Rockers of the world, unite and take over: maandag 4 augustus wordt een echte hoogmis voor alle rockers en mods: de populairste Belgische gitaarband van de laatste jaren (met één van hun zeldzame en exclusieve Belgische festivalshows), de Nieuwe God én de Levende Legende uit de Engelse muziekscene, én één van de opwindendste en strafste jonge Belgen van het moment. It's only rock'n roll, but we like it, we like it, yes we do. De voorverkoop voor deze nu al memorabele avond start onmiddellijk. Absolute topdag dus niet te lang wachten, zeggen we dan!
Triggerfinger (4 aug)
Belgische festivalorganisatoren die een van de vele uitstekende vaderlandse acts aankondigen maken nog altijd een onderscheid: je hebt groepen die je aanprijst - terecht overigens want op de zakdoek die België heet zit een pak talent verzameld - en je hebt een select clubje van bands waarop we zo trots zijn dat minstens de helft van de zinnen die we gebruiken in onze persteksten dient te eindigen met een uitroepingsteken! En ja, Triggerfinger is er daar één van! Nu, we hadden ons voorgenomen om niet te refereren naar hun ontroerend mooie versie van 'I follow rivers' maar laat ons eerlijk blijven: het is die song - meer dan 10.000.000 views op YouTube! - die de carrière van het vrolijke trio een boost à la 'Loser' (Beck), 'Alive' (Pearl Jam) of 'Wonderwall' (Oasis) heeft gegeven. Maar er is uiteraard zoveel meer. Neem nu nieuwe plaat 'By absence of the sun': de heren zien er op de hoesfoto dan wel uit alsof Koning Filip hen recent tot de adel heeft verheven, de rock'n roll die ze en passant door uw boxen jagen is zo luid, sexy, groovy en blubbervet dat Mathilde spontaan naar een buitenlands klooster vlucht om asiel aan te vragen! De leden zelf dan? Wel je hebt een zanger annex sexgod die ervoor zorgt dat vrouwen tijdens hun shows onderlinge wedstrijden -om ter laatst in zwijm vallen- organiseren. Dan is er nog de beste drummer ter wereld - volgens de dames bij ons op het werk (én collega Johan) sexgod nummer twee - en je hebt de indrukwekkende bassist en absolute favoriet van minstens twee van onze tantes, onze overbuurvrouw en vijf van onze nichtjes; Monsieur Paul heet hij en wie hem live bezigziet denkt spontaan: dat is hem dus, de man die met zijn bas een zodanige rock'n roll-pletwals creert terwijl zijn verschijning dusdanig indrukwekkend staat te wezen dat je gelooft dat Iron Maiden speciaal voor hem 'The number of the beast' als eerbetoon heeft geschreven!
Iedereen is het er trouwens over eens: 'By absence of the sun' is een nieuw meesterwerk op hun erelijst en single 'Perfect Match' mixt glamrock (of zijn wij weer de enigen die hier een beetje T.Rex menen te herkennen?) met de onverwoestbare wall of sound van de heren Page, Bonham en Jones. En geloof ons voor één keer op ons woord: de plaat biedt nog veel meer toekomstige publieksfavorieten: de titelsong, 'Big hole' of 'Off the rack' zullen op termijn ongetwijfeld schouder aan schouder staan naast oudere, euforie opwekkende, classics als 'All this dancin' around' en 'Is it'! Zin in een goed en stevig concert? Ach, bands, clubs en festivals genoeg waar u uw gading vindt. Snakt u echter naar anderhalf uur zinderende, wellustige, zweterige en gigantisch briljante rock'n roll? Triggerfinger is de naam, 4 augustus is de datum! En als u ons nu wilt excuseren, we moeten dringend overleggen met Pascal van Security over hoe we onze overbuurvrouw en de tantes uit de backstage zullen proberen te weren die avond.
Miles Kane (4 aug)
Ooit zagen we het Britse groepje The Rascals aantreden in een kleine tent op Pukkelpop, waar ze moesten spelen na de donder en bliksem van Metallica op de mainstage. Zanger Miles Kane en zijn vrienden schudden eens meewarrig het hoofd, moesten het doen met een tiende van de gitaarversterkers die de net gestopte lawaaimakers tot hun beschikking hadden, hun roadcrew bestond uit net genoeg mensen voor een spelletje wiezen in vergelijking met het hele leger een paar honderd meter verder, en van gitaar- en drumsolo's leken die van The Rascals oprecht nog nooit gehoord te hebben. Maar songs, Songs! Vervolgens werd de man master of puppets bij het ondertussen bijna mythisch geworden - puppets, hebt u'm? - The Last Shadow Puppets, een project met Alex Turner dat één onvergetelijke plaat heeft afgeleverd: 'The age of the understatement'. Kane werkt sindsdien aan een puike solodiscografie die toch al twee CD's, een EP en een rits radiohits heeft opgeleverd. De man - tussen haakjes: vind ons één Engelsman die beter gekleed is dan hij en we geven u een roadcrew van 500 langharige dronkaards cadeau - is duidelijk opgevoed met de beste Britse muziek die sinds de jaren 60 - van The Kinks tot The Small Faces, van T.Rex tot Oasis - miljoenen mensen heeft beïnvloed en bereidt met al die ingrediënten een zelf uitgevonden hutsepot die smakelijke gerechten als 'Come closer' (2011), 'First of my kind' (2012) of het werkelijk succulente 'Give up' oplevert. Miles Kane treedt in Lokeren aan na Johnny Marr, twee mensen die wat ons betreft eens zouden moeten samenwerken, wat sowieso tot een potje magie zou leiden. Wij zorgen ervoor dat hun kleedkamers backstage naast elkaar liggen, zodat ze op z'n minst een fles wijn kunnen delen. Doe zelf ook eens uw best en trek uw strakste pak en een das aan zodat u voor één keer eens niet uit de toon valt!
Johnny Marr (4 aug)
Voor oude rockers en overtuigde lijstjesfreaks zoals wijzelf was het toch even raar opkijken half jaren '80, wanneer de Britse, Duitse en Amerikaanse muziekbladen hun jaarlijkse top 50 van beste gitaristen ter wereld publiceerden. Voor het eerst kregen onze helden Ted Nugent, Eddie Van Halen en Randy Rhoads immers concurrentie van een nieuwe lichting Britse snarenplukkers: William Reid, Robert Smith en vooral Johnny Marr heetten de jonge uitdagers van de Troon Van Hendrix en vooral die laatste heeft de lat ongrijpbaar hoog gelegd voor elk Engels gitaargroepje dat sindsdien een repetitiehok heeft gevonden. Met The Smiths heeft hij niks minder gecreëerd dan absolute indie heaven, maar het is ook dankzij Marr dat The The z'n commercieel meest succesvolle periode heeft gekend (luister bijvoorbeeld nog eens naar de onmogelijk mooie single 'Slow emotion replay'). Nog wat details van zijn palmares?
Heel kort dan, zo is Marr oprichter van misschien wel de enige supergroep die er toe deed in de jaren 90 - Electronic, met Bernard Sumner - en heeft hij op platen gespeeld van Modest Mouse en The Cribs, twee van de meest spectaculaire gitaargroepen van het nieuwe decennium. En nu? Wel, in 2013 was er plots 'The Messenger', een eerste soloplaat waarop de immer bescheiden gitarist niet alleen zingt maar waarop hij ook grijnzend durft teruggrijpen naar de periode waarin het allemaal voor hem begon: de punkjaren van Manchester (geef in: youtube, 'The right thing right' en 'Later with Jools Holland' of luister naar de aanstekelijke single 'Upstarts'). Het is algemeen geweten dat Marr in zijn liveset songs van The Smiths durft spelen en als we heel beleefd blijven gooit hij er misschien nog iets van Electronic tegenaan maar voor ons mag hij u evengoed sfeervolle nieuwe songs als 'The Messenger' of 'New Town Velocity' serveren. Afin, we zijn blij dat wij zijn setlist niet moeten samenstellen want exact 30 jaar na het debuut van The Smiths moet het een bijna onmogelijke opdracht zijn om de vele briljante songs te onderscheiden van de nog een tikkeltje meer briljante songs. Kippenvel en een vijfsterrenconcert voor u, en u en u daar? Kippenvel en een vijfsterrenconcert it will be!
The Sore Losers (4 aug)
Zelf zijn we ook geen fan van tot vervelens toe misbruikte clichs, maar laat ons toch deze stelling poneren: waren The Sore Losers in pakweg London of Glasgow geboren, dan liepen ze ondertussen oververmoeid door de straten van Hasselt als een randfiguur uit 'The walking dead' door het vele toeren in de USA en Japan maar stonden ze evenzeer op de voorpagina van Engelse muziekbladen waar wij als dertigers en veertigers toch nog steeds naar opkijken. Tweede plaat 'Roslyn' (januari 2014) doet voor liefhebbers van naar vuile olie en door stofmijt aangetaste motelbedden ruikende garagerock wat een geniaal geschreven toespraak van een nieuwe Paus doet voor katholieken : het geloof volledig herstellen. Luister eens naar de gitaren in 'Girls gonna break it' en bedenk hoe u destijds verliefd werd op The Gun Club. Voor tieners en twintigers: groter en oprechter dan dit kan een compliment uit onze pen niet worden. Nog een tip : wie een ingetogen song als 'Working overtime' verrijkt met een koortje dat niet zou misstaan in een wereldnummer van uiteenlopende 70's bands als The Sweet of Led Zeppelin behoort tot het selecte kransje van Europese groepen die de strijd kunnen aangaan met pakweg Arctic Monkeys, die vervolgens het stof van hun schouders kloppen om dan een volgende - naar een stevige oplawaai proevende - klassesong in te zetten. En vergeet ook niet dat deze Sore Losers -overigens getekend door het kwaliteitslabel Excelsior - met 'Beyond repair' (2010) al minstens één song in huis hebben die het tot algemeen erkende neo-classic heeft geschopt. Hoe dan ook, zo ver ligt thuisstad Hasselt nu ook weer niet van London maar het scheelt hen wel een aantal uren op een vervelende toerbus, wanneer ze op 4 augustus naar Lokeren moeten rijden. Het is dat de clichépolitie ons net heeft tegengehouden of we hadden nog durven afsluiten met: 'U komt toch ook?'.
Dagtickets
- 5 augustus: uitverkocht.
- 1, 2, 3, 4, 6, 7, 8, 9 en 10 augustus: te koop via www.lokersefeesten.be
Of via alle filialen van Mediamarkt: Hasselt, Antwerpen, Oostakker (Gent), Roeselare, Oostende, Brussel Basilix, Brussel St-Pieters Leeuw, Jemappes en Gosselies. Check alle winkels op www.mediamarkt.be