Theater Zeemanshuis is al meer dan 30 jaar een vaste waarde in Antwerpen. Het brengt voornamelijk kwaliteitstheater, met humor, ontroering en stukken die doen nadenken, vaak met Antwerpen als achtergrond, zo vertelden me Stijn van Haecke, Linda Robaye en Rolf Stalmans, met wie ik een kort gesprek had op de voorstelling van het komend theaterseizoen in het Fakkeltheater. Zo waren er in het recente verleden Red Star Line, en Double Shift, het eerste uiteraard over de migratie vanuit Antwerpen, het tweede over de haven, de dokwerkers en hun leven.
In 2012 bracht Theater Zeemanshuis hun laatste productie in eigen theater, met de toepasselijke titel Is ’t nu gedaan, een stuk van Stijn Van Haecke, dat hij bovendien speelde met zijn vader, Alex Van Haecke, de stichter van het gezelschap. Sindsdien stonden vader en zoon niet meer samen op de planken, maar nu, na vier jaar, komen ze elkaar hier terug tegen op de planken in Visiting Mr Green (november-december 2016). Voor Linda Robaye is het haar regisseur-debut.
Dit is één van de gastproducties die dit gezelschap in het seizoen 2016-2017 brengt in het Fakkeltheater. Daarnaast hernemen ze de monoloog Keerpunt met Rudy Marien (oktober 2016) en brengen ze de crimi-komedie Den overval op Orval (februari-maart 2017), een stuk geschreven door Stijn Van Haecke, met ondere andere Rolf Stalmans in de cast.
Maar persoonlijk kijk ik vooral uit naar Bunjee jumpen voor acteurs (november 2016 en maart 2017). Ik zou nu al naar aanleiding van wat Stijn en Linda me vertelden, elke voorstelling willen boeken …. Want men beloofde me dat de voorstelling elke avond anders wordt. Improvisatie theater, maar met een nieuw recept : elke dag krijgen een aantal acteurs de grote lijnen voorgelezen van een (elke avond ander) verhaal en krijgen ze hun rol toegewezen. Ze maken elk apart, maar samen met het publiek, kennis met hun personage, wie is hij/zij, wat zijn de achterliggende verhalen en geheimen. Terwijl het publiek even pauzeert, moeten de acteurs zich à la minute inleven in dit personage, want na de pauze wordt “het verhaal” gespeeld. Misschien duurt het slechts 45 minuten, misschien anderhalf uur … alles hangt ervan af…
Voor sommige auteurs een nachtmerrie, geen vaste rol, geen regie, maar voor andere een uitdaging... Vreemd, maar tegelijkertijd, … ook in het dagelijkse leven staan we soms plots in een andere/nieuwe rol ten opzichte van personen wiens achtergrond we niet kennen en moeten we "improviseren". Maar ja, zoals Rolf zei, dan zijn er wel geen toeschouwers,… of toch niet zo veel als in het theater!
