Een tijdje geleden stelden Aron Wade en Nick Delafontaine hun nieuw theatergezelschap Mémoire Perdue voor. Vrijdag was het dan eindelijk zo ver en ging hun eerste productie in première. Skylight was meteen een schot in de roos en dat werd door het premièrepubliek, waaronder enkele collega’s beaamd.
Skylight vertelt het verhaal van Tom en Julie. Twee mensen die niet verschillender kunnen zijn. Tom, een geraffineerd charmeur en zakenman, en Julie, een licht gedesillusioneerde lerares. Zes jaar lang hadden zijn een geheime relatie, maar toen de vrouw van Tom erachter kwam, verdween Julie uit hun leven. Drie jaar later heeft hij eindelijk de moed bijeen geschraapt om haar op te zoeken in haar appartementje. Het bezoek loopt echter niet van een leien dakje. Ook de zoon van Tom, Pieter, doet zijn best om Julie te herinneren aan de mooie tijd van vroeger. Zonder dat zijn vader het weet, gaat hij bij haar langs. Zijn vader zit namelijk in zak en as na de dood van zijn moeder een jaar geleden. Hij wil er alles aan doen om zijn vader terug gelukkig te maken. En volgens hem ligt dat geluk bij Julie. Dat de gevoelens nog niet volledig verdwenen zijn, is duidelijk maar zien ze elkaar nog graag genoeg om de draad weer op te pikken?
Skylight is de winnaar van de Olivier Award for best play en werd in 1995 gecreëerd in het National Theatre door David Hare. Later verhuisde het met succes naar West End en Broadway. Onlangs werd de productie zowel in Londen als in New York hernomen.
Het decor was eenvoudig, maar passend. De eenvoud waarin Julie leefde werd zo perfect weergegeven. De TL-lampen en de blauwe schijn gaven het licht van de nacht weer. Terwijl de rook, de vochtige mist die door de koude oprees, voorstelde. Het decorontwerp was van Hanneke van de Kerkhof. Speciaal voor deze productie componeerde Brian Clifton passende muziek, die de sfeer in het appartement en tussen beide prachtig weergaf.
Nathalie Wijnants en Hans Ligtvoet kropen in de huid van Tom en Julie. Zij werden geregisseerd door Nick Delafontaine die tevens de rol van Pieter voor zich nam. Alledrie de acteurs hebben er samen een pareltje van gemaakt. Een lach en een traan, we kregen het allemaal. We konden meevoelen met Tom, Julie en Pieter die alledrie ons wisten te raken. Een stuk dat je geboeid houdt van begin tot het einde. Een spel dat je weet mee te zuigen in het leven van de personages. Een verhaal dat je doet verlangen naar meer, waarvan je persé wilt weten hoe het afloopt. Al blijft het einde ergens een beetje open. Een herkenbare situatie voor u, mij en iedereen. Een pracht van een stuk dat zeker de moeite waard is om te gaan kijken. Je hebt echter niet veel tijd meer. Enkel dit weekend en volgend weekend (t.e.m. 1 Oktober) spelen ze nog in Theater Het Klokhuis. Wees er snel bij en boek je tickets voor het te laat is.
Voor meer informatie en tickets kan je terecht op www.memoireperdue.be
