Vrijdagavond opende in het Sportpaleis the Night of the Proms. Het concert werd vernieuwd en verjongd. Dat zagen we al direct bij de opener. De fanfare betrad de zaal en deed iedereen even verbaasd kijken. Het licht doofde in de zaal en Natalie Imbruglia verscheen op het podium. Ze zong The hanging tree maar niet alleen. Ze werd bijgetreden door de meisjes van Scala die overal tussen het publiek verspreid stonden. Dat was al een goed begin. Fernando Varela mocht het van haar overnemen met de originele Italiaanse versie van "De waarheid" waarvan Marco Borsato zijn hit haalde. Dat nummer met een orkest en in het Italiaans bracht toch even een kippenvelmomentje boven. Maar genoeg met al dat melige dacht de nieuwe dirigente van Il Novecento. De Portugese moedigde iedereen vrolijk aan om mee te dansen en liet het ondanks het dirigeren niet aan haar voorbij gaan. Ze danste vlot mee al zwaaiend met haar stokje.
Niet alleen de stijl werd een beetje aangepast, ook de presentator. Voor het eerst sinds het ontstaan van The Proms was het eens niet Carl Huybrechts. Ze toverde Kobe Ilsen uit de hoed die er duidelijk zin in had. In zijn kostuum met sportieve schoentjes maakte hij de verjonging nog maar eens duidelijk, al bleef het wel stijlvol. Maar Kobe wou zijn charmes toch eerst even uitbrengen op onze dirigente en poogde haar te begroeten in het Portugees. Daarna wou hij al direct het kampvuur moment creëren en dat lukte nog een beetje ook. Hij vroeg iedereen bij de buren in te haken voor het volgende nummer: Flower Waltz. Het publiek wiegde vlotjes mee en sprong op de juiste momenten van hun stoel. Duidelijk een gekend nummer bij het publiek.
Een gat in het podium verschijnt en langzaamaan komt er prachtige witte vleugel te voorschijn met op de pianokruk Gavin Degraw. Het begint integer maar breekt al snel los met het gehele orkest. Daarna bracht hij nog enkele uptempo nummers met Il Novecento tijdens welke hij het podium over croste. Dat hij een echt podiumbeest was duidelijk te merken, hij bespeelde het publiek telkens opnieuw, maar jammer genoeg kwam het niet echt los. Dan maar het podium af dacht hij, dat zorgde ervoor dat de nauwe omstaanders toch even helemaal los gingen.
Vervolgens was het tijd voor de klassieker van Natalie Imbruglia, Torn. Ze begon het nummer zeer ingetogen maar tijdens de bridge kwam er wat pit bij. Het echte uitbreken zoals het originele nummer doet, bleef echter weg. Ze bracht ook nog het nummer Instant Crush dat origineel van Daft Punk is maar nu op haar album schittert. Na haar nummers kwam Kobe het podium terug op, en het 'toeval' wou dat het dan net Kiss cam was. En wat nog meer toeval was, is dat Kobe en Natalie juist erin stonden, verder als een kuise kus op de wang is hij jammer genoeg voor hem niet geraakt. Al denk ik dat menig manvolk in het publiek daar ook al wel jaloers op was. Ook het publiek op wie de kiss cam gericht werd deed gewillig mee.
De lichten in de zaal gaan uit en iedereen steekt zijn lichtjes aan. Voor het nummer With or Without you van U2 wiegde het publiek romantisch mee en zong Scala hier een mooie ingetogen versie van. Zelfs aan de choreografie hadden ze gedacht, want gewoon een podium aflopen is niets voor Scala. Eén voor één liepen ze gestructureerd en perfect getimed het podium af.
Kunst zit niet alleen in de muziek, dat lieten ze duidelijk merken op de Proms. Kobe Ilsen droeg als afwisseling even een gedicht voor. Maar ook Matthias Vergels sprak een tekst in over de oorlogen in 1812. Dit was uiteraard niet zomaar. Het was om het nummer "Ouverture 1812" van Tchaikowksi aan te kondigen. Op de achtergrond waren bewegende beelden van soldaten te zien, het leek precies geschilderd.
Het feestje brak voor de eerste keer los met de Basement Jaxx. De vrouwen met hun opvallende kledij en kleurrijke suikerspinnen op hun hoofd, of toch pruiken die er zo uit zagen, hadden een stem om U tegen te zeggen. Een kippenvelmomentje was "Vivo per Lei" gezongen door Fernando Varela en een backing vocal. Het nummer van Andrea Bocceli wist de gevoelige snaren te raken en kwam prachtig tot stand met het orkest. Jammer van het technische foutje waarbij de micro van de vrouwelijke soliste niet werkte. Het duurde net iets te lang waardoor haar halve solo in rook is opgegaan. Maar de ontdekking van de avond was toch Fernando Varela, zijn klassieke nummers lieten al zien dat hij een prachtige operastem had maar later op de avond merkten we dat popmuziek ook wel zijn ding is. Hij was in beide stijlen thuis en switchte dan ook perfect van outfit en stemtimbre. Prachtig gedaan!
Wie voor de gelegenheid ook nog eens uit de oude doos werd gehaald was Joe Jackson. Kobe kondigde hem origineel aan. Hij verwees naar zijn deelname aan de slimste mens door de vijf trefwoorden te geven van de volgende artiest. Zijn nummer Hometown zong hij over een andere melodie. Iets speciaal voor de Proms? Hij zong het boven de Canon van Pachelbel waardoor de charme van zijn nummer helemaal verloren was. De combinatie van die twee nummers was alvast geen geslaagde. Maar we werden getroost door het feit dat hij op zijn gezegende leeftijd nog altijd goed zingt en piano speelt.
Een leuke onderbreking was het xylofoon momentje. De xylofonist kon goed om met het publiek en stak er af en toe wat humor in. "Altijd is kortjakje ziek" kwam ook even een kijkje nemen en gaf even een frisse wending in het nummer.
Plots gaan alle lichten uit en zien we Kobe van het dak naar beneden fladderen op een grote witte bol. Een originelere manier om "wrecking bal" aan te kondigen is er niet. Aan het einde van zijn speech laat hij de reuze luchtballon vallen zodat het publiek er nog even mee kan spelen. Wrecking Ball werd door John Miles in een rustiger jasje gestoken en zorgde voor kippenvel en ambiance. Het dak vloog er helemaal af toen hij met het wereldbekende Music begon. Al een geluk hebben ze deze klassieker behouden want een Night of the Proms zonder John Miles zou als een café zonder bier zijn.
Het publiek dat al opgewarmd was door John Miles, werd helemaal zot als Regi het podium betrad. Gezien het orkest het grootste deel deed, had Regi tijd om even op en af het podium te gaan. Als hij Alors en dance begon te zingen hoopten verschillende dat hij niet te lang ging zingen. Hij wist wel van seconde één het publiek mee te krijgen en maakte er een heus feestje van in Regi Style. Net als Gavin ging ook Regi even zijn beentjes strekken naast het podium. Dat vonden de omstaanders zeker geen probleem. Hij bracht een mix van allemaal gekende nummers, een mix tussen klassiek (Il Novecento) en Dance. Zonder Regi was de ambiance helemaal weggebleven, nu hielden we er toch nog een licht positief gevoel aan over.
Afsluiten deden we gezellig met zen allen. Uptown funk werd ingezet dor Fernando waarna iedereen gezellig begon mee te doen, het was een groot feestje op het podium! Enkel Joe Jackson ontbrak, maar die kwam er de laatste seconde toch bij om nog even achter de piano te kruipen.
De Ambiance op de Proms bleef jammer genoeg een beetje weg. Ze hadden ingrediënten om er een sterrengerecht van te maken, maar geraakte niet verder dan een middelmatige soep. Er zaten veel positieve zaken in maar we bleven toch een beetje op onze honger zitten. Het was natuurlijk de eerste avond in een nieuw concept dus misschien moet het nog een beetje groeien. We onthouden vooral de ontdekking van Fernando Varela, onze niet-te-missen klassieker John Miles en het feestje van Regi. Wat al bij al toch veel goed maakte.
