Dat de nog maar 23-jarige Post Malone de hele wereld aan het veroveren is met zijn muziek is een vaststaand feit. Het was dan ook vreemd dat hij zijn eerste zaalshow in ons land niet uitverkocht kreeg. Toch was het Sportpaleis tot aan de nok gevuld en viel het niet meteen op dat niet alle tickets de deur uit waren. Hij trakteerde het publiek op een sterke onemanshow met veel hits en redde het prima op zijn eentje, maar het zou fijn zijn mocht hij in het vervolg een liveband meenemen die het entertainmentgehalte wat kan opkrikken.
Posty begon op tijd. Iets wat we niet meteen verwacht hadden en waardoor we al meteen sympathie kregen voor die kerel nog voor hij aan zijn set begon. Het podium bestond uit een met een koepel overdekte catwalk met daarachter twee immens grote videoschermen. Het moment waarop de koepel naar boven ging en Post Malone als een schim tevoorschijn kwam, schreeuwde iedereen het uit voor hun grote idool. Met Broken Whiskey Glass beet hij de spits af. Na drie nummers werd het tijd voor een babbel en stelde hij zich gek genoeg met zijn echte naam Austin Richard Post voor, waarna hij zijn eerste grote hit van de avond Better Now inzette. Dat begon met een immens luide knal en er kwam ook vuurwerk aan te pas, wat van het vrij donkere tafereel toch net een iets groter lichtspektakel maakte.
Zijn wereldwijde succes heeft hij vooral te danken aan zijn laatst uigebrachte plaat Beerbongs & Bentleys, die hem verschillende keren een plaatsje in de hitlijsten bezorgde. Hij verkocht er vorig jaar meer dan 3 miljoen exemplaren van en daarbovenop scoorde hij er de ene na de andere hit mee, denk maar aan: Rockstar, Psycho en Better Now. Met het in december uitgebrachte Wow scoorde hij recent nog een hit en dat leidde hij in met de nederige mededeling dat dit zijn laatst uitgebrachte plaat is, maar wat ons betreft de beste. Hoe luid de bassen daarbij stonden valt haast niet te beschrijven. Daarna kwam nog een van zijn zoveelste hits Psycho en voor hij daaraan begon, verklapte hij ons dat hij ziek was, ook al was daar praktisch niets van te merken. Hij hield de show op wonderlijke wijze helemaal op zijn eentje recht en legde zijn ziel in elk woord dat uit zijn mond kwam.
Voor alle mensen die ooit hun hart gebroken hadden (en dat waren er duidelijk heel veel) kwam hij later in de show met de song I Fall Apart. Een intens moment, waarbij de hele zaal verlicht werd door alle mogelijke gsm’s in de buurt. Dat intens moment werd opgevolgd door een hele andere vraag: “Antwerp, does anyone smoke weed?” Daarop volgde luid gejuich. Hij vertelde ons dat hij het vroeger zelf deed om zijn zorgen te vergeten, maar dat die periode nu voorbij is. Hij stak in de rookvrije zone wel een sigaret op voor hij aan Up There begon: “I don’t really smoke anymore, but I’m gonna treat myself with a cigarette”. En dat is ok, je doet maar, Posty. Het enige nummer waar zijn gitaar aan te pas kwam was het prachtige Stay. Het deed denken aan een ontroerend kampvuurmoment en dat ingetogener moment stond gek genoeg niet mis tussen de rest van het bombastische concert. Wel jammer dat hij niet iets vaker een live instrument bespeelde, want dat stond hem wel goed.
De fans werden aan het einde van de show getrakteerd op een ferme opstapeling van hits. White Iverson, zijn doorbraaknummer en volgens hem het enige echte goede nummer dat hij ooit schreef kon ook rekenen op heel wat enthousiasme. Hoeveel keer hij het publiek en zijn fans bedankt heeft is ontelbaar. We hebben nog geen enkele muzikant zo gul met bedankingen weten omgaan: “Thank you so very much ladies and gentlemen” was alvast de meest gebruikte zin van de avond. En het woord f*cking komt ook dicht in de buurt. Bij Sunflower, een nummer dat hij schreef voor de succesvolle film Spider-Man: Into The Spider-Verse, strooide hij nog maar eens met lieve woorden “Antwerp, you’re my f*cking sunflower”. Daarna kwam dan eindelijk Rockstar, waarbij hij een rocksterscene simuleerde door zijn gitaar helemaal aan diggelen te slaan. Of dat hoefde? Nee. Maar het is een vaststaand ritueel tijdens zijn shows, dus we laten hem maar doen als hij daar gelukkig van wordt. Daarna volgde het aanstekelijke Congratulations als ideale afsluiter, waarbij Malone de song inleidde met een kleine peptalk met een duidelijke boodschap: "Everyone kicks ass. Doe wat je wil en laat je door niemand doen". Voor hij het inzette liet hij nog weten dat hij niet kan wachten om ons terug te zien. En dat zal niet meer heel lang meer duren, want hij is aangekondigd op Pukkelpop dit jaar.
Samengevat: voor iedereen die de nummers van Post Malone goed vindt, was dit een goed concert. Waarom? Omdat je evengoed thuis zijn nummers kon opzetten, want alles klonk exact hetzelfde als op zijn plaat. Geen muzikanten, geen DJ, enkel Posty himself. Hij stond helemaal alleen op het podium en het was duidelijk dat hij er bijzonder veel zin in had, maar alles stond op band. Alles, behalve Malones stem zelf en het stukje gitaar dat hij in een van zijn nummers speelde. Misschien kan daar in de toekomst aan gewerkt worden, want nu was er buiten Malone zelf niet veel te zien en daardoor lag het entertainmentgehalte van de show dan ook net iets te laag. Los daarvan was het duidelijk dat popster Post Malone door zijn fans als een god wordt aanzien en ze de show en zijn muziek enorm hard wisten te appreciëren. Goed bezig, Post.