Voor één avond de vriend van Paul Michiels
We hebben genoeg coverbands in Belgie zodat ik zeker niet zat te wachten op een nieuw concept in die richting. Waarom ik dan toch ben gegaan heeft te maken met het diepe respect voor de artiest Paul Michiels want hij heeft mijn muzikale smaak mee helpen vormen. Hij is steeds die vertaling geweest van internationale trends naar Vlaanderen toe en hij was met al zijn goepen een voorbeeld voor mij, een bewijs dat je het kan maken als je maar goed bent.
Ik woonde in zijn streek en iedereen kende Polle Pap, de zoon van de melkboer. Daarom kon ik het wel smaken dat hij tijdens het concert meermaals voorlas uit een boek over het dialect van Heist o/d Berg. Hij wou zijn leven vertellen, hij wou dat het publiek voor 1 avond zijn vriend werd, dat we samen met hem aan de toog zouden hangen en herinneringen zouden ophalen van die mooie, spannende dagen in de jaren zestig en zeventig.
Alleen, breekbaar, kwetsbaar en echt gedurfd.
Na de intro met "Zanger zonder blues" begon hij te vertellen en hij beloofde dat er geen enkele leegte zou zijn, dat hij die zou opvullen met ... ? En doorheen het concert kregen we soms leuke opvulsels als hij bv. een andere gitaar ging halen, nummers zoals I'm just a lonely boy en Zo mooi, zo blond en zo alleen. Hij bracht ons helemaal in de sfeer en vroeg om achterover te leunen en te genieten.
Drie gitaren en een Yamaha-keyboard, en natuurlijk zijn stem, daar moest hij het mee doen. Alleen, breekbaar, kwetsbaar, echt gedurfd. Weinigen kunnen dit en hij mag,wat mij betreft, mee aansluiten bij het rijtje van de groten zoals Elton John en Bob Dylan. Om dit te benadrukken koos hij een nummer van Buddy Holly, geschreven door Paul Anka, "It doesn't matter anymore". The Beatles mochten niet ontbreken op het appèl maar de vraag was, wat gaat hij uitkiezen ? Paul vertelde dat George Harrison maar twee nummers mocht schrijven per album en hij kiest uit "Help" het wondermooie "I Need You"
Een glasheldere stem
Ik zonk nog wat dieper in mijn stoel en liet me gaan in het verhaal van Paul McCartney en zijn moeder, met een fluitend gedeelte, zo fijn, zo mooi, net als Ennio Morricone in de cowboyfilms.
Iets kleins werd iets groots : frêle, speels en simpel
Paul wou "iets kleins" spelen, zoals hij dat doet in zijn buurt in Lubbeek, waar drommen kinderen "achter zijn gat" lopen. Maar dat kleins werd iets groots met "Lovin Arms", frêle, speels en simpel : je moet je maar kunnen.
Met een verhaal over Duvel, de Proms en Paul Carrack (je weet wel, die van "I need you") wordt het eerste deel afsloten en wandelt hij, met een Duvel, de pauze in. En na die pauze ga ik helemaal onderuit want we krijgen op een rijtje het beste van het beste : "Changes", "No rewind" en "Chains of love"
Na een gedurfde cover van "Papparazzi" van Lady Gaga vertelt Paul ronduit over zijn ontmoeting met Ray Charles. Je ziet dat hij er nog van geniet en geeft ons het gevoel dat we erbij mochten zijn. "You Don't Know Me" was de keuze om het muziekicoon te laten opnemen in de galerij van de oneindigheid.
Jacques Dutronc kreeg een ode met "Le Petit Jardin" en er volgde nog een onvermijdelijk nummer van Elvis Presley waar gekozen werd voor "Teddy Bear". Het mag duidelijjk zijn dat ik het een super geslaagde avond vond. Voor mij en voor het hele publiek kwamen 40 jaar van muziekgeschiedenis terug tot leven. Slapen was nadien geen probleem en mijn dromen waren super aangenaam. Thanks to The Lonesome Dreamer.
