Dit weekend was het feest in Antwerpen. Oscar and The Wolf betrad niet één, maar tweemaal het podium van het Sportpaleis naar aanleiding van zijn nieuwste album ‘Infinity’. En dat deed hij in stijl. Na een lange muzikale intro vestigt Belgisch talent Max Colombie zich om kwart na 9 op een rood opgelichte box, waarin pianist Ozan Bozdag, gitarist Jasper Bullycnk en drummer Claudio Arduini plaats hebben genomen. Met een enthousiaste kreet “Sportpaleis” en een zwart glitterende blinddoek trapt Colombie zijn weekend in het Sportpaleis al dansend af.
Diegenen die plaats hebben genomen in de tribunes betreuren dat meteen. Auteur/ componist Colombie maakt dan ook geen muziek om bij neer te zitten. Neen. Deze meneer zijn zwevende tonen vragen om heupwiegende bewegingen die nog het best passen op een zwoele festivalweide, en niet in een te omvangrijke concertzaal. Dat werd mij 2 jaar geleden al duidelijk op het festival ‘Down The Rabbit Hole’ in Ewijk, Nederland.
Colombie doet echter duidelijk zijn best om de hele zaal in te palmen. Zo toont hij zowel zijn gevoelige als showmans kant vanavond om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Hij paradeert fierce, met zijn eigen ‘Taylor Swift’ squad, slash danseressen, over de Catwalk tijdens het meer poppy ‘Exotic’ en toont zijn gechoreografeerde dansmoves bij de uitvoering van het catchy ‘Pretty Infiniti’, alsook ‘Chevrolet’. Tegelijkertijd kreunt hij ook gepassioneerd de noten van ‘Breathing’ knielend vooraan het kleinere uitgestrekte podium.
Niet enkel op muzikaal vlak wordt het onderste uit de kan gehaald. Ook visueel was het optreden een streling voor het oog. En dan heb ik het niet over Colombie’s uitzinnige outfits die doen denken aan een piraat / Spaanse toreador en, vergezeld van zijn glinsterende kettingen, zelfs aan Amerikaanse rapper Macklemore. Maar wel over de vele technische visuele snufjes die ten tonele kwamen. Een ware kooi die tijdens elk nummer zijn eigen sfeermakende kleuren toebedeeld kreeg, maar ook zanger Colombie’s gezicht tijdens het blauwgetinte ‘Runaway’. Zo werd je verblind door groene lasers tijdens het dreunende en dansbare ‘You’re Mine’ dat je deed verlangen naar meer en meer crescendo matig, afgetopt met lintconfetti. De temperatuur, in het uitzonderlijk warme Sportpaleis, werd nog meer opgedreven door vuurbranders tijdens o.a. ‘’Joaquim’ en ‘Undress’. Vonkenregens, bellenblaas en confetti maken het rijtje nog langer. Maar de kers op de taart waren toch wel de simpele, maar ontelbare GSM lichtjes tijdens het intiemere ‘Moonshine’ die op verzoek van de hoofdman opgestoken werden en voor een waar kippenvelmoment zorgden.
Spijtig enkel dat zijn bandleden niet meer in de spotlight werden gebracht.
De spanningen die ze wisten op te bouwen in verscheidene nummers en ook het piano intermezzo van Bozdag tijdens Colombie’s otufitchange waren op z’n minst een apart applaus waardig. Al was de mix bij ‘Breathing’ iets minder geslaagd. Samen met Colombie gaven zij elk Oscar And The Wolf nummer een eigen invulling. En dat creëerde een erg persoonlijke sfeer die ook de zanger zelf niet ongeroerd liet. Max, duidelijke geëmotioneerd door het dankbare en luide publiek , knielt neer na het brengen van zijn hit ‘Princes’. “Ooh, ik had beloofd om niet te wenen.”. Aan die belofte lijkt hij zich moeilijk te kunnen houden als het publiek aanhoudend blijft klappen. Met krakende stem kondigt hij zijn laatste nummer ‘Fever’ aan. En al kunnen niet al zijn nummers van het nieuwste album ‘Infiniti’ me even hard bekoren, zoals deze laatste, maar ook encore nummers ‘Susato’ en ‘Touch Down’. Lijk ik daar de enigste in te zijn. Bij deze laatste nummers kan ook het zittend publiek zich namelijk niet meer inhouden. Aangemoedigd door Colombie om recht te staan, veert iedereen omhoog om voor een finale keer alles te geven. Bij favoriet ‘Strange Entity’ barst het Sportpaleis dan eindelijk volledig uit zijn voegen.
Deze jongeman heeft al onze Belgische, en zelfs Nederlandse, harten weten te veroveren.