Aan de start van zijn Europese tournee mocht Brussel na Parijs als tweede station aandienen. De 27-jarige Schotse-Italiaan (of Italiaanse-Schot - het begrip is wederkerig als je hem ziet en hoort) staat in vol ornaat op het podium van Vorst Nationaal met toeters en een band om U tegen te zeggen. Paolo is zeg maar DE revelatie van 2014 en zal dit elke minuut van dit concert bewijzen. Het laatste album Caustic Love liet vijf jaar op zich wachten, als je zijn vooruitgang hoort, snap je onmiddellijk waarom. Het heeft nog meer jazz, funk en soul (lees ook: ziel) in zich.
De set start met het komisch klinkende Bus Talk (een tussendoortje zeg maar) en onmiddellijk vuurt hij zijn meer recente hits af als kanonballen met één reden: met de deur in huis vallen en de aanwezigen laten zien wie hij is, met andere woorden 'Funk my life up' (ondertoon van de tournee). Het gaat even de toer op alsof hij de tracks van Caustic Love wil opsommen en afwerken door Scream en Let me down easy op ons los te laten, maar gelukkig maakt hij de bocht naar wat ouder en gevoeliger werk. Een ultieme mix van oudere songs in combinatie met het (uiteraard) promoten van zijn laatste album. Hij werkt zich moeiteloos doorheen zijn mooie nummers en eindigt de reguliere set met het magistrale Iron Sky met de legendarische speech van Charlie Chaplin (The Great Dictator charliechaplin.com/en). Als het ware een ontploffing en smeken om meer. Een cover van Etta James en nog meer soul, nog meer Paolo.
Er staat een band, scherpe backing vocals, knappe belichting, maar vooral een topperformer die gelukkig voor ons allen niet de 'fish & chips'-uitbater is geworden zoals eerst gedacht, maar deze business verkoos. Enkel jammer dat we hier niet de beelden bij Iron Sky kregen (Uk tour had dat wel).
Een artiest om eerst zelf te ontdekken en dan pas te delen.
