Een mooi sober decor, drie vrouwen, drie monologen, elk met hun eigen verhaal. Ze ontmoeten elkaar slechts af en toe, stilzwijgend. Enkel op het einde vinden ze elkaar en vullen ze elkaars zinnen aan.
Drie monologen die op zichzelf zouden kunnen staan, maar al snel wordt het voor het publiek duidelijk dat er iets meer aan de hand is. De verhalen raken elkaar af en toe even, verrassend, in details en zelfs zinnen, … Is dit nu het verhaal van drie vrouwen uit verschillende generaties of gaat het hier om één vrouw in verschillende fases van haar leven? Het is aan de toeschouwer om hier een antwoord op te bieden, … al doet het er eigenlijk niet toe.
De jonge vrouw (Marlies Bosmans) die voor een laatste maal haar ex-lief de mantel uitveegt, haar gal uitspuwt, wraaklustig is. De oudere vrouw (Chris Lomme) die ons vertelt hoe ze onverwachts nog op haar leeftijd halsoverkop verliefd werd op een man die haar vervolgens in de steek liet. En de vrouw die tegen haar nooit geboren kind spreekt (Sophie Derijcke), en verhaalt over hoe ook haar relatie ten gronde ging. Maar waarover gaat het hier? De puzzelstukjes vallen langzaam samen.
Centraal staan oeroude thema’s als liefde, en mislukte relaties/verkeerde keuzes, bedrog, wraak, kinderwens en vruchtbaarheid. De tekst zinspeelt naar verhalen en mythes, zoals naar Sara, de vrouw van Abraham, patriarch van het jodendom, islam en christendom, en haar slavin Hagar. De wraakgodinnen uit de Griekse mythologie die dan weer achtervolgden en degenen kwelden die iets misdaan hadden. En uiteraard is er ook de maan, symbool voor het vrouwelijke, de vrouwelijke kracht. De maan die een mysterieuze kracht heeft, die werkelijk of volgens de folklore invloed heeft tot op aarde: van de getijden, weerwolven tot maanziekte.
De teksten leiden ons naar het moment dat de maan kraakt. Het kraken van de maan, zou een slecht voorteken zijn in de Islam, en verwijst hier naar een belangrijk kantelpunt in het leven, wanneer een drastische ommekeer wordt gemaakt.
Michael de Cock, die ook de regie verzorgde, schreef deze mooie tekst voor Chris Lomme. Maar ook de woorden van Marlies Bosmans, de jongere vrouw, leken op haar lijf geschreven en haar taalgebruik klonk zeer overtuigend. Waar Chris Lomme en Sophie Derijcke niet meer voorgesteld hoeven te worden, al een ruime ervaring hebben en al vaker prachtige rollen hebben neergezet (zoals ook hier), was dit voor Marlies Bosmans haar eerste professionele opdracht, die ze eveneens schitterend heeft volbracht! Rudi Genbrugge leverde mooie muziek aan die het theaterstuk heel sterk ondersteunde, en de juiste toon zette voor de verhalen.
Net omdat deze voorstelling zo rijk is aan symbolen en verwijzingen naar achterliggende verhalen, vond ik persoonlijk een aantal zaken spijtig, gemiste kansen. Bijvoorbeeld, zo roept mijns inziens de affiche een andere sfeer op dan het stuk, blijven enkele uitgezette verhaallijnen voor mij onafgewerkt, maar er is vooral het feit dat bij de enige, belangrijke decorwissel, de symboliek voor mij niet tot uiting kwam. Gemiste kansen, die het geheel even doen kraken, de maan eerder laat vertroebelen. Maar daar moet u zeker het niet voor laten om naar dit mooie stuk te gaan kijken. Iedereen bekijkt het stuk met eigen ogen en de ene vindt details belangrijker dan de andere. Het blijft een zeer goed stuk waarbij je je kan laten meevoeren in de ontroerende verhalen, dingen die we allemaal al wel eens meegemaakt hebben, of anders iemand kennen die het meemaakte.
Je kan nog gaan luisteren naar deze drie fantastische dames in 't arsenaal tot en met 5 maart.
Tickets en info op www.tarsenaal.be
