De AB is gevuld. Klaar om de Brits trip hop legende Tricky te ontvangen…
De band komt op, het publiek juicht bij het zien van Tricky ook al hangt er wat een vreemde vibe. Op naar het eerste nummer. Een instrumentaal nummer waarbij Tricky met zijn rug naar het publiek staat een sigaretje te roken en heen en weer te wiegen. Ok, een beetje vreemd. Het publiek kijkt elkaar en weet niet meteen wat er gebeurt. Dan maar het volgende nummer. De band staart, Tricky blijft staan en wiegt maar wat voort. Weer een instrumentaal stuk. Het publiek kijkt elkaar wat intenser aan. Ok, dit is wel heel experimenteel. Het derde nummer dan maar. Niet voor Tricky zich heeft omgedraaid, het publiek angstvallig heeft geapplaudisseerd en de set 1 minuut heeft stilgelegen omdat hij met zijn band moet praten.
En dan komt het. Tricky zingt. Of beter gezegd, zijn zangeres zingt. Hij staat als een dopehead heen en weer te schudden voor zijn micro waarbij hij meer werk heeft met zijn shirt dat hij alle kanten op trekt dan met zijn tekst. Die laat hij gewoon achterwegen. Als hij al iets zingt, vertelt dan is het ernaast. Het geroezemoes begint. Tricky zegt voor de vijfde keer ‘Thank you very much’ en gaat daarna weer in discussie met zijn band.
Een half uur gaat voorbij en het ene na het andere nummer wordt door zijn band zo goed en zo kwaad mogelijk gebracht zonder de hulp van hun frontman. Die paft er maar op los, sleurt wat aan zijn shirt en stamelt wat woorden in de micro. Een opflakkering komt er bij het nummer ‘Puppy Toy’. Het publiek is daar zo blij mee dat het als een bezetene klapt. Hopend dat dit therapeutisch zal werken. Maar dat levert weinig tot niets op. De volgende nummer zingt hij nog naast de tekst, raakt niet verder dan een ‘Thank you’ en staat ongeïnteresseerd op het podium. De praatbarak waarin de AB is veranderd, wordt steeds luider.
Een lied later komt de grootste verrassing van de avond. Tricky stamelt dit keer geen ‘Thank you’ maar een ‘It’s my birthday today and it’s the first time that I celebrate it on stage.’ Dit kleine momentje leidt tot iets speciaal. Het beste nummer van de avond is 'Happy Birthday' en komt uit het publiek. Niet toonvast, wat door elkaar gezongen maar tenminste met het nodige enthousiasme gebracht.
Wanneer ook zijn zangeres, die voor de rest een verdienstelijke poging deed, het laat afweten bij ‘Why don’t you’ houd ik het voor gezien. Achteraf heb ik spijt dat ‘k ben vertrokken want blijkbaar gooide hij op het eind van de show ook nog iemands smartphone weg omdat die een selfie wou nemen.
Tricky, dit was een regelrechte schande en een verjaardag in mineur. Ik heb nog maar weinig zo’n arrogantie op een podium gezien zonder het te kunnen waarmaken. Je zong ooit ‘Hell is Round the Corner’ wel deze week was ‘Hell’ de AB tijdens jouw concert.
