Jan Van Hecke
Norah Jones

De vierde dag van het Gent Jazz Festival werd op gang getrokken door Lander Gyselinck, Anneleen Boehme en Bram de Looze die samen LABtrio vormen, een jazzensemble dat ondanks hun jeugdige leeftijd dit jaar tien kaarsjes uitblaast. Anneleen op bas was de lijm tussen de spaarzame noten van Bram op piano en het gedrum van Lander, met als eindresultaat een coherent geheel dat zowel fris en nieuw klinkt als oud en vertrouwd. Het trio vertelt een muzikaal verhaal dat strak in de pas loopt en waarin zelfs Bach een cameo krijgt. De bassolo brengt het geheel tot een climax die alle twijfel wegneemt waarom dit drietal zowel in binnen- en buitenland graag geziene gasten zijn op de jazzpodia.

Na dit jong geweld was het de beurt aan het Omer Avital Quintet. De uit Israël afkomstige Omer Avital is een virtuoos op de contrabas en vormt het quintet met de 22-jarige drummer en toptalent Ofri Nehemya, de in de New Yorkse jazz scene vertoevende pianist Eden Ladin en twee saxofonisten, Asaf Yuria en Alexander Levin, die bijna als echte slangenbezweerders het publiek wisten te betoveren. De aanvankelijk oosterse en exotische klanken maakten gaandeweg plaats voor opzwepende drumsolo’s en wat frivolere en speelsere melodieën, gedragen door de wervelende bas van Omer. Een jazzband die bij wijlen een funkband of zelfs een rock-’n-rollband wil zijn, zonder hun roots te verloochenen. Het publiek kon de dynamiek hiervan duidelijk smaken.

Een accordeon en een sopraansaxofoon. Meer hebben Vincent Peirani & Émile Parisien niet nodig. Het samenspel tussen deze twee instrumenten leek op het eerste gezicht nogal ongewoon maar het werkt echter wonderwel. De deuntjes, soms verwonderend en soms als een oude bekende, waren hier en daar met wat Franse humor overgoten en deden ons dromen over Parijse pleintjes, spiegeltenten en kermiswalsen. Parisien ontpopte zich als een volleerd yogi op de sax, Peirani kruidde het geheel blootsvoets af met zijn accordeon, waarbij ze elkaar de nodige ruimte lieten om de klanken van hun instrument tot hun recht te laten komen. Opnieuw was het publiek gecharmeerd.

Dat de grote publiekstrekker van dit eerste luik van het Gent Jazz Festival Norah Jones was, valt niet onder stoelen of banken te steken. Deze grand dame van de hedendaagse jazz en van het Blue Note Records label deed feilloos wat van haar verwacht werd. Haar fluweelzachte en instant herkenbare stem, haar pianospel, de geborstelde drums, het is en blijft de sound die we van haar kennen. Allemaal heel professioneel en perfect gespeeld, dat wel, maar de ziel was mijns inziens ver te zoeken. Het leek allemaal een beetje afgehaspeld en van interactie tussen La Jones en het publiek was al helemaal geen sprake. Af en toe kwam ze vanachter de piano uit om haar kunnen te etaleren op gitaar en Fender Rhodes. Ze was hier overduidelijk om haar nieuwe CD Day Breaks voor te stellen, maar als zoethouder voor het publiek luisterde ze haar set toch ook op met de oudere, vertrouwde hits. Daarbij hield ze Come Away With Me achter de hand als bisnummer en tevens als afsluiter van de avond. Voor de fans was het ongetwijfeld een geslaagd concert, maar nieuwe zieltjes zal ze met deze geroutineerde performance toch niet winnen, vrees ik. Daarvoor ontbrak het aan liefde, magie en spontaniteit. Ze zal er waarschijnlijk niet wakker van liggen.

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht: