Donderdagavond was het één en al testosteron in de Lotto Arena in Antwerpen. Deense popgroep Lukas Graham, bestaande uit lead zanger Lukas Forchammer, drummer Mark Falgren, bassist Magnus Larsson and keyboard Morten Ristorp, gooiden hun mannelijkheid in de strijd om de harten van de Lotto Arena gangers te veroveren. En dat deden ze met volle overtuiging.
De bedoeling van de avond was duidelijk: de Lotto Arena bij storm nemen. Met hun eerste nummer ‘Take The World By Storm’ was de toon gezet. Afwisselend met bassist Larsson loopt Forchammer van links naar rechts over het podium om vanop de geluidsboxen het publiek toe te zingen zonder daar ook maar enigszins iets negatief aan te merken in gezang en gitaarspel.
Speciaal voor deze concertreeks werd er ook beroep gedaan op een klein blaasorkest, met daarin een trompetist, saxofonist en trombonespeler. Het muzikale element van de avond was dan ook uitstekend. Alle nummers werden perfect uitgevoerd door de muzikanten en leadzanger Lukas had perfecte controle over zijn stem tijdens zijn heen en weer gerend en gesprong met, of beter gezegd, tegen zijn bassist Magnus.
De hele show zat goed in elkaar. Ondanks een groot resem aan minder bekende nummers (mij was enkel ‘7 years’ en ‘Mama Said’ bekend), sloeg de verveling er niet in. De band pakte het goed aan en betrok het publiek bij zijn nummers. Zo kregen ze iedereen aan het zingen op ‘Hayo’, een nummer dat nog niet is uitgebracht in België, en lichtte de zaal op met honderden zwevende lichtjes tijdens het emotionele ‘What Happened to Perfect’. Achter elk nummer verschool een persoonlijk verhaal, gaande van zijn ontsnapping uit het drugsmilieu (‘Better Than Yourself’) en vrienden die wel in de cel zijn beland (‘Criminal Mind, Part 1’) naar zijn blije familiale jeugd en eerbetoon aan zijn overleden vader (‘You’re not there’) als hun oldest member of the band ‘slutty’ basgitaar Gina van 1964 (‘Nice Guy’).
De persoonlijkheid ging hier echter wat verloren. Ondanks de vele persoonlijke informatie die zanger Lukas deelde met zijn publiek, waaronder de geboorte van zijn dochtertje, was er geen echte emotie zichtbaar of hoorbaar in zijn stem. Het voelde te gemaakt of te vaak gerepeteerd. Zijn te hoge showman gehalte en arrogant verschijnen deden afbreuk aan de diepere betekenissen van zijn songs. Maar als je je daar over kan zetten, was het een amusante show.
