Na enkele stormachtige jaren terug van weg geweest
Na een zomer vol met festivals doet het deugd om terug de concerten in te duiken. En mijn eerste keuze was UB40, deels uit sentiment, deels uit nieuwsgierigheid. Want er bestaan twee groepen met dezelfde naam, de ene met Duncan als voorman, die andere met Ali. Maar gisteren stond de eerste op de affiche, zij die vorig jaar een soort van come-back maakten met de spreekwoordelijke titel : "Getting over the storm"
Ik laat al die problemen achter mij en ga met een open mind naar het concert, hopende dat het geen "best of"-concert wordt. Dat is natuurlijk leuk voor de ouderen onder de concertgangers maar daar doe ik het niet voor. De zaal liep traag vol, zelfs in die mate dat ik dacht dat UB40 hun pubiek verloren was. Maar geen nood, tegen 20u30 zat de zaal afgeladen vol met de helft plus vijftigers en de andere helft netjes gespreid in leeftijdklassen van zeer jong tot de 40. Misschien moet de groep zich gaan herdopen tot "UBer40" ?
De sfeer van de jaren 70
De set werd geopend met een soort van psychedelische muziek met dito lightshow, een raar begin voor een reggae-groep maar als het de bedoeling was om de sfeer van de jaren 70 op te wekken, dan was dit zeker geslaagd. Dan kwamen er twee saxofonisten en een trompettist vooraan op het podium met een lange intro en Duncan Campbell, de nieuwe zanger en broer van Ali, maakte zijn entree na een kleine 5 minuten.
"We are gonne play a lot of old songs" was zijn eerste aankondiging en I believed him. Het recept van UB40 mag dan al zeer oud zijn, het werkt nog steeds. Starten met een stevig, herkenbaar reggaeritme en dat koppelen aan een even herkenbare song die erg poppy is en die je kan meezingen. In de begindagen was de boodschap van de song nog maatschappelijk geïnspireerd en dikwijls politiek geladen, heden ten dage is het entertainment.
Trage start
De eerste drie nummers waren wat vlakjes en dat poppy-gehalte zat er niet in. Waarschijnlijk was het de opwarmfase want stilaan kwamen de betere nummers. Het concert kreeg pas kleur als men de CD van vorig jaar aankondigde en het eerste nummer daaruit : "Midnight Rider", een nummer geschreven door Gregg Allman en daarmee werden de eerste klanken van het nieuwe UB40 de zaal ingestuurd nl. country, poppy reggae. Nu, eerlijk, het heeft wel iets want door de opkomst van Americana is het publiek rijp voor zulke combinaties.
Vanaf dit nummer komt de groep werkelijk in de set en gaat het alleen maar beter. Enkele krachtige nummers knallen de zaal in en ik merk dat het opwarmen zijn werk heeft gedaan. "Sing our own song" gevolgd door "Homely Girl" staan garant voor de topkwaliteit van toen. Zoals gepast voor een goed concert gaan ze even op de remmen staan en brengen een intermezzo van ruim 5 minuten met vooral de aandacht op de kopersectie. Het publiek komt tot rust en geniet. Maar niet voor lang want dat intermezzo was de aanloop naar Kingston Town, the place I long to be.
Kippevel tot tweemaal toe
UB40 koppelt nadien terug naar hun nieuwste CD en brengt de prachtige song van Ry Cooder : "How Can a Poor Man Stand Such Times and Live" in een fabuleuze cover-bewerking waar mijn en al die andere haren in de zaal gingen van rechtstaan. Dit was kippevel en kwalitatief hét topmoment van de avond. I was impressed want zoveel beter dan op de CD.
Dan is het tijd voor wat aandacht voor de groepsleden en de bassist mag een rapnummer brengen met veel synths en piepende geluiden gevolgd door de percussionist die "Boom shakala boom" brengt, dansend als Hurley. (je weet wel die man uit de serie Lost)
Verrassend gaat de vibe over naar een bijna rock concert met "One in Ten" en de herkenbare oneliner Nobody knows me. Een tweede topmoment van de avond, even weg van het gekende en rocken met zijn allen. De groepleden gingen allemaal ska dansen en zo werden we geleid naar de apoteose van de avond nl. een reeks van hun tophits waar het dak van de AB nog maar juist bleef liggen. "Food for tought", "Here I am baby"en "Red Red Wine". Als dessert kregen we "Love Is All Is Allright", "Blue Eyes Crying in the Rain" en het allerlaatse nummer : "Can't Help Falling In Love". En of we verliefd werden.
Alleen maar blije gezichten nadien, even in een roes van geluk en vreugde. Dit was de moeite waard.