Ook dag 2 Lowlands ziet er veelbelovend uit met weer heel wat grote namen op de planning. De klok slaat net 12u als we het festival opnieuw betreden. Meteen spoed ik me naar de al goed gevulde Bravo tent die vlak bij de ingang ligt. Hier treedt namelijk Zweedse singer-songwriter José González op. Deze zanger met Argentijnse roots raakte 10 jaar terug bekend bij het grote publiek dankzij een reclamespot van Sony, waarin duizenden gekleurde ballen over de straten van San Francisco stuiterden om de kleurkwaliteit van Sony televisies te onderlijnen. Als track van deze commercial werd geopteerd voor González’s cover van ‘Heartbeats’. Na een rustige, wiegende set, waarin o.a. ‘Teardrop’ aan bod komt, sluit José dan ook af met zijn bekendste cover.
Even later neemt Christine and the Queens plaats in de Bravo. De naam geeft misschien de indruk dat het hier om een voltallige band gaat, maar niets is minder waar. Héloïse Létissier, aka Christine and the Queens heeft voldoende aan haar eigen stem en dansmoves. Al laat ze zich natuurlijk wel graag omringen door knappe jongemannen. Al heeft dat ook een reden. Als enigste performer van de dag, voor zover ik heb gezien natuurlijk, verzorgt deze zangeres met haar crew een volledige show. Haar energieke enthousiasme bewijst aanstekelijk te werken en al snel staat heel de tent te dansen. Al zal niemand van toeschouwers tegen haar op kunnen. Zo springt, loopt ze over het podium en dans ze de volledige clip van haar hitsingle ‘Christine’. Ze toont ook goed begrip te hebben van haar (hier Nederlandse) omgeving. Zo wisselt ze haar Franstalige chansons af met hits als ‘Pump up the Jam’ en ‘Uptown Funk’. Deze glitterende vrouw met ballen weet het publiek goed te bespelen.
Direct na het optreden van deze Française is het weer de beurt aan een knappe vrouw ondersteund door een stel heren. Deze maal komen ze echter uit Chino, Californië en wordt leadzangeres Sydney Sierota bijgestaand door haar drie broers. Samen vormen zij de indie pop groep Echosmith. De groep blijkt populairder te zijn dan ik had gedacht. Als ik toekom, zit de tent namens stampvol. Dan maar genieten in het zonnetje, terwijl ik luister hoe Sydney het woord/ zang neemt en zelfs een jongen en meisje uitnodigt op het podium. De zon brandt volop en al snel ga ik op zoek naar verfrissing. Ver hoef ik niet te zoeken. Het terrein staat vol met drankkraampjes, ijsjeskarren en zelfs twee Frozen Yoghurtshops. De keuze is dan ook niet moeilijk. Er wordt goed gezorgd voor de festivalgangers. Lowlands is dan ook ontzettend drukbezocht. Dit wordt meer en meer duidelijk uit de lange wachtrijen en overvolle tenten. Hoewel ik nog in alle vrije bewegelijkheid van de hit ‘Take Me Out’ van Franz Ferdinand kan genieten, is niets minder waar bij De Jeugd Van Tegenwoordig. De hitte kan de festivalgangers niet deren en er wordt volop gedramd, gedanst en gezongen. De heren op het podium hebben zelfs voor cadeautjes gezorgd. Al is de term cadeau hier misschien ietwat vergezocht. Één ding is wel heel duidelijk. Deze Nederlandse rappers moeten niet onderdoen voor de internationale artiesten hier op Lowlands.
Eén van deze internationale artiesten is de Londense groep Bastille. Al spreekt zanger Dan Smith blijkbaar ook een woordje Nederlands, met name ‘Wij zijn Bastille’, ‘Dank u’ en ‘Deze is nieuw.’ Erg enthousiast wordt hier overigens niet op gereageerd. Misschien omdat Smith het ook telkens vluchtig zegt zonder er eerst wat tralala rond te brengen? We zijn ook niet hier om de talenknobbel van Smith te bewonderen, wel zijn zangtalent. En die stelt niet teleur. Loepzuiver en krachtig. De groep begint met hun megahit ‘Things We Lost in de Fire’, gevolgd door ‘Laura Palmer’ alvorens tal van minder bekende en nieuwe nummers te spelen. Gelukkig zijn er nog meezingers ‘No Scrubs’ en ‘Rhytm is a dancer’, covers van respectievelijk TLC en Snap! alvorens af te sluiten met publiekslieveling ‘Pompeii’.
Op zich was er niets mis met het optreden. Het publiek, dat voornamelijk bestond uit tienermeiden, gilde, danste en zong er op los. Smith deed alles perfect. Zijn gezang was prachtig; hij gaf een fantastische show met gedrum, rondje in het publiek en hij kreeg het publiek helemaal naar z’n hand met zakken en springen. Het was een wel geolied machine. En toch miste er iets. Alsof hijzelf en zijn bandleden niet genoten van de show? Of lag dat enkel aan mij? Ik herinner me alleszins nog die ietwat verlegen jongen van twee jaar geleden bij ‘The Voice Vlaanderen’ die oprecht leek te genieten van zijn performance van toen nummer 1 hit ‘Pompeii’. Na het optreden maken de jonge vrouwelijke Bastille fans plaats voor een wat ouder publiek. Als afsluiter staat namelijk de Britse danceformatie The Chemical Brothers geprogrammeerd. En zoals gewoonlijk staat de tent weer bomvol. Veel is er echter niet te zien. Tom Rowlands en Ed Simons zijn niet herkenbaar doorheen de laserlicht show. Wie zijn avond wil afronden met dansbare elektronische muziek is hier goed op z’n plek. Mijn benen hebben er alvast de fut niet meer voor door het vele heen en weer gewandel tussen de twee hoofdpodia. Laat ik nog maar wat energie bewaren voor de afsluiter van morgen, hitmachine Major Lazer.
