Nieuwe topfictie op Canvas: Killing Eve

De ene topreeks na de andere bij Canvas op woensdagavond: na Das Boot en Perpetual Grace volgt vanaf woensdag 4 december Killing Eve, een eigenzinnige, veelgeprezen en vaak bekroonde spionageserie van BBC America.

Killing Eve gaat over een kat-en-muis-spel tussen de meedogenloze huurmoordenares Villanelle en Eve Polastri, een criminologe van de Britse geheime dienst. De ene is een zelfzekere, psychopatische moordmachine, de andere een wat verveelde profiler die droomt van meer actie in haar carrière. Wanneer ze elkaars pad kruisen, ontwikkelt zich een wederzijdse obsessie die niet anders dan faliekant kan aflopen.

Killing Eve is gebaseerd op Codename Villanelle, een verzameling kortverhalen van de Britse auteur Luke Jennings. Ze werden voor televise bewerkt door Phoebe Waller-Bridge, die eerder furore maakte met haar dramedy Fleabag. De reeks wordt geprezen om de manier waarop ze speelt met de conventies van het spionagegenre en zelfs met die van het hele tv-medium. Veel lof ook voor het doorprikken van gendersterotiepen en de combinatie van vlijmscherpe spanning met donkere humor.

Killing Eve won een karrenvracht aan prijzen, waaronder een Golden Globe en een Screen Actor Guild Award voor hoofdrolspeelster Sandra Oh (Eve Polastri), een Primetime Emmy en een Bafta Award voor haar tegenspeelster Jodie Corner (Villanelle), en nog meer Bafta Awards, voor de reeks als Outstanding Drama Series en voor Fiona Shaw voor Beste Bijrol.

Vanaf woensdag 4 december om 22.10 u. op Canvas (telkens twee afleveringen) en vanaf dan meteen ook integraal op het Canvas-kanaal van VRT NU.

De moordmachine en de desk jockey

De Britse geheime diensten worden gealarmeerd door een reeks moorden op hooggeplaatste figuren in verschillende landen. De dader is telkens een jonge, maar bijzonder efficiënte moordenaar met de codenaam Villanelle. Eve Polastri(Sandra Oh, Grey’s Anatomy), een desk-profiler bij de binnenlandse inlichtingendienst MI5, linkt een nieuwe moord in Wenen aan een aantal zaken die ze eerder heeft opgevolgd. Ze is ervan overtuigd dat de dader een vrouw is, maar haar oversten wuiven die hypothese weg.

Tegen hun wil in gaat Eve toch praten met de enige getuige van de moord. Die bevestigt haar vermoeden, maar wordt later zelf vermoord, samen met twee bewakers. Als gevolg daarvan worden Eve en haar partner Bill ontslagen door MI5. Om prompt weer in dienst te worden genomen door Carolyn Martens(Fiona Shaw, Harry Potter, Fleabag), het hoofd van de Rusland-sectie van de buitenlandse inlichtingendienst MI6. Zij wil dat Eve een geheime operatie begint om Villanelle (Jodie Corner, Doctor Foster) op te sporen.

Les extrêmes se touchent

Eve ziet op haar 41ste eindelijk de kans om na jaren van risico-analyse vanachter een bureau nu ook zelf te proeven van de spanning van het echte spionageleven. Ze gaat er vol voor, tegen de zin van haar bezadigde echtgenoot Niko Polastri(Owen McDonnell). Naarmate ze dichter en dichter bij Villanelle komt, vergroot haar fascinatie voor de jonge vrouw, die stijl en charme combineert met niets ontziend geweld.

Maar ook het omgekeerde is het geval: Villanelle is geïntrigeerd door die schijnbaar onopvallende vrouw die haar als een bulldog op de hielen zit. Ze speelt het spel graag mee, begint meer risico’s te nemen en gedraagt zich alsmaar uitdagender. En dat tot groot ongenoegen van haar opdrachtgever, de mysterieuze Konstantin Vasiliev (Kim Bodnia, The Bridge), een pragmaticus die het steeds moeilijker krijgt om zijn psychopatische pupil onder controle te houden.

Andere hoofdpersonages zijn Bill Pargrave (David Haig), Eve’s rustige en intelligente collega, en haar jonge en talentvolle assistente Elena Felton (Kirby Howell-Baptiste, Barrry, Why Women Kill). Beiden worden min of meer tegen wil en dank meegesleurd in haar gevaarlijke missie.

Rollen en rolpatronen

Ze konden ogenschijnlijk niet meer verschillen, Eve en Villanelle. Eve Polastri is een vrouw van middelbare leeftijd en van Aziatische afkomst – actrice Sandra Oh is een Canadese met Koreaanse ouders. Eve is gelukkig getrouwd en geeft niet veel om haar kleren en voorkomen. Ze werkt wel voor de geheime dienst, maar dan in een kantoorjob. Op haar 41ste is er wat verveling in haar leven geslopen en ze droomt heimelijk van meer actie en het echte spionnenleven.

Villanelle, die eigenlijk Oksana Astankova heet, is een jonge blonde vrouw van Oost-Europese origine, elegant en stijlvol. Ze heeft een sjiek appartement in Parijs en een garderobe om u tegen te zeggen. Ze kan opgewekt, vriendelijk en beleefd zijn, al wat je maar wil, maar eigenlijk leeft ze buiten elke morele code. Ze moordt er roekeloos en gewetenloos op los. En ze geniet daarvan.

En toch voelen die twee zich op een of andere manier tot elkaar aangetrokken en hebben ze misschien wel meer gelijkenissen dan ze zelf zouden vermoeden. Dat is ook een de sterktes van Killing Eve: de totale onvoorspelbaarheid van de hoofdpersonages. Én het feit dat ze in de traditionele mannenwereld van het spionagegenre meer zijn dan de klassieke femme fatale of het Bond-meisje. Eve en Villanelle nemen integendeel de rol over die in dit soort films en series normaal voor mannen is weggelegd, terwijl met name Eve’s echtgenoot Niko een soort ‘man aan de haard’ is, die braaf zit te wachten tot zijn vrouw nog eens thuiskomt.

Vrouwenbastion

Het zal dan ook wel geen toeval zijn dat het productieteam van Killing Eve vooral uit vrouwen bestaat. De schrijver van Codename Vilanelle, waarop de reeks gebaseerd is, mag dan wel een man zijn (Luke Jennings), maar voor het scenario, de set-up en de productie van de reeks tekende Phoebe Waller-Bridge, een Britse die ook al veel lof én prijzen kreeg voor Fleabag, een grappige en scherpe, semi-autobiografische reeks over het turbulente liefdesleven van een jonge vrouw in Londen. Ze schreef ook mee aan het scenario van de aankomende Bond-film No Time to Die.

Met Sally Woodward Gentle, Emerald Fennell, Gina Mingacci en Elinor Daywas ook de rest van het productieteam grotendeels vrouwelijk. Kostuumontwerpster Molly Goddard maakte dan weer een statement met de outfits en de eigenzinnige kledingkeuze van de personages. Daar werd zowel op als naast de set volop mee gespeeld. Voor Eve Polastri moeten kleren casual zijn. Villannelle kiest – anders dan de klassieke femme fatale – voor functionele kleding als ze ‘aan het werk’ is, maar laat zich daarnaast helemaal gaan. In die mate zelfs dat ze bij de fans van de reeks een soort mode-icoon is geworden.

Al die zelfbewuste vrouwelijke accenten maken van Killing Eve een “feministische thriller die helemaal past in de #MeToo-tijdperk” (Melanie McFarland op de opiniewebsite Salon).

Het was maar één van de vele uitgesproken positieve stemmen in de internationale pers. Time en The Guardian noemden Killing Eve de beste reeks van 2018 en volgens de recensie-aggregator Metacritic werd de serie vorig jaar vermeld in de Top-tienlijstjes van meer tv-recensenten dan welke andere reeks ook. Ondertussen is er ook een tweede én een derde reeks gemaakt, die het eveneens uitstekend doen.

• “What distinguishes Killing Eve isn't just that Villanelle is a categorically transgressive female character; it's also that she's interesting.” - Hannah Giorgis - The Atlantic
• “This is emotionally complex, funny, vertiginously surprising drama, a playground for characters whose motivations are prone to sudden swerves and pinballing bounces.” - Victoria Segal - Sunday Times
• Grounded by outstanding performances (….) Eve is an enthralling trip that follows a familiar path and then suddenly veers off course, never ceasing to shock and satisfy. The series manages to be as gripping as it is kooky and darkly funny, reveling in the tennis match between the two actresses.- USA Today - Kelly Lawler
• “Killing Eve is completely delightful, and I think now that Waller-Bridge really might, after all, be the best thing to happen to women and TV since Sarah Jane Smith snuck aboard the Tardis in 1973. - Rachel Cooke - New Statesman
• This is delicious, instantly addictive television. - New York Magazine (Vulture) - Jen Chaney
• The dialogue has some of the snap of Alfred Hitchcock, both main and minor characters (again as in Hitchcock) are well-played and vivid. - Robert Lloyd - Los Angeles Times