De zondag van Graspop Metal Meeting had een meer dan geweldige affiche. Persoonlijk vond ik de bands op de mainstages zo beloftevol, dat ik daar de hele dag zou blijven hangen. Een derde of voor sommige vierde festivaldag is altijd wat vermoeiender, dus de eerste bands van de zondag van Graspop Metal Meeting hebben we gemist. Betraying the Martyrs was ook al bezig toen we toe kwamen, maar wat we van hen zeker onthouden is hun versie van 'Let It Go' uit de Disney film Frozen. Een heuse metalversie die ik zeker wel kon pruimen. Vrijdag stond er al een deeltje van Alter Bridge op het GMM podium, toen zanger Myles Kennedy met Slash optrad. Zondag kwam er een ander Alter Bridge deel langs. Gitarist Mark Tremonti heeft ook nog zijn eigen band Tremonti, waar hij zelf de frontman is. De band bracht begin deze maand een tweede album 'Cauterize' uit. Ze brachten dan ook een goede mix van dit nieuwe album en het vorige 'All I Was'. Het had die ochtend al wat geregend, maar in de namiddag was het gelukkig droog en scheen de zon geregeld tussen de wolken door. Er was wel heel veel wind en die speelde wat met de boxen die aan de zijkanten van de mainstage hingen, wat soms voor een heel verwaaid geluid zorgde. De box ging van links naar recht waardoor je er soms wel iets van hoorde en soms niet.
Bij In Flames hadden de mannen van de mainstage security hun handen vol gehad met crowdsurfers, de verwachting was dat ze bij Parkway Drive niet minder werk zouden hebben. De herkenbare gitaarrif van 'Wild Eyes ' zette direct de juiste toon en het crowdsurfen ging dan ook als vanzelf. Als we dachten dat bindteksten bij metalbands nooit hetzelfde waren, dan hadden we het even mis. Twee weken geleden zagen we ze op Rock Am Ring en net als daar legde zanger Winston McCall hier op GMM het nummer 'Karma' in het begin ook terug stil om een grotere circlepit van het publiek te vragen. Wat dat betreft dus niet zo origineel, maar ‘wtf’, hun muziek is gewoon steengoed om uit uw dak te gaan, dus dat vergeven we hem. Aan de start van 'Deliver Me' hebben ze volgens mij ergens anders op de wereldbol een aardbeving veroorzaakt want massaal ging het publiek op en neer en met hun handen de lucht in. Hun cover van Rag Against The Machine ‘Bulls On Parade' werd ook in Dessel goed ontvangen. Afsluiten deden ze met 'Home is For the Heartless'. Parkway Drive zal later dit jaar terug een nieuw album uitbrengen, dus nieuwsgierigheid troef!
Black Stone Cherry was dan weer hardrock uit Amerika en ze brachten nummers als 'Me and Mary Jane'. Maar na een Parkway Drive was je meer in de mood voor Papa Roach. Graspop Metal Meeting kreeg 'Happy Fucking 20th Birthday' van Jacoby Shaddix. 'Face Everything And Rise' was het startschok van deze band. Publiek ging helemaal uit hun dak tijdens 'Between Angels and Insects'. Circle pits en crowdsurfers à volonté, maar veel Wall of Death’s hadden we nog niet veel gezien. Papa Roach riep er voor op en daar gingen ze gretig op in bij 'Broken Home'. Het was hun vijfde keer op GMM en het publiek is hen duidelijk nog niet beu. Nieuwe nummers als 'Falling Apart' van het nieuwe album 'F.E.A.R.' deden het ook heel goed. Jacoby ging zijn fans even van dichtbij begroeten en als dank zongen zij weer luid mee op 'Getting Away With Murder' en nog net dat beetje luider bij 'Scars'. Tijdens 'We Are the Warriors' ging Jacoby even onderuit –hij staat ook geen seconde stil-, maar gelukkig geen erg en stond hij snel terug recht. Op 'Last Resort' ging iedereen uit de bol. Eind november staat Papa Roach samen met Five Finger Death Punch in Vorst Nationaal, toch eens over denken om tickets te kopen!
Daarna ging de massa richting mainstage 1 was het de bedoeling dat de mannen van Airbourne de aanstekelijke energie overnamen. De jonge Australiërs worden de nieuwe AC-DC genoemd en ze hebben er zeker wat van, maar toch hebben ze hun eigenheid. Met 'Ready to Rock' startten ze goed maar toch voelde we niet dezelfde energie als die we net voelden aan het andere podium. Zanger Joel O'Keeffe deed wel zijn best en verdween even met gitaar en al tot aan de PA en werd in iemands nek terug gebracht tot in de front tijdens een heuse gitaarsolo. Blikjes bier in publiek gooien, waarna ze 'Black Dog Barking' inzetten. Ze speelden zeker goed en het publiek genoot, maar ze hadden niet hetzelfde succes als Parkway Drive of Papa Roach. Na de sirenen van drummer –en broer- Ryan O'Keeffe kregen we nog 'Live it Up'. Afsluiten deden ze met 'Running Wild' als een ode aan Malcolm Young die er niet bij zal zijn voor de AC-DC concerten.
Lamb of God ging voor het aller-stevigste op de mainstage op zondag. Zij brengen volgende maand een nieuw album “VII: Sturm Und Drang“ uit via Nucleair Blast. Voor ze aan 'Redneck' begonnen riep de zanger op voor een grote circlepit. Lemmy Kilmister van Motörhead heeft de voorbije jaren heel wat concerten moeten afzeggen wegens ziekte en dat is een beetje te zien aan de mens. Nu is het nooit een schone vent geweest, maar hij ziet er nu echt "op" uit. Dus het was voor de fans een uitgelezen kans om hun favoriete band nog eens te zien. Ze brachten o.a. 'Rock it' en 'Lost Woman Blues'. Motörhead brengt in augustus ook een nieuw album uit genaamd ‘Bad Magic’, hun 22ste al. Tijdens 'Dr. Rock' kregen we een drumsolo van drummer Mikkey Dee. 'Ace of Spades' was natuurlijk de klassieker die niet mocht ontbreken en 'Overkill' was de laatste.
Within Temptation begon met 'Paradise', waarbij we de stem van Tarja op tape hoorden. Het was al de zevende keer dat de Nederlandse band op GMM te gast was. 'In the Middle of the Night' met herkenbare gitaarrif van Ruud Jolie was de eerste song waar de vlammen de lucht in gingen. De mooie stem van Sharon den Adel samen met die stevige gitaren geeft je meermaals kippenvel. 'And We Run' was er eentje van hun laatste album, met Xbikit op de screens. 'What Have You Done' -voor als je ooit eens heel pissed op iemand bent volgens Sharon- werd massaal meegezongen. WT is er in geslaagd om hun theatershow ook gedeeltelijk mee naar de festivals te brengen, dat werd ook duidelijk tijdens 'Our Solemn Hour'. Sharon stond zich ook helemaal te geven, zo erg dat ze tijdens 'Covered by Roses' een beetje buiten adem leek. WT klassieker 'Mother Earth' werd veelvuldig meegekweeld, het is er dan ook eentje die iedereen kent. Ze gingen ook even een beetje rustiger. Ruud nam er zijn akoestische gitaar bij en zelfs op een metal festival ging het er even heel intiem aan toe tijdens 'Sinead'. 'Ice Queen' –die andere klassieker- kon ook niet ontbreken.
Eerste headliner van zondag was Scorpions. Bij het grote publiek, dat niet echt metal/rock-minded is, zijn Scorpions vooral bekend door hun ballades zoals 'Wind of Change', maar die weten amper dat de band eigenlijk een stevige hard rock, heavy metalband is. Opener was 'Going With a Bang'. Eerlijkheid gebiedt me om toe te geven dat ik -hoewel zeer hard rock en metal minded- ook heel weinig van hun hardere werk kende. Maar dat moeten ze me maar vergeven, dan vergeven wij het hen dat ze de Franse vlag getoond hebben ipv de Belgische! De Duitse band gaat al mee sinds 1965, Klaus Meine en Rudolf Schenker zijn nog de enige die er van het begin bij zijn en op alle Scorpions album meededen. Beide mannen zijn al respectievelijk 67 en 66 jaar, dus petje af dat ze er nog altijd staan. Ze brachten ook een akoestische medley van 'Always Somewhere', 'Eye of the storm' en 'Send me Angel'. Dat laatste is een zeer bekende en was een eerste kippenvel moment. Als de fluittonen van 'Wind of Changes' te horen waren, hoorde je rondom mee fluiten. Dat dit nummer ook door iedereen werd meegezongen moet waarschijnlijk niet meer gezegd worden. Het refrein kon het publiek zelfs helemaal alleen af, van voor tot vanachter op de Graspop wei. De toon was gezet want het ging verder met 'Big City Nights'. Drummer James Kottak zorgde nog voor een drumsolo. Hij zat al hoog, maar ging nog hoger de lucht in zodat hij zeker door iedereen kon gezien worden. Hij toonde daar ook even zijn getatoeëerde rug met 'Rock'n'Roll Forever", voor ze aan 'Crazy World' begonnen. 'Black Out' was de laatste van de set, maar we kregen nog bisnummers, een trage met 'Still Loving You' met klasse gitaarwerk, nog nooit zoveel slows zien dansen op GMM als toen. Met de laatste 'Rock You Like a Hurricane' knalde het nog even.
Na een introotje van the Pink Panter startte Faith No More met het nieuwe 'Motherfucker'. Qua contrast kunnen de mannen van FNM wel tellen op een metal festival, zo gekleed in 't wit en tussen de bloemen vallen ze op z'n minst op tussen al dat zwart. Faith No More klasseren onder een bepaald genre is moeilijk. Er zit zowat vanalles in, metal, hiphop, funk, popmuziek , rock. Maar heeft het beest een naam nodig? Nummers als 'Epic' zijn gewoon een zaligheid om live te horen. Het was al 18 jaar geleden dat ze nog een album uitbrachten. Er werden dan ook veel nummers van 'Sol Invictus' gespeeld zoals 'Black Friday' en 'Separation Anxciety'. Maar ze werden goed afgewisseld met oudere nummers en hits als 'Everything Ruined' en ‘Easy'. Faith No More speelde een goede set en was een opmerkelijke afsluiter van Graspop Metal Meeting 2015.
En daarmee kwam het grootste Belgische metalfestival tot een einde. De weergoden waren hen voornamelijk gunstig gebleven. De muziek was in overvloed aanwezig, voor jong en voor oud. Eten en drank veelvuldig genuttigd. En slaap tekort… alles voor een goed festival weekend en reden genoeg om al weer te gaan aftellen naar GMM 2016!!!