Zaterdag:
Dag 2, zowel de wifi als het weer laten het opnieuw ietwat afweten. Ok, het is warmer dan gisteren maar de beloofde zonnecrème temperaturen zitten er niet meteen in. Dan maar opwarmen door de beats, right?
Dope
Lieve dames van Little May, mag ik jullie groupie zijn? Wat openden jullie deze zaterdag zo fantastisch goed. Met z’n vijven stonden jullie op ’t podium, vier dames en een jongeman. Op het terrein voor jullie, in het begin van jullie set, zo goed als niemand. Pakweg een man of 30. Maar jullie lieten het niet aan jullie hart komen en speelden het ene toppertje na het andere. En dat met 3 verschillende zangeressen die elk hun eigen, goeie folky stemgeluid hebben. Vind maar eens een band waarbij 3 mensen echt goed kunnen zingen. Tegen het eind van de set, wanneer Midnight Hour en Boardwalk zijn gepasseerd sta het terrein vol. Zo open je dus een festivaldag. Trouwen?
John Coffey en een pintje bier, je zult de twee nog vaak in 1 zin samen zien. De Nederlandse punk rock/post-hardcore band mag op stage Two het beste van zichzelf geven om 14u30. Mijn vrees dat dit wel vroeg op de middag is, blijkt volkomen ongegrond. Twee nummers ver in de set wordt de eerste moshpit ingezet. David Achter de Molen en de zijne geven zich dan ook voor de volle 200%. Headbangen, rondhossen, microgooien, niets is te lastig voor de vier kerels uit Utrecht. Dit is zo’n groep waarvan je weet dat het sowieso een feestje wordt, wat ze ook mogen zingen. ‘Wie is hier enkel om mij te zien een biertje vangen?’ vraagt David midden de set. Weinig bands die zoveel zelfrelativering tonen. Weinig bands die gegarandeerd klaar zijn om te knallen.
Er gaat niets boven West-Vlaanderen. Dat zeg ik niet alleen omdat ‘k er zelf ben geboren maar ook omdat daar Balthazar is ontstaan. De indie en rock groep kent z’n oorsprong in Kortrijk en verblijdt Best Kept op een avondset die iedereen aan het dansen krijgt. Wereldsong na wereldsong wisselde elkaar af. Telkens voorzien van een strak arragement. Geen bombastische shit rond nummers als ‘Do Not Claim Them Anymore’ en ‘Bunker’. Gewoon gaan. De avondzon zakte langzaam in het Beekse Bergen meer maar op de festivalweide werd het net iets warmer door het vele dansen en springen. West-Vlaanderen boven. Even toch.
There’s still Hope
Met ongeveer elvendertig staan ze op ’t podium. Of ok, een tiental. Vooraan staan Nanna Bryndis Hilmarsdottir, co-zanger Ragnar Porhallsson en nog een paar mensen. Dat ze niet van hier zijn kon je wel al raden. Of Monsters and Men is een Ijslands indie folk-pop exportproduct. En een succesvol zelfs. Hun debuutalbum ‘My Head Is an Animal’ bereikte nummer 1 in Australië, Ierland en de Amerikaanse Rock en Alternative chart. Niet slecht toch?
En dan hebben ze ook nog eens echte meezingers. Little Talks bijvoorbeeld die op verschillende plaatsen in Europa op 1 belandde is een oorwurm, maar ook From Finner en Dirty Paws zijn winners. En toch lijken ze het publiek van stage One niet mee te krijgen. Alleen de echte fans in het midden zingen en klappen mee maar die staan wat geïsoleerd. Daar rond gebeurt vrij weinig. Te weinig voor zo’n band op een aangenaam laat uur. Aan wat het exact ligt, weet ‘k niet meteen. Iets te veel onbekende songs in het begin van de setlist? Een mak publiek? Te veel volk op het podium? Er is zeker genoeg aanwezig, alleen werd het niet ten volle benut.
Serieus. Hoe hard wou ik A$AP ROCKY bij de ‘Dope’ kunnen zetten. Dude, I love your music. Maar je startte 10min te laat, je eerste twee nummers zaten er compleet naast, je entourage had precies geen flauw benul wat ze moesten doen en je maakte je serieus druk doorheen de hele set. Allemaal kutdingen natuurlijk. Maar daar staat zoveel moois tegenover. Je videoprojecties waren af. Beste van het weekend tot nu toe. Van rauwe beelden over Afro-Amerikanen tot LSD-trippy toestanden. Echt nice! En dan zijn er je vele zalige hits nog. Pharcyde, zalig. L$D, waarop je toont dat je best goed kunt zingen voor een rapper. ‘Wild for the Night’ waarbij je de hele tijd vroeg om nog wat gekker te worden. Gek werden ze zeker. Er werd gecrowsurfd, er vlogen biertjes in de lucht maar er waren ook mensen die bij het begin vluchtten omdat hun trommelvliezen er bijna uitdaverden. Knap hoe je op ’t eind van je set een nummer onderbrak omdat een fan je een hand wou geven en dat niet werd toegelaten. Je riep de fan terug, schudde de kerel de hand en zette je laatste nummer in. Daarom smijt ‘k je bij ‘There’s Hope’. Je bent goed kerel, maar hou de gangster voor je nummers en niet je optreden.
