Peter Minnebo

Op 17 februari verschijnt Vigilant, het nieuwe album van Meuris, de opvolger van Mirage uit 2013. De eerste single kent u wellicht al, ‘Bimbo Van Het Jaar’, een opvallende popsong met tekstuele weerhaken die zich el enkel weken erg thuisvoelt op radiozenders.

In een productie van Nicolas Rombouts (ex Dez Mona) is ‘Vigilant’ gekneed tot een naar Meuris-normen opmerkelijk harmonisch en verfijnd geheel. Elf songs die ruwweg in twee groepen onder te verdelen zijn.

Op 19 april zal de Ancienne Belgique Vigilant kleuren, wij leggen alvast de nieuwe plaat op met Stijn Meuris in het AB café. Eén ding staat vast, er is aan gewerkt, “ een understatement”, aldus Meuris.

Tijdens de voorbereiding van dit interview, zondagnamiddag 22 januari, speelt Bimbo op Radio 2. Hoe voelt het aan, eigen werk op de radio te horen, vroeger en nu?

Mijn eerste reflex is de radio even op de nul-volumestand te zetten, na 4 minuten zet ik hem terug aan. (lacht) Ik hoor dan hoe onze muziek (ook bij Noordkaap en Monza) vreemd is. Uw nummer wordt geïsoleerd, daarnaast hou ik wel van fremdkörper in de programmering. Als ik dan toch een nummer van ons hoor, zet ik me al eens in de plaats van de luisteraar en denk ik “wat voelt die nu eigenlijk?”.

Wat moeten we nog weten over Bimbo?

Eigenlijk is dat een simpel warm popliedje, waarin bewust weinig informatie verwerkt is. Oorspronkelijk was het tijdens de repetities een voller, meer gitaristiek nummer, Brits van feel, maar we hebben het ontmanteld waardoor de tekst meer op de voorgrond treedt. Ik ben zeer fier op de tekst. (verwoordt de eerste strofe) Het is een raar verhaal, fictie. Het lijkt te gaan over een gesettelde vijftiger, die iets dubieus heeft met een jong meisje, die alles nog moet ontdekken en doen en waarvan die vijftiger weet, dit komt nooit goed maar ik zie u wel graag. Beetje tragisch ook: zo'n jong ding heeft dan een nachtelijk kwisje op teevee. En haar moeder zal denken: 'Ons Kelly is goed bezig, met een job in de media'. Nou, niet echt. Ik hoef 's nachts mijn teevee maar aan te zetten, en ik zie dat soort tragiek.

Bimbo is een soort observatie. In feite is heel het album een observatie, vandaar ook de titel Vigilant, alert en oplettend zijn. Een woord dat tegenwoordig veel terugkomt.

Het is een observatie van hoe ik zie in de maatschappij hoe er bepaalde dingen fout lopen. What the fuck is going on, niet enkel op politiek vlak, maar ook wie wij zijn. Als ik hier in Brussel rondkijk, zie ik allemaal puinhopen en vraag ik me af “komen we hier ooit nog uit? Wie zijn wij en hoe raar zijn we allemaal bezig”. Bimbo is een mini-verhaaltje over hoe wij ook ons moreel kompas kwijt zijn. Bimbo van het jaar is geinspireerd op een groepsnaam uit Amerika ‘Family of the year’, het doet me denken aan zo’n Amerikaanse show, we are looking for the Family of the year!

Ikzelf heb bijna als een vaderlijke figuur medelijden met al die meisjes met een kwisje ’s nachts om halftwee, het casinomeisje, de miss die later ‘iets’ wil gaan doen in de media. Die ‘iets’ vind ik interessant, als je dan vraagt:” en kun je daar iets meer over zeggen?” krijg je .......”njeeeeeje”. Het zijn de meiskes in de gesponsorde Suzuki. Hun ma’s denken dat ze goed bezig zijn, maar dat is het niet. Een dramatisch dieptepunt van hoe de jonge mensen zouden moeten opkomen voor iets, maar nee, we zijn veel liever Bimbo van het jaar. Tanja Dexters was volgens mij de eerste Bimbo! Het gaat hier over het ocharme-gevoel.

U hecht veel waarde aan een woord.

Een tekst begint vaak met een woord of een uitdrukking die niet echt een uitdrukking is, maar die er soms één wordt: Druk in Leuven, Een heel klein beetje oorlog.

Toch wat poëtisch ingesteld?

Ik leg mijn teksten klaar en daar moet ik het mee doen. Flarden van teksten, soms. Soms gewoon een zin of twee. Een talent dat ik heb, is héél snel kunnen kiezen. Er is een bepaald patroon van akkoorden, een kleur van muziek, en in het lawaai, dat nog niet juist zit, is een bepaalde sfeer. En als ik dit voel, dat roep ik even. Ik ben zoals in het voetbal een pivoterende speler, een spelverdeler,ik heb zelf geen gitaar vast, maar ik zeg dit gaan we doen, of dit niet, en dan kies ik onmiddellijk mijn tekst. Ik blijf dit spel tof vinden, al is het soms enorm vermoeiend.

In de radioreeks ‘In de studio’ op Radio 1 wordt verklaard : “muziek maakt het onzichtbare zichtbaar”.

Nicolas Rombouts, de producer, zei over muziek: “it fills the room”. Er gebeurt iets heel speciaal als het wiskundig, natuurkundig gegeven ‘trillingen’ zich in dezelfde kamer als jij bevindt. Ik ben van m’n 16e met muziek bezig en kan soms maanden kwaad zijn op muziek, en op de moeilijkheden die er zijn tegenwoordig, om met muziek iets te doen. Tijdens een repetitie of in een studio gebeurt ‘het’ plots en ik weet ineens weer waarom ik het tof vind.

De weg naar een goed nummer.

Je gaat de studio in met een aantal ideeën, waar lang aan gewerkt is, en plots begint de producer in te grijpen. Zo was Bimbo demogewijs veel stouter en na de ingreep vraag je je af, maar waar zijn die gitaren naartoe? Maar dan komt die ene gitaar naar voor en besef je, de producer heeft toch juist gekozen.

Muziek is dus een raar maar tof iets, wel doet het me pijn dat het platform muziek er niet meer is. Een groep van een vijftiger op Stubru, ligt moeilijk, maar Bruce Springsteen is toch ook 65!? Het heeft niets meer te maken met intrinsieke kwaliteit, wel met de format waar je in moet passen. Ik ben een adept van de jaren 80, als ik muziek van toen opleg, dan weet ik waarom ik toen met muziek begonnen ben. (Siouxie and the Banshees, The Cure, The Smiths, Joy Division)

Vigilant onderging ook eighties invloeden?

Te weinig. Toen we de nummers aan het schrijven waren, was er wel sterke 80’s impact. Maar nadien komen er heel wat mensen bij, die invloed uitoefenen op uw ideeën. In de toekomst zou ik graag meer mijn eigen referentiekader bewandelen. Het is ook een kwestie van vertouwen, en vertouwen is niet mijn sterkste mentale eigenschap. Binnen een groep ben ik anderzijds zeer loyaal met weinig kritiek en iemand die complimenten geeft. Ondertussen is de wereld veranderd, het idee van ‘dit is een band’, dat bestaat niet meer. Zo staat de teller aan bandleden van Noordkaap en Monza op 35. Ik voel me soms een interimkantoor voor getalenteerde muzikanten. Net door dat talent, krijgen die allerlei aanbiedingen en dan zijn ze weg, vaak via een sms.

Een nieuwe muzikant moet in deze band de kleur van de muziek aanvoelen, repeteren en bijschaven zoals een schrijnwerker. Een nieuwe bassist wordt bij de eerste repetitie van Panamarenko na 6 seconden al onderbroken door mezelf, vermoeiend dus, voortdurend coachen, maar ge kunt niet anders. Je moet Vigilant blijven!

Was Tirade dan een rustiger uitgangspunt?

Qua opstelling is Tirade veel makkelijker dan het hele gedoe bij een muziekoptreden, één microfoon en één technieker. Inhoudelijk een heel andere zaak, ik besefte dat de muziek alleen niet voldoende meer was. Ik ben iemand die het nieuws volgt, alles leest en tracht te connecteren. Ik wou naast de cd nog iets anders doen, en het werd, akelig snel, Tirade. In april beslist en in mei al een try out.

Ik wist dat ik het technisch aspect wel aankon, zo’n 2 uur met een micro in de hand. De nerd in mij had dit al bewezen (Stijn en de sterren, lezingen). Maar toen draaide het om de vraag: “heb ik iets te vertellen?”. Er is iets aan de hand in ons land, en ik probeer dat te benoemen. Ik ga proberen 3 jaar lang iets te voelen, de polsslag van een samenleving en een land. Het is géén comedy, géén humor , wel een monoloog waar er wel gelachen wordt.

Vanwege uw brede basiskennis, toch een factor intellect. U weet immers over alles iets te vertellen. Mogen we stellen, Brusselmans zonder het naaien in de poes uitlatingen?

Ik ben geen intellectueel hé. Het is een variant van allerlei dingen, ik ben opgegroeid met Hollandse tv. Ik herinner me Freek de Jonge, dat vond ik werkelijk top! Theo Maassen uit Eindhoven, vind ik het summum. Hij fileert 2 uur lang in de Nederlandse samenleving en ge hebt het eigenlijk niet door. Pas nadien besef je, die man heeft nu verteld hoe het was. Hans Teeuwen, is voor mij een soort Brusselmans.

Meuris is een storyteller die een raar verhaal vertelt, waarbij je ineens gezien hebt hoe het jaar was. Het is zeker geen carrière-move. De try-outs waren een toffe ervaring, nog onschuldig en onder de radar. En toen werden de zalen geboekt en kwam het in me op: “kan ik nog terug?”. En toen hebben een aantal mensen gezegd: “jij gaat dat doen man!”

Ik vroeg me af, hoe raar gaat dat zijn. Ik zeg op het podium dingen, die ik als persoon niet zou zeggen. Op het podium staan met een micro in de hand is een zeer krachtig medium. Men heeft het gevoel, die man moet naar een gesticht, want die gaat dat echt doen, omdat het zo eerlijk is, omdat het zo akelig dichtbij is. Er waren try-outs bij mensen thuis in de living, en die kregen schrik. Ik benoem de personen met hun echte naam, zo wordt het ook sterk, maar het is fictie. Ik denk hierbij aan mijn verhaal wanneer ik Johan Van Overtvelt in mijn kofferbak steek en uiteindelijk dood. Het is tevens een experiment van wanneer komt ge op gevaarlijk terrein? Dat is net de taak van de kunstenaar, niet achterover leunen, een grap en op de receptie nog een cava. Bij mij geen cava en geen recepties. (lacht)

Herbergt het nummer Maraboet een godsdienstige bijklank? Ik citeer “waarom heb ik ooit geknield?”

Ja, maar dat kan evengoed gaan over een popster die je volgt als tiener, een Justin Bieber. Iemand van 23 die zich afvraagt, wat heb ik 10 jaar lang gedaan met een poster van Justin Bieber, wa was da?

Het kan ook een minister zijn, een partij, een ideologie, de pastoor van uw dorp. Een Maraboet is een Noordafrikaanse dorpstovenaar. Tot enkele jaren geleden lachten we met zo’n figuur . We zijn wakker geworden in een maatschappij ,waarin door dat soort figuren er in Brussel of Parijs een metro wordt opgeblazen. Volg de Maraboet en ge wordt zot. “Ik gaf je al mijn geld, je hebt het nog nageteld” en nu blijk je een gangster te zijn. We volgen altijd mensen met een groot licht, denk maar aan een Steve Stevaert, omwille van zijn manier van aanpak en mens. Pas achteraf hebben we moeten toegeven, vertrouwen we hem wel?

Vigilant graaft inhoudelijk diepgaand.

Blij dat dit ontdekt wordt!

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht:

Praktische informatie

Meer over