Maximize
- Digital World
- Hunger
- Amaranthine
- GG6
- Helix
- That Song
- Call Out My Name
- The Nexus
- Drop Dead Cynical
Apocalyptica setlist
- Ashes of the Modern World
- Path
- En Route to Mayhem
- Seemann (Rammstein cover) (with Elize Ryd)
- I Don’t Care (with Elize Ryd)
- Grace
- Seek & Destroy
- Hall of the Mountain King
- Nothing Else Matters
Sabaton setlist
- Ghost Division
- Great War
- The Attack of the Dead Men
- Seven Pillars of Wisdom
- Diary of an Unknown Soldier
- The Lost Battalion
- The Red Baron
- The Last Stand
- Resist and Bite
- Night Witches
- Angels Calling
- Fields of Verdun
- The Price of a Mile
- Dominium Maris Baltici
- The Lion From the North
- Carolus Rex
- Primo Victoria
- Bismarck
- Swedish Pagans
- To Hell and Back
