15 jaar, de gemiddelde leeftijd van het publiek in de AB op een zondagavond. 144 decibel, het indrukwekkende geluid dat hun vrouwenlichaam-in-wording die avond produceert. Op de kartonnen bordjes die ze meedragen valt te lezen: 'Fuck Me' en 'I want to have your baby'. Oorzaak van deze spontane eisprong: The 1975 met lead singer Matt Healy.
De Britse indie rock pop band zorgt een eerste keer voor een krijsende AB wanneer Matt waggelend het podium betreedt. Als een mix van Jack Sparrow en Robert Pattinson gaat het bleke, in gescheurde skinny jeans getooide alternatieve tieneridool aan de micro staan. Zijn ene hand streelt ongeveer elk nummer door zijn wilde haren, zijn andere omsluit een fles rode wijn. Het jeugdige publiek kan dit alles wel smaken. The 1975 lanceerde ondertussen al 4 EP's en een debuutalbum dat binnenkwam op nummer 1 in de UK Chart. En scoorde in ons land met singles als Chocolate, Sex en Girls. Zowat het standaardleven van een 15-jarige jongedame lijkt mij.
Ik neem van de gelegenheid gebruik om Generation Z, zo talrijk aanwezig, te bestuderen. Dat het gsmpje in de lucht steken een kwalijke gewoonte is, wordt blijkbaar niet meegegeven aan tieners. Het volledige eerste deel wiegen de smartphones duchtig mee met nummers als The City, Milk en She Way Out. Het internet wordt de komende dagen waarschijnlijk dan ook overspoeld met slechte vertical video's van de blote bast en impressionante tattoo van Healy.
Wat hij ook zingt, hoe hij ook staat en wat hij ook vraagt, het maakt de meute niet uit. Zij gillen alsof hun leven ervan afhangt en reageren enthousiast op elke gestelde vraag. Dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer Healy vraagt wie The 1975 al eerder live zag: de hele zaal. Waarop hij vraagt wie hen nog nooit live zag: jawel, de hele zaal alweer.
En dan gebeurt iets magisch. Healy vraagt om tijdens 1 nummer alle smartphones op te bergen. 'I'm not an old and angry man but I want to see your faces.' Wat volgt is een zeer ingetogen versie van Me. Het publiek is muisstil. Ik krijg er haast kippenvel van. En de pubers, die wiegen mee. Voelen mee de pijn van hun idool en voelen zich bovenal begrepen. Het tienerleven is zwaar.
Gelukkig volgen in het tweede deel en de bisnummers nog wat vrolijke tunes waarbij de frontman perfect inspeelt op het publiek. Van begin tot eind eten ze uit zijn hand en hangen ze aan zijn lippen. Tot de op 2 na laatste nummers. Want hun favoriete song is nog niet geweest en ze worden wat ongeduldig ... Waar tijdens vele concerten het irritante 'Waar is da feestje' wel eens weerklinkt hoor ik nu plots: 'We want Sex'. Even schrik ik van de wel heel expliciete vraag van het nog bitter jonge publiek en moet ik vaststellen dat de pornoficatie van de maatschappij weldegelijk een feit is. Tot het me daagt dat Sex gewoon 1 van hun topnummers is. Oef! Crisis vermeden. Want laat dat nu net hun laatste nummer op de setlist zijn.
The 1975 is een mix van melancholie en vreugde met nummers op maat van de Snapchattende jongedame. Al heb ook ik genoten.
