De voorbije weken konden de luisteraars van JOE fm luisteren naar hun jaarlijkse Top 2000. Zeer verrassend dit jaar was dat ze met Bryan Adams een nieuwe nummer 1 hadden. Na vier jaar werd Queen’s “Bohemian Rapsody” naar nummer twee gestemd. Naar jaarlijkse gewoonte werd het einde van de Top 2000 ook weer gevierd met een Top 2000 In Concert. Presentatrice Leen Demaré bedankte in de Antwerpse Lotto Arena alle mensen voor hun massale stemmen en hun massaal luisteren. Zij kondigde ook de Top 2000 band onder leiding van Hans Francken aan. Zoals verwacht mocht, de zanger onder de JOE-dj's, Raf Van Brussel de spits afbijten. Hij ging van start met "Dreadlock Holiday" van 10CC en dat was direct een leuke start van een avondje nostalgie, want dat is toch wel een gepaste eigenschap van de meeste nummers uit die Top 2000.
Udo verwarmde ons - vrij letterlijk door de aanwezige vlammenwerpers - met een door iedereen meegezongen "Final Countdown". "Isn't It Time" was er dan weer eentje die we van Udo zelf ook kenden. Top 2000 In Concert was eigenlijk gewoon een grote Sing-Along. Dat werd nog eens duidelijk toen Raf Van Brussel "Angels", van Robbie Williams, zong van op het DJ-stage en heel de Lotto Arena luid mee keelde. Dat Soulsister in de Top 2000 voorkomt, daar verschiet niemand van. Het was dan ook tof om Paul Michiels op het podium te zien verschijnen en "Through Before We Even Started" nog eens live te mogen horen, al misten we Jan Leyers wel een heel klein beetje. "Sadness" is een nummer dat zeker een plaats verdiend in het lijstje. Jammer genoeg horen we van Stash niet zo veel meer, dus was het super om zanger/gitarist Gunther Verspecht dit terug live te horen brengen. Zijn versie van Jeff Buckley's "Halleluja" was een kippenvel momentje.
"English Man in NY" heeft blijkbaar een niet zo'n makkelijk tekst, want Rafke Van Brussel had even een spiekbriefje nodig. Naar eigen zeggen was er een stukje dat hij nooit kon onthouden. Dat de sfeer er wel in zat konden we merken toen het publiek ook "Pour un Flirt" luid meezong, al waren meestal de 'la-la-la's' overtuigender dan de rest van dit liedje. Natalia - zelf vier keer in de Top 2000 - mocht haar prachtige stem dan weer laten gaan op "Somebody To Love" van Queen. Het lied kreeg nu meer ballen dan toen het door Freddy Mercury werd gezongen. Haar eigenste "Fragile" begon zoals altijd zeer ingetogen, maar bloeide helemaal open als het nummer vorderde. Voor ze aan "Ride Like The Wind" begon, gooide ze wel even haar glitterende laarsjes uit. Gevolg was dat Miss Druyts geen momentje meer stil stond, tot vreugde van het publiek.
De laatste gast van de JOE fm Top 2000 band was Gene Thomas. Na al die jaren nog altijd een lekker ding -of zijn we dan net iets te subjectief? De man lijkt er in ieder geval niet ouder op geworden. Zijn "On and On" (X-session) was echt een herinnering naar toen we 16 waren en we -bakvissen die we waren- alle danspasjes wilden nadoen. "Sex On Fire" van Kings Of Leon bracht het publiek weer op warmte. De “fire's” brachten weer vlammen naar boven, waardoor mijn hart even stil stond als Raf Van Brussel net op zo’n moment even te dicht bij die vlammenwerpers ging staan. Gelukkig werden die manueel bestuurd en kwam er toen geen vlam uit! De sfeer - al was die toch wat gematigd- bleef er in toen ze de Top 2000 nummer één "Summer Of 69" van Bryan Adams brachten. Raf Van Brussel sloot dit feestje akoestisch af met "Livin' on a Prayer" van Bon Jovi. De woorden 'We're halfweg there' waren daar wel heel toepasselijk, want Top 2000 In Concert eindigde toen natuurlijk nog niet. Dit was enkel nog maar een opwarming voor de mannen van Status Quo. DJ Alain Colpaert mocht het publiek verder entertainen terwijl roadies het podium in orde brachten voor Status Quo.
Iemand vroeg me aan het begin van de avond of we "oud" worden als we de muziek van de Top 2000 kenden. De gemiddelde leeftijd in de Lotto Arena was inderdaad niet zo laag zaterdag, maar dat kwam waarschijnlijk vooral door de aanwezigheid van al die Status Quo fans. Uiteraard spreken we hier met veel respect voor de mannen van Status Quo maar ze gaan stilletjes aan naar de 70 toe en dan zijn natuurlijk hun grootste fans ook niet zo jong meer. Niettemin blijft de Rock-’n-roll van Status Quo van alle tijden. Zeker dankzij hitlijsten zoals de Top 2000 waar hun liedjes waarschijnlijk altijd in zullen blijven rocken.
De opener van Status Quo werd "Caroline". Woorden als 'together we can rock-’n-roll' waren een uitnodiging voor het publiek om er mee stevig tegenaan te gaan. Al gauw kwamen hits als "What's Your Proposing" en werd er hard mee gezongen en gedanst. Kijken naar Status Quo gaf me een soortgelijk gevoel als Bruce Springsteen op TW classis. Dit was eveneens pure muziek, zalige rock-’n-roll en niet meer dan dat. Het was genieten van wat je hoorde, strakke gitaarrifs, live muziek zoals het hoort. De zang was vooral voor Francis Rossi, maar tijdens "Big Fat Mama" nam gitarist Rick Parfitt dat even voor zijn rekening. "In The Army Now", uit 1986, was er eentje dat vaak terug komt in onze Top-hitlijsten. Een klassieker, al dreigde Rossi zijn tekst kwijt te raken. Tijd voor een pauze moeten de mannen gedacht hebben en dus mocht de jongere drummer Leon Cave (34) een solo geven en het publiek wat opzwepen.
"Down Down" ('75) bestaat al langer dan ikzelf maar blijft een catchy nummer en er op blijven stilstaan gaat bijna niet. Status Quo deed hun fans er in ieder geval uit de bol gaan. Het grote aantal versterkers op het podium deed alleszins zijn werk, want de eerste gitaarnoten van "Whatever You Want" deden al mijn haren trillen. Het werd een echt feest met Status Quo! They are still Rockin' All Over The World!
