Donderdagavond, kwart voor acht in Kinepolis Antwerpen. Onrustige fotografen en wellustige genodigden op torenhoge hielen en keurige kostuums schrijden langzaam richting filmzaal 8. Daar ging het gebeuren: de première van de film Flying Home.
De film werd geschreven en geregisseerd door Dominique Deruddere en gaat over een meer dan welgestelde, Amerikaanse zakenman Colin Montgomery (Jamie Dornan) die naar Vlaanderen afzakt om er de befaamde wedstrijdduif Wittekop te bemachtigen die in de duiventil van Jos Pauwels (Jan Decleir) vertoeft. Die duif moet een schatrijke sjeik (Ali Suliman) en tevens fervent duivenmelker overhalen om een deal te sluiten met het bedrijf waar Colin voor werkt. Colin infiltreert in het kleine dorpje met het excuus dat hij op zoek is naar het graf van zijn overgrootvader, gesneuveld in de Wereldoorlog.
Na een tijdje vertoeven in Vlaanderen wordt de ambitieuze Colin zich steeds meer bewust van het feit dat hij iets mist in zijn leven… en de mooie Isabelle (Charlotte De Bruyne), de kleindochter van Jos zit daar vooral voor iets tussen. Zijn opdracht om Jos te overhalen de duif te verkopen blijkt trouwens moeilijker dan verwacht. Het wordt kiezen tussen zaken of vriendschap, geld of liefde…
Maar even terug naar zaal 8.
Het was gezellig vertoeven temidden de gemoedelijke babbels tussen vrienden en collega’s uit de filmwereld en het duidelijke enthousiasme van de “gewone” bezoeker bij het spotten van zoveel bekende gezichten (ik citeer een meisje achter mij die voor de hele zaal schreeuwde: “Oh my god, Showbizz Bart!!!” wat door Bart werd beantwoord met een bijna presidentiële wuif met de hand.)
Na een poosje had iedereen zijn plekje veroverd en werd het begin van de film aangekondigd. Of vooral dan het feit dat Jamie Dornan de mannelijke hoofdrol in deze film vertolkt. Je weet wel, de man die werd gecast als Christian Grey? De man zelf was helaas niet aanwezig op de première, maar ergens was dat misschien niet zo’n slecht idee. Als Showbizz Bart een tienerhart al sneller kon doen slaan, dan zou Jamie zeker een paar bodyguards nodig gehad hebben.
Op naar de film. Beeldmatig werd het contrast tussen het zakenleven van Colin en het landelijke leven van Jos en Isabelle zwaar in de verf gezet. Ruimtes vol design en koude kleuren gingen snel op in de warme, bijna grootmoederlijke gezelligheid van het Vlaamse platteland. Als kijker voelde je meteen: Colin, dit mis je in je leven. Al is Colin zelf niet zo enthousiast in het begin. Verblijven in de antieke woning van een priester (Josse De Pauw) met een eigenzinnige huishoudster Martha (Viviane De Muynck) zal pas later in goede aarde vallen bij de jongeman.
Het moet gezegd: Viviane De Muynck vertolkt een glansrol in deze film. De luidste lach in de zaal kwam dan ook wanneer Martha een ei in een trappist liet plonsen en die voorschotelde aan Colin om een kater te bestrijden. Volgens mij kunnen we allemaal wel zo’n goedlachse Martha gebruiken in ons leven.
Een ander krachtig element was de mise-en-scène van de film. Op een wonderlijke manier word je helemaal in de film gezogen en voelt het of je zelf over de vlaktes van het Vlaamse platteland wandelt, je zelf aan tafel zit bij de priester thuis en de geur van gebraden kip je neusgaten vult. Binnen de kadrering kregen we dan weer te maken met vele close-ups, waardoor we ons snel betrokken voelden bij de personages. Ze voelden menselijk aan waardoor je als kijker al snel vergeet dat je ‘maar’ naar een film kijkt.
Naar het einde toe kreeg ik een warm gevoel en een glimlach op het gezicht. Zelfs toen de lichten terug aansprongen, voelde ik de film nog even nazinderen. De acteurs en regisseur Dominique Deruddere kregen nog een applaus en bloemen voorgeschoteld.
Wat me vooral bijbleef waren deze woorden van Dominique: “De film is een ode aan de liefde. Het gaat over de liefde tussen een jongen en een meisje, een duivenmelker en zijn duif, maar ook de liefde van een filmmaker voor zijn vaderland.” Gezien Deruddere al jaren in L.A. woont en werkt was ik toch een beetje trots dat hij nog steeds ons mooie Vlaanderen mist. Het resultaat hiervan is een mooi en eerlijk stukje cinema. Mét Jamie Dornan, maar ook met een handvol topacteurs van eigen bodem.
