Goele Bormans

Een lange witte lege gang, in twee gelijke delen verdeeld, net een spiegel, aan beide kanten stoelen en kleine bubbels publiek, in het midden een trap. Het lijkt niet meteen een setting voor een theatervoorstelling maar blijkt uiteindelijk de perfecte locatie.

Plots stroomt er muziek door de boxen. Nora en Aron dalen samen af van de trap in het midden om dan elk hun eigen weg te gaan, elk een eigen halve gang. Wij zien eerst Nora haar kant van het verhaal tijdens een telefoongesprek met Aron. We horen hem door de boksen klinken zodat we het gesprek volledig kunnen volgen. Aan de andere kant zien ze Aron zijn kant en horen ze Nora. Toch even een pluim voor de crew, geen evidente techniek om aan elke kant de ander te laten horen en op het juiste moment te switchen. Nora is niet opgezet door het telefoontje en dat laat Clara Cleymans die de rol vertolkt op een ingetogen maar toch kordate manier merken. Doorgaans het gesprek komen we stilletjes aan meer te weten over wat er gebeurd is. Waarom zijn ze uit elkaar gegaan? Komen ze terug samen? Aron wil wel maar Nora niet, dat lijkt duidelijk. En hoe zit het met die Anna?

Het gesprek is gedaan en Nora wandelt richting Aron, die op dezelfde manier richting haar wandelt. Het lijkt een spiegelbeeld. Ze lopen elkaar voorbij. Aron staat nu voor ons en vertelt ons wat hij denkt. Dimitri Leue ontroert ons met zijn verdriet en doordat we dichter bij de acteurs zijn, zien we ook de tranen in zijn ogen. Het verhaal gaat verder, de acteurs lopen van de ene kant naar de andere. Telkens weer krijgen we een ander stukje van de puzzel vanuit een ander perspectief. De ene keer via een monoloog, de andere keer via een gesprek. Tot bij Bob, het keerpunt van het verhaal. En dan gaat alles terug achterstevoren. We gaan terug door de monologen, telefoongesprekken, maar dan van de andere kant en in de omgekeerde volgorde. De tekst op het einde van de scène is nu ineens het begin van de scène en als je de eerste keer Nora in dat gesprek zag, zie je nu Aron. Je denkt een andere kant te zien, maar niets is minder waar. Naast de volgorde van de tekst veranderde ergens ook de achterliggende boodschap. De tekst is dan wel hetzelfde, het wordt door het andere personage verteld, in een andere volgorde en met een andere klemtoon. Wat een onverwachte plotwending bracht.

Het is verrassend, fascinerend en intrigerend hoe het verhaal in elkaar zit. Alles klopt tot in de puntjes. De gehele voorstelling is een palindroom. Het verhaal kan van voor naar achter gelezen worden en toch zie je niet hetzelfde waardoor het alleen maar fascinerender wordt. Door de zinnen in de omgekeerde volgorde te zetten krijg je een andere dimensie in het verhaal en nog meer diepgang. Het doet meer en meer intrigeren omdat je zinnen herkent, maar ze hebben nu ineens een andere betekenis en toch blijft het verhaal kloppen. Verrassend omdat je niet verwacht dat het plot ineens omdraait. Dimitri Leue speelt niet alleen Aron maar schreef bovendien ook nog eens de tekst en bedacht het concept. Wat geen sinecure moet geweest zijn maar wat hij perfect tot in alle details heeft uitgevoerd.

De palindromen zijn doorgetrokken in alles. Het verhaal, de zinnen, de namen. Nora en Aron, maar ook de andere (niet visuele personages) Anna en Bob zijn palindromen. Alsook de locatie vormt een palindroom. De twee identieke stukken van de gang, gesplitst door de trap, lijken net een spiegel. Ze zorgen dat de acteurs fysiek van de ene naar de andere kant van het palindroom lopen. De eerst wat gekke setting, blijkt nu perfect bij het verhaal passend. Het maakt het plaatje compleet. Door deze setting sta je ook dichter bij de acteurs dan normaal, het maakt het intiemer waardoor je ook echt meegezogen wordt in het verhaal en de emoties van het personage. Clara en Dimitri zetten Nora en Aron op een sublieme wijze neer. Het grote palindroom maakt het niet eenvoudig qua tekst, één zin in de verkeerde volgorde of op het verkeerde moment kan het helemaal doen vallen maar deze acteurs vloeiden vlot door de woorden. Ook wisten zij ons te raken en namen ze ons mee in het verhaal en de emoties van hun personages. Ze brachten het intiem, ingetogen, met op het juiste moment de scherpte en sterkte die de interne frustratie en pijn van het personage liet zien. De manier waarop zij dit liefdesverhaal, hun grote verdriet en pijn van het uit elkaar gaan aan ons lieten zien was echt een knappe prestatie.

Normaal gezien zou ik zeggen ga zeker eens kijken, maar het stuk is jammer genoeg al helemaal uitverkocht. Meer info kan je vinden op: https://www.ccdeurne.be/leuecleymans

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht: